http://imgim.com/6806incip7041493.jpg

Bir kız hariç çevremdeki tüm kızlardan nefret ediyordum. O kız kim miydi? Tabi ki de kız kardeşimdi! Neden diğer kızlardan nefret ediyordum? Çünkü, çoğu bencil ve havalıydı...

Doğduğundan beri göz bebeğim gibi bakıyordum kız kardeşime. Ben on iki yaşımdayken dünyaya gelmişti canımdan çok sevdiğim kız kardeşim. Göz bebeğimi yıllar boyunca korudum kolladım. Hatta bir ara göz bebeğimin elini tırmalayan kediyi denize atmıştım...   Bir gün odamda ingilizce sınavına çalışıyordum. Göz bebeğim girdi içeriye. Gözlerindeki yaşları görünce içim cız etti. Çantasını yere bıraktı, yatağına oturdu. Gözyaşlarını silmeye başladı. Yanına giderken "Ne oldu kardeşim?! Neden üzgünsün?!"dedim. "Türkçe öğretmenim beni sınıfta aşağıladı. Kızından daha iyi bir öğrenci olduğum için kıskanıyor beni!" dedi göz bebeğim. Gözyaşlarını silmeye ben devam ettim. "Yarın gelirim okula. Konuşurum öğretmeninle. Ağlama canım kardeşim." dedim. Sarıldı bana göz bebeğim. "iyi ki varsın canım abim!" dedi...

Not: Hikayemdeki ana karakterin duygularının, düşüncelerinin, yaşadığı ve yaşamış olabileceği olayların analizini yapamayacak kadar zekaya sahip olan okurların hikayem hakkında kötü yorumlar yaptığını görmek bu sözlük adına gerçekten üzücü bir durum.

*Not: Özenti olduğumu düşünenler var. Diğer hikayelerime (Özellikle "Böyle Birisi Olmak Istemezdim" adlı hikayeme) bakarsanız özenti olmadığımı anlarsınız. Sadece bu hikayeme bakarak hakkımda kötü düşüncelere kapılan okurların da zeka seviyelerinden ötürü hikayelerimi okumamalarını öneriyorum.

o kediyi denize atan ellerini gibeyim bilişim suçlarına bildirdim görürsün sen şimdi

Odamda ders çalışırken bağırma ve ağlama sesleri duydum. Hemen koştum seslerin geldiği yere. Babam kardeşime tokat atıyordu (önceden birkaç kez vurmuş, vurmaya devam ediyordu) annem de babamı durdurmaya çalışıyordu. Göz bebeğimin gözlerinden süzülen yaşları gördükçe benim de canımdan can gidiyordu. "Hemen kardeşimi rahat bırak baba!" dedim. (Baba duraklıyor.) "Sen karışma oğlum. Bir daha eve geç gelmemeyi öğrenir!" dedi. Zar zor aldım göz bebeğimi babamın acımasızlığından. Odaya zütürdüm göz bebeğimi. Yüzü ve gözleri kızarmıştı. içim parçalandı. Babamın yanına gittim. "Farkında mısın baba? Kardeşim on iki yaşında yani ergenlik çağında. Üstelik sen kardeşimin yani kızının babasının. Kendine gel!" dedim. "Kızını dövmeyen dizini döver oğul!" dedi. "Bırak şu yobaz laflarını. Bir daha kardeşimi üzdüğünü görürsem veya duyarsam sen de üzülürsün baba!" dedim. "Sen beni tehdit mi ediyorsun?!" dedi. "Ne demek istediğimi çok iyi anladın baba!" dedim. Elini kaldırdı, bana vurmaya kalktı. Annem babamın elini tuttu, "Yapma hayatım!" dedi. Babam daha çok sinirlendi. Hışımla evden dışarı çıktı. Ben de göz bebeğimin yanına gittim. Ağlamaya devam ediyordu. Yatıştırmaya çalıştım, birkaç dakika sonra göz bebeğimi yatıştırmayı başardım. Gece bir ara uyandım. Göz bebeğim sessiz olmaya çalışarak içini çeke çeke ağlıyordu. Dayanamadım, gittim babamı öldürdüm...

