Nesrin yeni evlerinden çok da memnun olmasa da yavaş yavaş duruma alışmaya başlamıştı. Minibüsle okula gidip gelmekti en zor olanı onun için, mesafe tahmin ettiğinden daha uzaktı çünkü. Günler bu şekilde geçiyor ben de yeni sınıfımda daha samimi ilişkiler kurmaya başlıyordum. Eski olaylar ve yediğim kazıkların etkisi yüzünden kimseye güvenemiyordum ama hayat da bu şekilde geçmezdi. insanlardan uzak durmak çözüm olmuyordu.

Nesrinle okuldan sonra birlikte gitmediğimiz için yeni sınıftan birkaç arkadaş ile bir bilardo salonuna takılmaya başlamıştık çıkışlarda. Daha önce bu tarz bir alışkanlığım yoktu ama ortamı sevmiştim. Samimi insanlar vardı, herkes sadece oyunun ve muhabbetin derdindeydi. Neredeyse her okul çıkışında artık bilardo salonuna mutlaka uğrardık. Sınıftan Bülent , Yiğit ve Mustafa uzun zamandır gittikleri için hemen hemen herkesi tanıyorlardı. iyi ilişkileri, yakın dostlukları vardı salondakilerle. Onların sayesinde bende çok geçmeden aralarına girmiştim. ilk defa bu kadar geniş arkadaş topluluğum olmuştu. Ara sıra Çağdaş ve Ali'nin yaptıkları aklıma gelse de ortamdan o kadar memnundum ki herhangi bir tereddüt yaşamadan arkadaşlıklar kuruyordum yeni insanlarla.

Bu arada Nesrin'in de doğum günü yaklaşıyordu. Kıza sevineceği bir şeyler yapmak istiyordum ama aklıma doğru düzgün hiçbir şey gelmiyordu. ilk kez özel bir gün yaşayacaktık ve bu kadar olumsuz olay ve onu mutsuz eden gelişmelerden sonra onu çok mutlu edecek bir şeyler yapmak istiyordum. Her gün az da olsa bir şeyler bulmak için düşünmeye başlamıştım. Gerçi daha neredeyse bir ay kadar bir süre vardı ama son ana bırakıp basit bir şey de olsun istemiyordum. Aklıma ufaktan bir şeyler gelmeye başlamıştı. Planlamasını yapmak için araştırmaya, yapıp yapamayacağıma karar vermeye çalışıyordum.

işi gücü bırakıp aklıma gelen fikir üzerinde çalışmaya başlamıştım. Bilardo salonuna gidecek vaktim pek olmuyordu o sıralar çünkü hem sınavlarla uğraşıyor hem de doğum günü için çalışmalar yapıyordum. Sınıfta ancak Bülent, Yiğit ve Mustafa ile doğum günü hakkında fikir alışverişi yapıyordum. Zararsız bir durum olduğu için bu konuda onlara açık olabiliyordum. Paranoyak olmanın da alemi yoktu, doğum günü planını gidip Nesrin'e söyleyecek değillerdi.

Artık çok az zaman kalmıştı, Nesrin doğum gününden hiç bahsetmiyordu ama sanki hatırlayacak mıyım diye de benden bir şeyler de beklemiyor değildi. Sürekli başka konulardan bahsediyordum zaten, aksi taktirde konu bir şekilde oraya gelebilir ve ağzımdan bir şeyler kaçırabilirdim. Bir şeyler hazırladığımı bile bilmesini istemiyordum tabi ki.

Doğum günü artık gelmişti. Allahtan pazar gününe denk gelmişti, zaten başından beri planlarken o şekilde planlamıştım hafta içi olsaydı başka bir şeyler düşünmem gerekecekti. O sıralar akşam dışarı çıkma gibi bir durum söz konusu olmadığı için gün içinde uzun bir süre lazım olacaktı bana. Her şey hazırdı artık ve başlıyorduk...

