Devam panpa

yok mu muhabbet edeceğimiz kimse?

bu korona pisliğinden de bıktım, evde yalnızım aylardır.

selamlar tekrar beyler, bi ay oldu girmedim buraya. birden aklıma esti geldim.

Moralin çok bozuktu. Akşam birkaç defa ağlama krizi geçirdin. Çok az konuşuyor çok fazla ağlıyordun. Yüzündeki yaralar hafiften kabuk bağlamaya başlamıştı. Henüz konuyu açacak kadar iyi değildin, ama merak ettiğimiz şey konuşmasak da ortaktı. Birisi bir şey mi söyledi, kendisi mi gördü? Ve bir de benim olduğumu biliyor muydu?

Sabah işe gitmem gerekiyordu. Çok önemli bir projenin yetişmesi gerekiyordu, üzerine toplantı da vardı. izin alamadım. Sana kahvaltı hazırlamıştım, uyandığında pek dokunmamışsın. Dokunacak halin yoktu zaten.

Devam etmek için girip girip çıkıyorum başlığa. ilk başlarda anlatmak güzel gelmişti, biraz kötü hissettiriyor bu sıralar.

Devam panpa kalemin güzelmiş.

Biraz bira aldım bugün, uzun zamandır içmemiştim bira. Özlemişim.

işlerimden dolayı bir gün ara vermek zorunda kaldım yazmaya

Rezerve

Evime getirdim seni, ilk defa evimde kalacağın günün gecesine bir bak. Yarı baygın haldeydin, kimse görmedi seni neyse ki.

Eve çıktığımızda üzerini değiştirdim, yüzüne buz koyup temizledim. Uykuya dalman birkaç saniye sürmüştü.

O anı tekrar yaşıyorum anlatırken.

Ellerim titriyor, gözüm kararıyor öfkeden.

Seni bulduğumda yüzün kan içindeydi. Burnun ve dudakları kanıyordu. Kaşın yüzün her yerin şişmişti. Mert seni öldüresiye dövmüştü. O soğukta titriyordun. Arabaya bindiğinde ölmüş gibi bitkindin.

Ve ben, dünyanın en aciz insanı buna sebep olmuştum, buna engel olamamıştım. Üzgünüm. Çok üzgünüm.

Telefonu açtığımda hıçkırarak ağlıyordun, nefesini bile kontrol edemiyordun. Sadece gel beni al diyebildin. Evden koşarak çıktım, yoldayken tekrar seni aradığımda hala hüngür hüngür ağlıyordun. Hep ayrıldığımız sokaktaydın. Yanına varmam 15 dakika sürmüştük yaklaşık.

Günler sadece öğle arası buluşmaları ve küçük otel kaçamaklarıyla akarken, o akşam beni aradın. Saat 22:40’tı.

Telefon çok acı bir şekilde çalıyordu. O saatte hiç aramazdın.

Yine her açıdan köşeye sıkışmaya başlamıştık, bu tanıdık çaresizlik enseme bir bıçak gibi saplandı yine. Nasıl olmuştu da bu kuyuya yeniden düştüm diye düşünüyordum. Ama vazgeçecek değildim bu defa.

Ama elimden bir şey gelmiyordu, çaresizdim! Yetmiyordu telefonda konuşmak. Adım bile kayıtlı değildi telefonunda. Tüm mesajlar ve konuşmaları siliyordun hemen kapattığında. Böyle olamazdı.

Mert’in seni araması, mesaj atmaları sıklaşmıştı. Acaba şüphelendi mi yoksa birisi mi bir haber uçurmuştu. Dediğine göre öyle olsa tepkisi başka olurdu.

iş yerinde sana laf çarpmaya, bu öğlen nerede yemek yiyeceksin diye dalga geçmeye başlamıştı bile arkadaşın. Dön de bir bak arkadaş diye seçtiklerine, her neyse zaten sen de o yalan hayatın içinde yaşdıbını devam ettirmiştin bir süre.

Olan olmuştu. Artık bu bi sır değildi, bi görgü tanığımız vardı. Bi suç filmi içinde olsak ortadan kaldırırdık belki ama hayatın ta kendisi devam ediyordu.

rez panpa, devam et okuyorum merak ettim sonunu