Görgü tanığı olmadığı için suçumu ispatlayamadılar. Kalbi bozuk öğretmen de kardeşimle uğraşmayı bıraktı. Göz bebeğimi mutlu gördükçe ben de mutlu oluyordum, üzgün gördükçe ben de üzülüyordum. Bir gün akşamleyin eve gittiğimde göz bebeğim uyuyordu. Kestane rengi, kıvırcık saçlarını okşamaya başladım. Az sonra kıpırdamaya başladı göz bebeğim. "Sen misin abi?" dedi uyanmaya çalışırken. "Evet, benim kardeşim." dedim gülümseyerek. Yüzümü okşadı. "Beni hiçbir zaman bırakma abicim." dedi. "Bırakmam, sen yeter ki mutlu ol kardeşim!" dedim. Sonra göz bebeğim uykuya daldı, ben de hayallerime... Ertesi gün kitap okurken göz bebeğim geldi yanıma. "Abi akşam Ece'nin doğum günü partisi var. Annemler izin verdi. Sen de izin verir misin abicim?" dedi. "Gidebilirsin kardeşim." dedim gülümseyerek. Göz bebeğim de bana gülümsedi, "Teşekkür ederim abi." dedi. Daha sonra göz bebeğim, Ecelerin evine gitmek üzere evden ayrıldı. Ecelerin evi bizim evimizden biraz ileride olduğundan içim rahattı...

o zaman bunu nası yazıyon aq çocu

Ertesi gün göz bebeğimin eğitim-öğretim gördüğü okula gittim. Göz bebeğimi aradım, kısa sürede buldum. Okulun bahçesindeki bir bankta tek başına oturuyordu göz bebeğim. Beni görünce ayağa kalktı, "Hoş geldin abicim." dedi. "Hoş buldum kardeşim. Nasılsın?" dedim. "iyiyim abi. Sen nasılsın?" dedi göz bebeğim. "iyi olmana sevindim kardeşim. Ben de iyiyim." dedim gülümseyerek. Göz bebeğim de bana gülümsedi. "Dün bahsettiğin öğretmenin nerede? Bilgin var mı?" dedim. "Hayır abi. Ama muhtemelen kütüphanededir." dedi göz bebeğim. Daha sonra kütüphaneye gittik. "Tahminim doğru çıktı abi." dedi göz bebeğim. Aradığımız öğretmen, kütüphanenin giriş kapısında iki çocuk ile konuşuyordu. "Sen şimdi sınıfına git. Evde görüşürüz kardeşim." dedim. "Tamam abi, görüşürüz." dedi göz bebeğim. Eli yüzü düzgün ama kalbi düzgün olmayan adamın yanına gittim. "Birkaç dakika konuşabilir miyiz?" dedim. "Sen kimsin?" dedi beni süzerek. "Az sonra öğrenirsiniz Öğretmen Bey." dedim. Sonra çocuklara "Siz sınıfa gidin çocuklar. Ben birazdan gelirim." dedi. Çocuklar yanımızdan ayrıldıktan sonra "Dinliyorum seni?" dedi. "Ben Ayça'nın abisiyim. Dün kardeşimi sınıfta rencide etmişsiniz. Eğer tekrarlarsanız sizin için hiç iyi olmaz!" dedim tehditkar bir sesle. "Kardeşin de arkadaşlarına çok bilmişlik taslamasın." dedi asabi bir ses tonuyla. "Okuldayken öğretmen olduğunuzu hiçbir zaman unutmayın!" dedim. "Unutmam!" dedi. Ama bir hafta sonra unuttu. Ben de sahtekâr öğretmenin arabasının lastiklerini patlattım...

