Bizim şirketi ziyaret etmeye geliyorlardı. Ve nasıl olduysa toplantıya katılacaklar arasında onun adını yazmayı unutmuşlardı. Belki de son dakika değişikliğiydi.

Kaderin oyunu mu demeliyim?

Ben hatırlıyorum bu hikayeyi

O zaman çalıştığım şirketin adını söyleyemeyeceğim aynı şekilde sektörü de. Ama sektördeki 2-3 büyükten birisi.

Merve de çalıştığı şirketteki bir projede kullanılacak bazı “şeylerin” satın alınması için o 2-3 şirketle de görüşme halindeymiş.

Birlikte yaşadığımız günler çok güzeldi değil mi? Ta ki o güne kadar. Biliyorsun, huzurlu bir hayat bize yasaktı. Muhakkak bir şeyler olmalıydı.

Benim çalıştığım şirketi biliyorsun. Mezuniyetimle oldukça örtüşen bir bölüm.

Tahmin et bakalım başka kim o bölümden mezun? Evet, doğru bildin. O.

Güzel günler ve geceler yaşamaya başladık seninle. Yıllardır biriken o yaşayamadığımız şeyleri yaşadık. Her yeri gezdik. Herkesle tanıştık. Arkadaşlarımızla tanıştırdık birbirimizi. Ama senin canını sıkan şey iş yerindeki o arkadaşınla hala beraber çalışmak zorunda oluşundu.

Elinde bir kanıt da yoktu onu şikayet edebileceğin. Biliyordun o çekmişti fotoğrafları ama yine de elinden bir şey gelmiyordu.

Hem çekmese ne olacaktı ki zaten ayrılacaktınız öyle değil mi?

Tek celsede anlaşarak boşandınız. Ailenden birkaç kişi ile eşyalarını bir günde topladın. Yanıma taşındın. Yıllar sonra, yine, yeniden beraberdik.

Birbirimizin hayatını defalarca döne döne mahvettikten sonra. Yine, yeniden.

Yeniden ateş çıkan o gözlerin, yeniden.

Ve sana demiş ki “dönüp dolaşıp çok sevdiğin aşkına, layık olduğun yere geri döndün”

Demek biliyordu eskiden olanları da, ikimiz de o an öğrendik. Bunca yıl nasıl sessiz kalabilmişti, hayret.

Mesajların bazılarında ne vardı dersin. Bizim fotoğraflarımız. Meğer senin o aşağılık arkadaşın fotoğrafımızı çekmiş biz otururken. Neydi senden bu kadar nefret etmesinin sebebi bilmiyorum ama bir kadın bir kadından nefret ettiğinde ileri gidebileceği yerlerin sınırı yok!

Devam ediyorum… yıllar sonra gelen bir 3.sezonu gibi bir dizinin.

O akşam az bir şeyler yeyip uyuyakaldın. Ertesi gün sabah birlikte uyandık. Uyandığımızda Mert’ten gelen mesajlar vardı telefonunda.

Neyse en iyisi mi ben bu yarım kalan hikayeyi tamamlayım. Belki birisi okur? Belki okumaz. Belki onlarca yıl kalır internetin tozlu raflarında. Belki sen okursun, belki O.

Napıyorsunuz lan, hayat nasıl amk? Eski sözlüğü çok özlüyorum. Dünyadaki her şey gibi buranın da anası gibildi. Dünya genel olarak tak gibi bir yer.

Bir gün çok param olursa bu yaşadıklarımın bi filmini çekeceğim. Hayat çok hızlı panpalar, zaman tutulmuyor. Pişmanlıklar geçmiyor. Hayatınızı yaşayın, sevin sevilin. Ama sizi sevenlere kazık atmayın.

Sözlüğe girmeyeli yıllar oldu, örümcek ağlarla kaplanmış bu başlığım. Bi girip bakıyım dedim. Yarım bırakmışım. 2015’te yazıp 2020’de eklemeler yapmışım zaman çok garip lan, çok hızlı akıyor. Bu başlığı açalı tam 9 yıl olmuş… inanılır gibi değil.

Devam panpa

yok mu muhabbet edeceğimiz kimse?

bu korona pisliğinden de bıktım, evde yalnızım aylardır.

selamlar tekrar beyler, bi ay oldu girmedim buraya. birden aklıma esti geldim.

Moralin çok bozuktu. Akşam birkaç defa ağlama krizi geçirdin. Çok az konuşuyor çok fazla ağlıyordun. Yüzündeki yaralar hafiften kabuk bağlamaya başlamıştı. Henüz konuyu açacak kadar iyi değildin, ama merak ettiğimiz şey konuşmasak da ortaktı. Birisi bir şey mi söyledi, kendisi mi gördü? Ve bir de benim olduğumu biliyor muydu?

Sabah işe gitmem gerekiyordu. Çok önemli bir projenin yetişmesi gerekiyordu, üzerine toplantı da vardı. izin alamadım. Sana kahvaltı hazırlamıştım, uyandığında pek dokunmamışsın. Dokunacak halin yoktu zaten.

Devam etmek için girip girip çıkıyorum başlığa. ilk başlarda anlatmak güzel gelmişti, biraz kötü hissettiriyor bu sıralar.