devam.

ben de geri döndüm mecburen otele varmadan. yine sessizliğe gömüldün. instagram dünyanda çok mutlu görünürken iç dünyan aslında ne kadar kötü imiş. üzüldüm açıkçası. ama şaşırdım da. sen kendini nasıl bu kadar ezdirecek hale düştün? neydi seni tutan?

Devam edeceğim, ne de olsa tek mekan burası derdimi anlatabileceğim.

Rüyamda gördüm seni bu arada dün gece. Alkollü uyumak kabus getiriyor bana hep artık.

Evet Pelin, neydi seni tutan bilmiyorum. Bir süre daha devam ettirdin evliliği.

Sana ulaşamıyordum telefonla. Yine öğle arasında o starbucksta karşına çıkmaktan başka çare bırakmamıştın bana. Yine oradaydım. Ancak bu sefer masadan kalkmadın. Orada olduğumu bildiğin halde kalkmadın. Arkadaşların geçen konuştuğun kişi burada demiş olmalı sana. Çekindin belki de. Gelmedin yanıma, olsun bekledim.

Ofisine döndüğünde mesaj attın: “lütfen bir daha buraya gelme, insanlar şüpheleniyor”

Neyden şüpheleniyorlar ki? Doğru bir şeyi bilmek şüphe olur mu? Her neyse ben de dediğin gibi gelmedim. Ama bunun için bi anlaşma yapmamız gerekliydi değil mi?

Rezervasyon devam

Ankara’da buluşmak zor görünüyordu bu şartlar altında. Şirketinin değerlendirme toplantısı yapılacakmış Antalya’da. Oraya gelir misin dedin. Gelirdim neden gelmeyim, hem bana da bir uzaklaşma olurdu iş yerinden. izin aldım 2 günlüğüne.

Otel adını ve adresini gönderdin. Ben de bir odaya yerleştim sizin kafile ulaşmadan. Oda numaram 504’tü. Ne şanslıydım ki 506 boştu. Aynı kattaydık.

rez alındı devam panpa
allah derde düşürmesin

Gelişiniz geç oldu. Saat sanıyorum gece 2 civarıydı. Oda arkadaşın olduğu için çıkamazdın. Ne yapalım yattık uyuduk. Sabah kahvaltıda uzaktan izledim sizi. Starbucksta beni gören arkadaşlarından sadece birisi gelmişti toplantıya. Ona görünmemem gerekiyordu, kahvaltıdan sonra toplantınız başladı. Ben de ne yapıyım gittim biraz deniz havası aldım. Hava soğuktu denize girmek için ama Antalya’nın güneşi ısıtıyordu içimi.

Vay be buraya yazmıştım ben de yıllar önce. Tekrar bu hikayenin devam ettiğini görünce şaşırdım. Buraya yazmak için üyelik almıştım. Ara ara sözlüğe bakıyordum ama hiç entry girmedim. Başka bir yazar arkadaş haber etti, rezervasyon devam bakalım

saatler geçmiyordu, içim kıpır kıpırdı. çok heyecanlıydım, yıllar sonra tekrar seninle baş başa kalacaktım. bekledim. sabırla, çok içmeden sakin kalmaya çalışarak. akşam 5 civarıydı, odama dönüyordum ki lobide kimi gördüm dersin? sevgili eşin mert, elinde bir buket çiçekle dikiliyordu!

o an sinirden deliye döndüm, ateş bastı adeta yanıyordum. gözlerim yanıyordu, müthiş bir sinirle odama gittim. seni aradım. toplantıdan çıkıp ne oldu dedin. mert burada, biliyor muydun geleceğini sen benimle oyun mu oynuyorsun dedim. bilmediğini söyledin. ama ben öfkeden deliye dönmüştüm bir kere!

belki okuyanlarınızdan bazıları diyebilir "huur çocuğuna bak neye sinirleniyorsun, adam karısına sürpriz yapmış gelmiş, sanane!" evet öyle diyenler haklılar. ancak insanın dengesi bozulduğu zaman ne yaptığını bilemiyor.

neyse pelin lafımız yarım kalmasın, ne diyordum?

seni kıskanıyor muydum? hem de eşinden? bu neydi, yıllar sonra küllerinden doğan bir aşk mıydı? evet o zaman bendim bu ilişkiyi bitiren, sonra yine bendim yıllar yılı uzaktan seni izleyen. evet şimdi yine bendim karşına dikilen. ama sen? sen de koşmadın mı bana bu kadar şeye rağmen?

sinirden deliye dönmüştüm, oda içinde çılgınca sağa sola yürüyordum. yapmam gerekeni yaptım, çantamı alıp o otelden gibtir olup gittim. molasız ankara'ya kadar sürdüm. geldiğimde saat gece yarısını biraz geçmişti. yorgunluktan bitap düşmüş bi şekilde yatağıma yürüdüm, kendimi tam bir aptal gibi hissediyordum.

bana attığın mesaja cevap vermedim, çünkü bu buluşamamak dayanılmazdı artık!

ertesi gün geç uyandım. telefonumda birkaç mesajın vardı. durumu anlatan, haberin olmadığını söylediğin, sana özür olarak jest yapmak için orada olduğunu yazdığın.

kendi kendime düşündüm, aynaya baktım. dedim ki: sen kimsin ki bu kız sana açıklama yapıyor. sonra beynimden o düşünceleri sildim. ben yarım kalan hikayenin sonunu yazması gereken kişiydim.

bir gün fazladan kaldınız sizin kafileden. ne romantik! artık kayış kopmuştu bende, kıskançlık krizlerine girmeye başladım. bu işin bir şekilde düzeltilmesi gerekiyordu. ayrılman lazımdı! sana kaç defa söyledim ben, söylemedim mi? dinlemedin!

ankara'ya dönüp işe başladın. bu sefer plan basitti, iş yerinden izin alman gerekiyordu öğleden sonra. yoksa buluşmamız zordu. izin aldın, o iki harfli ünlü otelde buluşacaktık. iki farklı oda tuttuk, aynı odaya check in yapma riskini alamazdık değil mi?

1105 numaralı odadaydın, ben bir alt katta. heyecandan elim ayağım dökülerek üst kata çıktım. yürürken zangır zangır titremeye başlamıştım. durdum bi nefes aldım. seninle 10 yıl önce konser alanından bir kelime bile konuşmadan eve yürüdüğümüz o akşam bu kadar heyecanlı değildim. ama şimdi o 20 yaşındaki halimden daha toy gibiydim.

kapının önüne geldiğimde o odada senin yalnız ve beni bekliyor olduğun hissi heyecanımı üçle çarptı. yavaşça kapıyı tıkladım, iki saniye sonra içerdeydim.

hava kapalıydı o gün, içeride loş grimsi bir hava vardı. benden üç metre uzakta odanın ortasında durmuş öylece bana bakıyordun.

saçlarından bakışlarından güzelliğinden çok bahsettim burada. artık bahsetmeyeceğim, ama yine çok güzeldin.

düz gri kumaş bir eteğin üzerinde de beyaz renk uzun kollu gömleğin vardı. altında ise ten rengi çorabın. kokun odaya çoktan dolmuştu. tabi ciğerlerime de.