Ertesi gün marketten iki tane bitter çikolata aldıktan sonra koşa koşa ve mutlu mutlu göz bebeğim ile yaşadığımız dairenin bulunduğu apartmana girdim. Yine koşa koşa ve mutlu mutlu dördüncü kata, yani göz bebeğim ile yaşadığımız dairenin bulunduğu kata çıktım. Siyah çelik kapıyı açıp içeri girdiğimde göz bebeğimi oturma odasında göremedim. Elimdeki poşeti mutfağa bırakıp göz bebeğimin yatak odasına gittim. Göz bebeğim bir yandan ağlıyor, bir yandan da eşyalarını bavula yerleştiriyordu. Bu manzara karşısında bedenimi hüzün sardı. "Nereye gidiyorsun kardeşim?!" dedim. "Bıktım senin barbarlıklarından. Teyzemlere gidiyorum. Artık seni görmek istemiyorum. Keşke abim olmasaydın!" dedi göz bebeğim. O an kalbime bir hançer saplandı. Tüylerim diken diken oldu. Boğazım düğümlendi. Gözlerime ağırlık çöktü. Konuşmak istedim, başaramadım. Göz bebeğim bavulunu toplamak üzereyken konuşmayı başardım. "Sen zahmet etme, ben giderim kardeşim." dedim. Balkona gittim. Beyaz demirlerin üstüne çıktım. Kardeşim elinde bavuluyla beni arıyordu. Son bir kez göz bebeğimin yüzüne baktım ve şu sözleri sarfettim: "Her şey senin içindi göz bebeğim!"

-SON-

Kardeşim göz bebeğini gibebilirmiyim

On iki yıl hapis cezası aldım. Hapishaneye girdikten bir hafta sonra gardiyan beni çağırdı. Çok sevindim. Göz bebeğimi iki gündür görmemiş, çok özlemiştim. Görüşme odasına gittiğimde hüzünlendim. Çünkü, etrafta kız çocuğu göremedim. Etrafımda sadece arkası bana dönük, lacivert eşarplı, siyah kabanlı birisi oturuyordu. Karşısına geçerken bu kişinin teyzem olduğunu fark ettim ve teyzemin yüzünde hüzün vardı. Bedenimi merak duygusu sardı. Karşısına oturunca "Hoş geldin teyze. Kardeşim neden gelmedi?!" dedim. "Ayça okulda. Dünden itibaren yanımda kalıyor." dedi ve boynunu eğdi teyzem. Kalbimin atışları hızlandı ve "Neler oldu teyze?!" dedim. "Dün sabah annen yani kardeşim vefat etti Alper. Baban ile senin acına dayanamadı." dedi teyzem başını kaldırırken. Bedenimdeki merak duygusu dağıldı, yerini hüzün aldı. Gözlerimden yaşlar süzüldü. "Görüşürüz evladım. Bir dahakine kardeşinle geleceğim. Gözün arkada kalmasın. Ayça'yı kızımdan ayırt etmiyorum." dedi teyzem. "Sağ olasın teyze." dedim acıklı bir halde. Daha sonra teyzem odadan çıktı. Ben de gardiyanla birlikte kederlerimi arttıran odaya döndüm...

