sindi bitirdim

Wow.. yıllar önce kaçırmışım ama bugün bir nefeste okudum bitirdim..

Çok şey yazabilirim ağabeyin olarak ama biten şeylerin üstüne yorum yapmak iyi değil.

Mutlu ol kardeşim, suçlu hissetmek kadar aptalca bir şey yok. Unutma, eğer senin yerinde Merve olsaydı o da aynı şeyi yapardı..

Bu da kitabın son paragrafıdır panpalar.

Belki kimse okumayacak, belki bir gün bu site tamamen yok olacak. Belki yıllar yılı serverlarının hard disklerinde kalacak.

Belki 50 yıl sonra birisi okuyacak.

Ben istedim ki burada hayatımda yaşadığım bu karmaşık, acı ve bi o kadar da tutkulu yılları paylaşmak istedim.

Yaşaması 16,
Yazması tam 9 yıl sürdü.

Okuyanlara ve okuyacaklara teşekkürler.

Sevgiler.

Altını şer incisi ker.

https://m.youtube.com/watch?v=bt4ixiUteNM

Ve sen Pelin…

Hayatımdaki kapkara taraf.

Kara melek.

Seni suçlamıyorum, kapkarayı kötülük sıfatı olarak kullanmıyorum.

Sen hayatımdaki en büyük ihtiras, en ateşli ciks, en güzel koku, en büyük acı oldun.

Belki birbirimize aşık olmadık, ama bambaşka bir çekimdi aramızdaki.

Seninle de belki bambaşka bir evrende, çok farklı hayat yaşıyoruzdur.

Seni unutmayacağım ama sana da geri asla dönmeyeceğim.

Yaşadıklarımız kötüydü ama güzeldi.

Kendine iyi bak. Güle güle üniversite hayatım, gençliğim.

Bugün kim nerede derseniz panpalar…

Ben yurtdışına taşındım. Tek başıma yeni bir hayata yelken açtım. Bambaşka bir mesleğe atıldım. Çocukluk hayalimi gerçekleştiriyorum. (Ülke ve meslek bilgisi maalesef vermeyeceğim)

Merve ise evlenmedi, aynı iş yerinde çalışıyor. Çok güzel bir konumda. Umarım hep mutlu olur ve düzgün insanlarla karşılaşır. Benim gibi adi adamlarla değil. Evlenmeymişinin sebebi muhtemelen benim gibi bir insana denk gelip insanlara olan güveninin sarsılması.

Başka bir evrende, başka bir zamanda gözlerimi kapattığımda O’nu görüyorum. O gün konsere gitmemişim. Evde kalmışım. Okulumuz bitmiş, evlenmişiz. Çocuklarımız evde koşturuyor.

Artık yalnızca hayallerimdeki bir hayalet. Gerçek olmayacak geleceğim…

Merve’nin gölgesi yetti adeta bizi paramparça etmeye.

Giderek uzaklaştık birbirimizden.

Bizim aslında insanların hayatını nasıl mahvettiğimiz ve aslında ikimizin de birbirimizin potansiyel katil(!) adayı olduğumuzu fark ettik belki de.

Bir gün oturduk konuştuk açıkça.

Yıllar yılı bizi sürükleyen bu heyecan, ihtiras, zevk yerini gerçekliğe bırakmıştı.

Birbirimizi bir daha görmemek üzere ant içerek seviyeli bir şekilde ayrıldık.

Sonra bana inanmadın. Benim Merve’yle görüştüğümü, seni aldatıyor olduğumu ima ettin.

Bu lafların çok mide bulandırıcı geldi bana. Sence de öyle değil miydi Pelin?

Aynı taku beraber yemedik mi? Ben Merve’yi sen ise Mert’i iki sefer aldattın.

Şimdi karşıma geçip böyle bi hesap sormanın amacı neydi?

Kişi kendinden bilirmiş işi değil mi?

Sonuçta ikimiz de birilerini aldatarak birbirimizi bulduk. Bu potansiyel bir aldatılacak kişi adayı olmayı doğurdu bilinçaltımızda.

Merve’yi duyunca bakakaldın. Yavaşça oturdun “nerde” derken.

Anlattım olanları. Dinledikçe kızardın. Gözlerin yaşardı. Farklı bi şeyler hissettin belki.

Neydi?

Suçluluk mu yoksa kıskançlık mı? Neydi?

Belki ikisi birliktedir?

Detayları anlattım. Toplantıdan bahsettim. Sonra senin Mert’ten ayrıldığını bildiğini söyledim.

Sen memleketinden dönünce seni havaalanından almaya geldim. Özlemiştik birbirimizi değil mi? Neydi bizim bu halimiz Pelin söylesene? Sevgili mi? Ev arkadaşı mı? Başka bir şey mi?

Neydi?

