okuyorum panpa ama ara vermek istiyorsan sen bilin

bir lafıyla sabaha kadar uyutmuyor, bir lafıyla ayaklarımı yerden kesiyordu. o lafı edince gözlerim doldu sadece iyi akşamlar deyip ayrıldım yanlarından. eve gidip o gün sabaha kadar içmiştim... belki yaşın verdiği etkiler belki gerçek etki... bilmiyorum... bilmiyorum işte. bir gün artık "yeter" dedim. merveyi aradım bu akşam işin yoksa birlikte dışarı çıkalım dedim. meydanda buluştuk... kahve rengi diye bi cafe vardı tanjantta... bilenler bilir.

Kardeşim durumunu çok iyi anlıyorum bi tarafta sevgi bir tarafta tutku insan böyle bir durumda seçim yapamıyor bunu yalnız yaşayan anlar bu gibi süreçlerde bu tarz adamlar olarak yalnız kalıyoruz huur çocuğu damgası yiyoruz fakat içimizdeki fırtınadan kimsenin haberi olmuyor istersen pm at konuşalım bu gibi durumlarda yalnızlık bir çatı Katı gibi insanın üstüne gelir

Rezervuar

pembe bi hırkası vardı. kumral saçlarını ortadan ayırmıştı. zeytin yeşili gözleriyle beni karşıladı. benden önce gelmişti oraya. kalbim sökülecek gibiydi yerinden. galiba oraya yığılacaktım. daha önce de aşık olmuştum, daha önce de birileri girmişti hayatıma. ama bu başkaydı, bambaşka.

Rez kardeşim devam dök içini

dilim tutuluyor. sus pus oldum. lal oldum. ben arkadaşlarım arasında çok konuşan birisiyim. o karşıma oturunca dilimi yutuyorum. bir türlü mevzuya giremedim, bir türlü olmadı. havadan sudan konuştuk, daha yakından tanıştık. ailelerden bahsettim, ilk defa orada babasız büyüdüğünü acı bir şekilde öğrendim. durup arada bir gülümsüyor. "dünyanın en güzel gülüşüne sahipsin" dedim cesareti toplayıp. gülümseyerek yere baktı sadece. her haliyle aşık etti, köpeği etti...

ama bir yanı beni itiyordu. görünmeyen bi duvarın, bi fanusun içerisindeydi. elimi uzatınca yakalayamıyordum. bi resmiyet vardı her zaman. belli bi yakınlığı aşamadık. aşamadım... okulda bi kaç tane onun peşinde koşan çocuk vardı. hiç birine yüz vermiyordu ama gidip konuşmalarına bile tahammül edemiyordum. yumruklarımı duvara vuruyordum, dişlerimi sıkıyordum... elinden gelen tek şey buydu. tek şey bu.

bi arkadaş grubumuz vardı fazla kalabalık olmayan. ders aralarında kantine birlikte iner, birlikte yer içerdik. hep beraber bowling oynamaya, sinemaya giderdik. zaten forum trabzondan başka seçeneğimiz yoktu trabzonda o zamanlar... kantinte otururken ona demek istiyordum, ne yemek istersin, ne içersin. sen sadece orada otur, sen sadece öyle gül ben dünyaları önüne seriyim... ben kendi ellerimle besleyim. ama yüzüne 2 saniyeden fazla bakınca kızarıyordum. birine gülünce onu oracıkta öldürmek istiyordum.

okuyorum

bu şekilde süren bi arkadaşlığımız vardı. yılbaşı geliyordu... bir plan yapmalıydım. dışarı davet etmeliydim. acaba gelir miydi? belki de başka planı vardı. ölesiye korkuyordum. bana hiç bir kötü söz söylemeyen birisinden korkuyordum, yanlış bi hareketten bi sözden korkuyordum. okuldan çıkmıştık, kampüste yürüyorduk... havalar iyice soğumuştu aralığın sonları yaklaşırken. ne yapacaksın yılbaşında dedim. hiç bir şey dedi. belki birlikte bi şeyler yaparız ne dersin dedim. sanmıyorum dışarı çıkmak istemem dedi. kalakaldım.

asla birlikte olamayacağımızı düşündüm, belki hayırlısı oydu. daha doğrusu hayırlısı oymuş... belkisi mi var!

yılbaşı geldi. herkes dışarda eğleniyordu. benim aklım sadece ondaydı. evde sigara ve birayla başbaşa yeni yıla girdim. telefonumun sesi sonuna kadar açıktı. olurda sadece bi kaç saniye geç görürüm mesajını korkusuyla... tam 00.00'da "mutlu yıllar!" yazdım... cevap vermedi...

neden böyle yapıyordu? kahroluyordum... kahrolmaktan öte içim alev gibi yanıyordu. sabah mesajını gördüm "mutlu yıllar, uyuyakalmışım:)" yazmıştı, o mesajı gören ben için güneş daha bi parlaktı. ocak güneşi ısıtmaz diye bir şey yok, merve güneşti bana. bazen üşütüyor ama ıstınca her şeyi unutturuyor...

neden bu aşka yazık ettin

ocağın sonu gelmişti. biz sevgili olamamıştık, herkes yakınlığın farkındaydı. merve sınırları kaldırmamıştı... sömestr tatili geldi "çattı". hayatımda hiç bi tatilin bu kadar gelmemesini istediğimi bilmiyorum. ocağın sonlarıydı. neredeyse onu bir ay göremeyecektim... 20 küsür gün değil sanki yıl olacaktı... nasıl sabredecektim?

günlerin her biri özlemden çivi gibi saplanıyordu göğsüme... msn vardı o zamanlar... onlinedı. hemen yazdım, merve nasılsın seni çok özledim dedim. yüz yüze gösteremediğim cesareti klavyeden alarak yazdım. ":)" gülücük atmıştı, iyiyim sen nasılsın dedi... iyiyim dedim. yine tıkanmıştı laf. yine kalmıştık...

tatil bitmişti. otobüse bindim. memleketimi söylemiyorum, ama trabzona yaklaşık 8-9 saatlik bi iç anadolu şehri... şubatın sonları yakın, inanılmaz bi ayaz. iç anadolu yine bembeyaz. kulaklığımı taktım "her yerde kar var, kalbim senin bu gece"

https://www.youtube.com/watch?v=sYq0wbQgcqQ

hayatımın en uzun gelen yolculuğuydu... merve benden bir gün sonra trabzona gelmişti. hemen aradım onu. neredesin, buluşalım dedim. bir saat bile sabrım kalmamıştı. zeytin yeşili o güzel gözlerde kaybolmak istiyordum. ölmek, yoluna paspas olmak istiyordum...

okuyan kimse var mı

devam et lütfen bekliyorum