iki gün sonra göz bebeğimin nişanlısı ve kendisi için döktüğü gözyaşlardan dolayı nişanlısından intikam almaktan vazgeçtim. Ama göz bebeğimin nişanlısına beslediğim kin ve nefrette hiç azalma olmadı. Göz bebeğim yüzümdeki morlukları fark edince yüzümdeki morlukların nedenini sordu. "Ali ile tartıştık. O yüzden yüzümde morluklar var." deyip geçiştirdim. Aradan bir ay geçti. Göz bebeğimin çocukluk arkadaşı Ece aradı beni. "Alper Abi, az önce Umut'u gördüm. Geçen gün Ayça ile oturduğumuz kafede oturuyordu. Yanında birkaç tane kız ve erkek vardı. Kızlarla biraz fazla samimiydi." dedi. Çok öfkelendim. "Haber verdiğin için teşekkür ederim Ece!" dedim. Sonra aramayı sonlandırdım. "işte şimdi bittin!" dedim kendi kendime. Mahalledeki gençleri topladım. Bir taksiye binip Umut'un ve arkadaşlarının bulunduğu kafeye gittik. Umut ve iki tane erkek arkadaşı bizi görür görmez ayağa kalktı. Kaçmaya başladı. Ahmağı ve arkadaşlarını aşağı yukarı beş dakika sonra yakaladık. "Çok ahmaksın! Bu yüzden çok acı çekeceksin!" dedikten sonra ahmağın burnuna kafa attım. Yere düştü. "Kardeşinin hatırına bırak beni!" dedi. Gözlerindeki endişeyi görünce kibrim arttı. "Bana ve kardeşime yaptıklarının bedelini ödeyeceksin!" dedim ve yerde korku dolu gözlerle bana bakan ahmağı tekmeleye başladım. Ben ahmağı tekmeleye başlayınca arkadaşlarım da ahmağın arkadaşlarını dövmeye başladı. Epey patakladım ahmağı...

Ertesi gün öğlenleyin göz bebeğim geldi eve. Çok sinirliydi. Nedenini sormaya kalmadan "Ne yaptığını zannediyorsun sen abi?!" dedi. "Ne yapmışım?" dedim ayağa kalkarak. "Nişanlımı dövmüşsün, sonra da nişanlımın elini kırmışsın!" dedi göz bebeğim. "Ama seni dün çok üzmüş." dedim boynumu eğerek. "Hatırladığın üzere biz nişanlıyız! Ara sıra tartışırız, kavga ederiz yine de barışırız abi! Üç ay sonra evlenmeyi düşünüyoruz. Aramızı daha da açma abi!" dedi göz bebeğim. Göz bebeğimin sözleri bitince canım acıdı. Hiçbir şey söylemeden dışarı çıktım. Biraz dolaştım, hava aldım, ağladım. Kendimi toparladıktan sonra eve dönmeye başladım. Birkaç dakika sonra göz bebeğimin nişanlısı çıktı karşıma. Şaşırdım ve sinirlendim. "Ne işin burada?!" dedim. "Kaşınan birini kaşımaya geldim." dedi. "Dikkat et de o kişi seni kaşıyarak öldürmesin!" dedim. "Beni kimse öldüremez. Ama sen birazdan ölebilirsin!" dedi. O esnada dört kişi etrafımı sardı. "Teke tek gelemediğine göre canını epey yakmışım!" dedim. "Yok yok. Böyle daha zevkli oluyor!" dedi önümdeki it. Arkasından biri geldi. Elindeki sopayı önümdeki itin sargısız eline verdi. "Şimdi ödeşme zamanı!" dedi önümdeki it...

göz bebeğeeemmmmmm

Nihayet ceza sürem sona erdi. Hapishaneden çıkınca içimde sevinç fırtınaları koptu. Göz bebeğim bazı sebeplerden dolayı haftada bir ziyaretime gelmişti. Teyzemlere gittim. inanılmaz mutlu oldum. Mutluluğum pek uzun sürmedi. Göz bebeğimin iki hafta önce nişanlandığını öğrenince şok oldum. Az sonra da üzüldüm. Ben hapishanedeyken daha çok üzülmeyeyim diye söylememişler bana. Geceleyin uyumaya çalışırken bir şey fark ettim: Sanki bana karşı biraz soğuk davranıyordu göz bebeğim... Ertesi gün göz bebeğim ile annemlerden yadigâr kalan eve gittik. Eve girince kendimizi tuhaf hissettik. Özellikle de ben! Tozlu, küflü ve acı kokan odalarda ağlamamak için kendimizi zor tuttuk. Bir süre sonra evi sattık. Elde ettiğimiz para ile eski evimizin uzağında bulunan yeni yapılmış, şık ve sağlam bir apartmandan geçmişimizi hatırlatan bir daire satın aldık göz bebeğim ile...