Nesrin mutluluktan uçuyordu adeta. Elindeki kağıtlara ve gazeteye sürekli bakıyordu. Havanın soğukluğuna aldırış etmeden yürümeye devam ediyorduk. Birlikte geçirdiğimiz her saniye çok değerliydi, başka hiçbir şey umrumuzda değildi. Gazetede yazılanları tek tek okuyor, yazdıklarım hakkında sorular soruyordu. Her parçadan sonra neredeyse sarılıyordu, o mutlu oldukça ben daha fazla havaya giriyordum ona belli etmesem de.

Yazılanların hepsini aşağı yukarı okumuştu, sonunda bir yere takıldı. Bir yerde sana ne kadar aşık olduğumu bir bilsen diye yazmıştım. Uzunca bir yazıydı ve sonu bu şekilde bitiyordu. Ona takılmıştı, sürekli ne kadar aşıksın söyle bakalım diye sorup duruyordu. Kendimce iyi olduğunu düşündüğüm cevaplar veriyordum sorusuna karşılık ama daha fazlasını bekliyorcasına tekrar tekrar soruyordu. Hoşuna gitmişti beni konuşturmak ve ona güzel gelen şeyler duymak. Uzun bir süre bu soru ve cevabı üzerinde konuştuk. Ne desem o kadar mı aşıksın sadece diyordu. Biraz sustu gazeteden başka bölümleri okumaya devam etti, sonra tekrar aynı soruyu sordu.

O güne kadar zaten öyle bir şey yapmamıştım ama daha sonra da kimse için böyle bir şey yapmadım ya da yapmaya değer bulmadım belki de. Nesrin soruyu sordu, bu sefer bir cevap vermedim kısa bir süre ona baktım, ne kadar aşıktım gerçekten. Doğru bir cevap vermem lazımdı. Onun için ne cevap versem ne yapsam az gelecekmiş gibi hissediyordum.
Vermem gereken cevap aklıma gelmişti, telefonumla cüzdanımı çıkardım Nesrin'in çantasına koydum, yanından hafifçe uzaklaştım ve birden denize atladım. Ne olduğunu ne o anlayabildi ne de ben. Ne yaptın deli misin nasıl çıkacaksın diye heycanlı heycanlı hem soru soruyor hem de ne yapacağını bilmiyordu. Çevremizde çok kişi görünmüyordu, uzakta birkaç kişi vardı sadece. Soruna cevap verdim işte dedim. Anlamadı. Ne kadar aşıksın diye sormuyor muydun, gördüğün gibi sırılsıklam aşığım işte dedim.

Su buz gibiydi, çok fazla durmak imkansızdı. Hemen bir yolunu bulup çıktım. Nesrin ne diyeceğini bilmez bir şekilde bana sarıldı. Benim kadar olmasa da o da ıslanmıştı biraz bana sarılınca. Tekrar soracak mısın dedim. Hiç bir şey demedi. Bana baktı ve benim ona yaptığım sürprizin belki yüzlerce katını bana yaptı. Bir anda öptü beni. ilk kez olmuştu bu, ben karşılık verene kadar sonlanacak şekilde kısaydı ama öyle güzeldi ki. Ne havanın soğukluğu, ne her yerimin ıslanmış olması hiç bir şey hissetmiyordum. ikimizde utanmıştık, en çok da Nesrin. Bir süre bakamadı yüzüme. Sarılmaya devam etti. Bir kaç dakika sarıldık. Islaklık iyice etkisini göstermeye başlamıştı, belli etmek istemesem de deli gibi üşüyordum. O da anladı, hadi gidelim ne hemen ben de geleyim seninle dedi. Sonra kendisini bırakacağımın sözünü alarak bize doğru gitmek üzere minibüse kadar yürümeye başladık. Tam o sırada Nesrin'in telefonu çaldı. Arayan annesiydi. Açtı. Önce yüzü düştü, çok geçmeden birden hüngür hüngür ağlamaya başladı...