Günler böyle geçiyordu, artık hiç bir sorunum yok gibiydi. Nesrin'in teşvikleri ile yavaş yavaş ders de çalışmaya başlamıştım. Bizimkiler de benim yeni halimden memnunlardı. Bir gün derste kapı çaldı içeri nöbetçi öğrenci girdi. Hocaya benim adımı söyleyerek müdür yardımcısının çağırdığını söyledi. Hoca da durumu anlamasa da tamam dedi ve çıktım nöbetçi öğrenci ile birlikte, neden çağırdığını sordum bilmediğini söyledi. Gidinceye kadar aklıma bin tane şey geldi. Disiplinlik bir şey yapmamıştım, para pul mevzusu da yoktu. O güne kadarki tek olayım Ebru ile ilgiliydi okulda, aklımdan geçiyordu bir şey mi söylediği falan ama kafamda oturtamıyordum.

Kapıyı yavaşça çalıp küçük bir aralık yaparak açtım, gel bakalım dedi. Tamamen içeri girdiğimde hemen masanın diğer ucunda oturan kadını farkettim. Nesrin'in annesiydi.
On saniye içinde aklımdan geçmeyen kalmadı, korkmuştum. Kesin ters bir şey vardı ki kadın okula kadar gelip beni çağırtmıştı.

Bizim müdür yardımcısı kadındı. Belli ki Nesrin'in annesi ile birbirlerini tanıyorlardı. Nalan hoca Nesrin'in annesini göstererek seninle konuşacakları varmış dedi. Nalan hoca benim biraz işlerim var konuşmanız bitince sen dersine dönersin diyerek odadan ayrıldı.

Kadın ne diyecekti acaba, kızı için konuşmaya gelmişti belli ki, istemeyecekti konuşmamızı da bu kadar olay yapmaya ne gerek vardı, lisedeydik daha. Annesi de tedirgin olduğumu anlayınca hemen konuya girdi. Oğlum ben seni teşekkür etmek için çağırdım ama bana aramızda kalsın dediğin şeyi de Nesrin'e söylemek zorunda kaldım dedi.

Beyler Nesrin kolyenin sahte olduğunu farkedince olayı annesine anlatmış. Dalga mı geçiyor benimle, abimin her şeyini nasıl biliyor diye evde baya olay yapmış. Kız bana bu kadar sinirlenince annesi de işin aslını anlatmak zorunda kalmış. '' Nesrin'i uzun zaman sonra ilk kez mutlu görüyorum, ne denediysek kendini toparlayamadı. Ara sıra bana senden de bahsediyor, elinde de sürekli telefon; eskiden eline almazdı, belli ki arkadaşlık ediyorsunuzdedi.

Benim konuşmama fırsat vermeden devam etti,üzmeyin birbirinizi, benim tek Nesrin'im kaldı zaten, o da abisinden sonra kendini kaybetmişti; benim bir itirazım yok gelin dersinize çalışın babası da bir şey demez, tekrar teşekkürler çocuğum diyerek konuşmasını bitirdi.

Nasıl rahatlamıştım anlatamam, ne düşünüyordum neyle karşılaştım. Nesrin'in annesi ile ayrıldıktan sonra sınıfa gittim.

Nesrin ile okulda görüşmüyorduk. Çıkışta bir yerde buluşup birlikte gidiyorduk. Beraber olduğumuzu kimse bilmiyordu. Ben de kimseye söylememiştim, çünkü okulda bir şeyin duyulması hiç de zor olmuyordu. Benim için bir sorun yoktu ama Nesrin istemiyordu bilinmesini, ona hak veriyordum çünkü öğrenildiğinde Ebru haklı çıkmış olacaktı. Ama kimsenin bilmemesi başıma belki de daha beter şeyler getirdi...

Nesrin yeni evlerinden çok da memnun olmasa da yavaş yavaş duruma alışmaya başlamıştı. Minibüsle okula gidip gelmekti en zor olanı onun için, mesafe tahmin ettiğinden daha uzaktı çünkü. Günler bu şekilde geçiyor ben de yeni sınıfımda daha samimi ilişkiler kurmaya başlıyordum. Eski olaylar ve yediğim kazıkların etkisi yüzünden kimseye güvenemiyordum ama hayat da bu şekilde geçmezdi. insanlardan uzak durmak çözüm olmuyordu.

Nesrinle okuldan sonra birlikte gitmediğimiz için yeni sınıftan birkaç arkadaş ile bir bilardo salonuna takılmaya başlamıştık çıkışlarda. Daha önce bu tarz bir alışkanlığım yoktu ama ortamı sevmiştim. Samimi insanlar vardı, herkes sadece oyunun ve muhabbetin derdindeydi. Neredeyse her okul çıkışında artık bilardo salonuna mutlaka uğrardık. Sınıftan Bülent , Yiğit ve Mustafa uzun zamandır gittikleri için hemen hemen herkesi tanıyorlardı. iyi ilişkileri, yakın dostlukları vardı salondakilerle. Onların sayesinde bende çok geçmeden aralarına girmiştim. ilk defa bu kadar geniş arkadaş topluluğum olmuştu. Ara sıra Çağdaş ve Ali'nin yaptıkları aklıma gelse de ortamdan o kadar memnundum ki herhangi bir tereddüt yaşamadan arkadaşlıklar kuruyordum yeni insanlarla.

Bu arada Nesrin'in de doğum günü yaklaşıyordu. Kıza sevineceği bir şeyler yapmak istiyordum ama aklıma doğru düzgün hiçbir şey gelmiyordu. ilk kez özel bir gün yaşayacaktık ve bu kadar olumsuz olay ve onu mutsuz eden gelişmelerden sonra onu çok mutlu edecek bir şeyler yapmak istiyordum. Her gün az da olsa bir şeyler bulmak için düşünmeye başlamıştım. Gerçi daha neredeyse bir ay kadar bir süre vardı ama son ana bırakıp basit bir şey de olsun istemiyordum. Aklıma ufaktan bir şeyler gelmeye başlamıştı. Planlamasını yapmak için araştırmaya, yapıp yapamayacağıma karar vermeye çalışıyordum.

işi gücü bırakıp aklıma gelen fikir üzerinde çalışmaya başlamıştım. Bilardo salonuna gidecek vaktim pek olmuyordu o sıralar çünkü hem sınavlarla uğraşıyor hem de doğum günü için çalışmalar yapıyordum. Sınıfta ancak Bülent, Yiğit ve Mustafa ile doğum günü hakkında fikir alışverişi yapıyordum. Zararsız bir durum olduğu için bu konuda onlara açık olabiliyordum. Paranoyak olmanın da alemi yoktu, doğum günü planını gidip Nesrin'e söyleyecek değillerdi.

Artık çok az zaman kalmıştı, Nesrin doğum gününden hiç bahsetmiyordu ama sanki hatırlayacak mıyım diye de benden bir şeyler de beklemiyor değildi. Sürekli başka konulardan bahsediyordum zaten, aksi taktirde konu bir şekilde oraya gelebilir ve ağzımdan bir şeyler kaçırabilirdim. Bir şeyler hazırladığımı bile bilmesini istemiyordum tabi ki.

Doğum günü artık gelmişti. Allahtan pazar gününe denk gelmişti, zaten başından beri planlarken o şekilde planlamıştım hafta içi olsaydı başka bir şeyler düşünmem gerekecekti. O sıralar akşam dışarı çıkma gibi bir durum söz konusu olmadığı için gün içinde uzun bir süre lazım olacaktı bana. Her şey hazırdı artık ve başlıyorduk...