Bir gün göz bebeğim eve geldiğinde göz bebeğimin üzgün olduğunu fark ettim. Nedenini sordum, anlatmadı. Araştırdım, kısa sürede buldum. Akşama doğru göz bebeğim, nişanlısıyla tartışmış. Bu tartışma sırasında nişanlısı tokat atmış göz bebeğime. Olanları öğrenince tepemin tası attı. Kısa bir süre sonra göz bebeğimin nişanlısını takibe aldım. Tenha bir yerde karşısına çıktım. Beni görünce epey şaşırdı. "Kardeşimi sahipsiz mi sandın it?!" dedim. "O kardeşine söyle, başka erkeklerle oturup kalkmasın!" dedi kinayeli bir tavırla. Boğazını sıktım, kafasını duvara dayadım. "Seni uyarmıştım!" dedim ve göz bebeğimin canını yakan itin canını yakmaya başladım. Birkaç dakika sonra yerde acı içinde kıvranan itin sağ elini tuttum. "Bu elinle mi vurdun lan kardeşime?!" dedim. "Bana zarar vermekle hata yaptın. Bundan sonra arkanı iyi kolla!" dedi sinsice gülerek. "Sen de kardeşime zarar vermekle çok büyük hata yaptın!" dedikten sonra göz bebeğimi inciten ahmağın elini incittim. Hem de çok! Acıklı bir halde bağırdı. "Ayağını denk al! Yoksa bir dahakine kırılan elin değil, vücudundaki tüm kemikler olur!" dedim. Sonra asabi bir halde eve gittim. Eve vardığımda göz bebeğimin uyuduğunu gördüm. O kadar tatlı uyuyordu ki, anında asabiliğim kayboldu...

Beni döverlerken bayılmışım. Uyandığımda Alilerin evindeydim. Doğrulmaya çalıştım, zar zor başardım. Canım çok acıyordu. Az sonra Ali girdi odaya. "Günaydın paşa. Amma uyudun!" dedi gülerek. "Saat kaç?" dedim. "Saat on iki. Yani gece yarısı." dedi Ali. Telefonuma baktım. Dört tane cevapsız arama vardı. Cevapsız aramaların sahibi göz bebeğimdi. "Kızarsın diye açmadım." dedi Ali. "iyi yapmışsın. Yoksa bu halimi kardeşim de öğrenirdi." dedim acıklı bir halde. "Sıkma canını paşam. Yakında üstlerine çökeriz." dedi. "Sağ olasın Ali." dedim. Sonra göz bebeğimi aradım. Halimi sezinlemesini engellemeye çalışarak "Bu gece Ali'nin evinde kalacağım. Yarın görüşürüz kardeşim. Kapıyı kilitlemeyi unutma." dedim. "Tamam abi. iyi geceler." dedi göz bebeğim. "Sana da kardeşim." dedim. Az sonra "Tek kişiden mi bu kadar dayak yedin?" dedi Ali. Sözleri bitince sırıtmaya başladı. "Altı kişiydiler." dedim. Hiddetlendi. "Bir an iyileşmeye bak paşa. Tez zamanda derslerini verelim şunlara!" dedi Ali. "Onlara öyle bir ders vereceğiz ki bir daha yakınıma yaklaşamayacaklar!" dedim. Daha sonra ayağa kalkıp Ali'nin yardımıyla lavaboya gittim. Yüzümdeki, omuzlarımdaki, karnımdaki, sırtımdaki ve bacaklarımdaki morlukları, ağzımdaki kurumuş kanları görünce intikam yemini ettim...

Okumayın göz bebeği oldum

Yalancıyı gibseler kucaktan inmiyceksiniz huur cocukları

Okumayın göz bebeğim gibildi

Güzel gidiyor

KIZ KARDEŞiNi GÖZLERiNiN ÖNÜNDE gibEYiM