sigaraları hazırlayın o zaman beyler bugünlük son part olsun zaten bu saatte iyi gider bu.

Birkaç dakika bekledikten sonra Nesrin de geldi. Yüzü gülüyordu, günü sorunsuz geçirdiğine sevinmiştim. Her ne kadar Ebrunun arkadaşlığını artık istemese de sınıfta onu rahatsız edici şeyler olabilirdi, tedirgindim. Gideceği terziye doğru yürümeye başladık. Bana vereceği şeyin ne olduğunu deli gibi merak etsem de soramıyordum. Acaba kolye için teşekkür olarak hediye mi almıştı. Beklenti içinde olmamak için kendisinin konuyu açmasını bekledim. yolda derslerden, sınavlardan konuşuyorduk. Evde neler yaptığımla ve ailemle ilgili konu açmamaya özen gösteriyordum. Evdeki durumları malumdu, istemeyerek ters bir şey söyleyip onu üzmek en son isteyeceğim şeydi. Sohbet ede ede yolu bitirmiş terziye gelmiştik, annesinin pantolonunu verdi, bir kağıt alıp çıktık. Hiç bir şey konuşmadan onların evine doğru giden yola yöneldik. Hala bir şey söylememişti, sormamı mı bekliyor acaba derken, evlerine biraz mesafede bir parkın önünden geçerken oturalım biraz dinleniriz dedi. Parka girdik oturduk. Oturmamızla birlikte çantasını açtı ve ona verdiğim kolyeyi çıkardı ve uzattı. Bu benim değil, senin dedi. Ne demek istediğini anlamamıştım. Kolye neden benim oluyordu hiçbir fikrim yoktu. Neden bana veriyorsun diye sordum. Çünkü abimin kolyesi bu değil dedi. Utanarak, kısık bir sesle nasıl anladığını sordum ve ekledim amacım seni kandırmak değildi dedim. Biliyorum dedi, benim kolyemin arkasına abimin bana taktığı lakabı kazımıştım, ilk anda anlamadım ama eve gittiğimde fark ettim dedi. Ne diyeceğimi bilemedim, her şeyi öğrenmiş miydi acaba evlerine gidip annesi ile konuştuğuma kadar.
ve başladı: O kolye artık gitti, ne kadar uğraşsam da geri gelmeyecek, her şeyden bir tane var ve kaybedince aynısını bulmak imkansız. aynı abim gibi o da geri gelmeyecek, kolye ile yada başka bir şeyle onun da yerini dolduramam bunu anladım artık dedi. Nesrin ağlamıyordu bu sefer ama ben tutamadım kendimi gözlerim doldu saklayamadım.
Yine de sende kalması daha iyi değil mi diyerek uzattım kolyeyi. Eliyle elimi geri çevirdi, kolye sende kalsın ben her an ona sarılıp kendimi teselli etmeye çalıştım ama gerçek olmayan bir şeye ihtiyacım yok, sen beni tanımamana rağmen bana ve abimin hatırasına sahip çıktın, sende istersen artık sana sarılırım kolyeye değil dedi ve sarıldı.

o an sanki bir boşluktaydım. rüyasında düştüğünü görenler vardır aranızda, hiç bitmeyecek gibi düşersiniz. elimde kolye, öyle kalakaldım. sarılamadım bile. her şeyin taş kesildiği bir andı sanki, bana sarılmıştı en acı ve en temiz duygularını bana aktarmıştı sanki. O an hiç bitmedi benim için ne zaman anlatsam ne zaman hatırlasam yine o sarılmayı hissederim...