birkaç yıl önce yaşandı bu olay. kızın biriyle tanıştım. zamanla aramız çok iyi olmakla birlikte her zaman yanımda olan bir arkadaşım sanıyordum ben onu. haftada 4 gün buluşup diğer arkadaşlarımla falan takılır ederdik akşam aldığım gibi evine bırakır diğer arkadaşlarım da bu kızı hep yakıştırırdı bana. sadece arkadaşlarım değil çevremdeki çoğu insan yakıştırırdı. bir gece mesaj geldi konuşmamız lazım çok kötüyüm diye. baktım mesaj ondan gelmiş. aradım hemen kız ağlıyordu. gecenin bilmem kaçında evden çıktım (zar zor sessizce çıktım) kızla buluştuk falan. konuşmak için bir yere geçtik. konuştu durdu yarım saat falan. sonra beni neden görmüyorsun artık falan deyince iyice afalladım. ben kızlara o gözle bakmayı bıraktım artık kimsenin bakışları bana samimi gelmiyor gelemiyor zamanla kendime bir söz verdim kimseye aşık olmayacaksın diye dedim. karşıma çıkan diğerlerinin hiçbirisi senin gibi değildi dedim. gözlerimden yaşlar dökülmeye başladı. arkadaş kalmak zorundayız dedim yutkunarak. kız evet dermiş gibi kafasını salladı sadece şimdi inanılmaz bir pişmanlıkla beraber bir oda paylaşıyorum. kız evlendi bu olaydan 3 ay sonra. düğününe davet etmesine rağmen gitmedim sonradan bir şeyler yaşanmasın diye.