Eve sessizce sürdüm. Sen de yorgun gibiydin. Eve çıkınca sana bahsetmem gerektiğini biliyordum.

O’nu gördüm dedim.

Mert’ten bahsediyorum sandın.

Hayır dedim. O’nu gördüm. Merve.

Devamm. hepsi konser yüzünden
o konsere gitmesen her şey bambaşka olacaktı

Pelin sen de o günlerde annenin yanına gitmiştin.

Şehir adı vermeyim.

Oradayken sen aklın karışmasın, huzursuz olma diye bu durumdan bahsetmedim sana.

Sonra toplantı başladı ve bitti. Bir yabancı gibi diğerleriyle çıktı gitti. Aslında bir yabancıydı öyle değil mi?

Bizimle değil başkasıyla çalışmaya karar verdiler. Haberi sonradan geldi. Bizim müdür cin gibi bir kadındır, sezmiş bi sıkıntı olduğunu. Toplantıdan sonraki gün çağırdı beni. Dedi “hayırdır neydi o haller anlat bakalım”

Detay vermedim elbette. Kötü bir geçmişimiz var üniversite yıllarından dedim. Gülümseyerek sürpriz olmadı bizimle çalışmayacak olmaları dedi.

Bana “iyiydim” dedi. Sence bu ne demekti ki? “Seni görene kadar iyiydim, artık değilim” demek miydi?

“Sevgilin nasıl, eşinden ayrıldığına çok üzüldüm” dedi. Evet, her şeyi biliyordu. Nasıl bilebilirdi ki?

Toplantıya ara verilmişti 15 dakika. Müdürü ve arkadaşı hava almaya çıkmışlardı. Odada baş başa kalmıştım onunla Pelin. Ne demem gerekiyordu? Sonuçta senin de eski arkadaşın ne derdin sen olsan?

Belli belirsiz, sesim titreyerek “nasılsın” diyebildim.

Özür diledim herkesten. Ama en çok da ondan dilemek isterdim.

Sonra konuşmaya başladık arkadaşımla detaylardan. Sorularını cevapladık. Bana birkaç kez bakışını yakaladım. Her defasında gözlerini kaçırdı ben baktığımda.

Pelin, ben kalbimi ikiye bölmüşüm odanın birisine seni diğerine de onu hapsetmişim meğer. Ben çok adi bir insanmışım meğer.

Sonra kendimi toparlayıp çıktım ve yürüdüm odaya. Yürüdükçe zaman ağırlaşıyor gibiydi. Etraf kararır gibiydi.

Hava üstüme basıyordu, omuzlarımde hissediyordum adeta atmosferin ağırlığını.

Girdim odaya…

Düşünebiliyor musun o anki gerilimi odadaki Pelin?

Nasıl çıkacaktım bunun içinden, nasıl halledecektim.

Bugünü nasıl tamamlayacaktım? Aynaya bakarken bi anda bunun gerçek olmayacağını olamayacağını düşündüm. Anlık düşünceler kafamda gelip gidiyordu. Acaba delirdim mi dedim bir anlığına.

O 2-3 saniye içinde kafamdan geçmiş ve “yaşanmamış” geleceğe dair bir film şeridi geçti. Öyle bir flaş gibi çaktı ki sendeler gibi oldum. Sonra diğer arkadaşının elini sıktım ve sunum için flash belleği takmaya çalışırken gözüm karardı.

Bizim müdür fark etmiş olacak ki “iyi misin” dedi.

Ben de özür dileyerek lavaboya gitmem gerektiğini söyledim. Diğer arkadaşımdam sununu açmasını rica ederek.

Sonra ayağa kalktılar tanışmak için. Müdürleriyle tanıştık elini sıktım, sonra…

Sonra O’nu gördüm. O’nu ilk defa, hastaneye kaldırıldığı günden bu yana ilk defa bir metreden yakından gördüm.

Zeytin yeşili gözler.

Gözlerimin içine bakarak elimi sıktı. “Memnun oldum” dedi.

Hayat çok acımasız değil mi? Bu kadarı da fazla değil mi ama?

Filmde görsem derim ki “ne abartmışlar”. Gerçekten abartılmış bir an. Olmaması yaşanmaması gereken bir an.

Elimi tuttuğu anda şıpır şıpır terlemeye başladım. Buz gibiydi tenim ama terliyordum.

O gün bizim birimden bir çocuk ben ve bizim müdürümüz katılacaktık. Onların da üç kişi olacağını biliyorduk. Ben başıma geleceklerden habersiz, aptal gibi sallanarak elimde flash belleğim, defterimle sunum yapmaya yürüyordum.

Kapıdan girdim. iki kız, bir de müdürleri olduğunu düşündüğüm bir adam oturuyorlardı. Kızların arkası dönüktü. Biz girince birisi yüzünü dönüp bakmadı.

Bence biliyordu…