kıyameti tüm dehşetiyle anlatıyorum gelin

Cehennemde beş duyu organımla azap çekiyodum. Gözlerim dehşet verici ve iğrenç görüntüler görür; kulağım korkunç ve acı veren sesler, uğultular, gürültüler, çığlıklar, inlemeler, duyuyor. burnum ise olabilecek en pis ve tiksinti verici kokularla dolar; dilim en iğrenç tadları, en dayanılmaz acıları hisseder; derim ve tüm vücudum, tek bir hücresi ekgib kalmamak üzere yanıyodu, şiddetli acılar içinde kıvranıp duruyodum.
bir türlü ölüp yok olup gitmedim diye bağırıyorum.
-
fiziksel acılar kadar şiddetli manevi azaplar da vardı. Aşağılanır, horlanır, rezil olur, pişman olur, çaresizliğimi ve ümitsizliğimi düşündükçe yüreğim yanar, kan ağlar. Sonsuzluk aklıma geldikçe mahvoluyorum. Öyle ki, azap bir milyon yıl sonra veya bir milyar yıl sonra ya da trilyonlarca yıl sonra sona erecek olsa bu benim için büyük bir umut ve sevinç kaynağı olurdu. Ama azabın bir daha hiç sonunun gelmeyeceğini, cehennemden hiçbir zaman çıkış olmayacağını düşünmenin verdiği ümitsizlik hissi dünyadaki herhangi bir ümitsizlik hissiyle kıyaslanamayacak bir duygudur.
-
cehennem; pis kokusu, dar, gürültülü, karanlık, isli, dumanlı, izbe ve tekin olmayan mekanları, hücreleri kavurucu sıcaklığı, en iğrenç yiyecek ve içecekleri, ateşten elbiseleri, kül rengi zeminiyle sonsuza kadar artan azabıyla azap sanatının en ince ayrıntılarına kadar sergilendiği bir mekandı burda yıllarımı nasıl geçirecektim ben.
-
susamıştım ve acıkmıştım deli gibi. yiyecek olarak yalnızca zakkum ağacı ve darı dikenini bulabildim.
içecek olarak ise irin, kan ve kaynar sudan başka bir şey yoktu bu alemde.
-
Yanan derilerimin yerine yenileri yaratıldı hep. böylece ateşin verdiği acı, kesintisiz bir şekilde hiç hafiflemeden devam etti. derilerim dökülmüş, etlerim yanmış, bütün vücudum yanık, kan, irin içinde olduğu halde zincirlere vurulup ve kırbaçlandım dur durak bilmeden. tasmalandırıldım, ellerim boynuma bağlı olarak daracık yerlere atılırlar beni. zebaniler tarafından ateşten yataklara yatırıldım, üzerime örttükleri örtüler bile ateştendi. Bu azaptan kurtulabilmek için sürekli feryat ettim ,yalvardım, ama cevap bile vermediler. En azından, bir günlük de olsa azabın hafiflemesini istedim hep ama yine aşağılanma ve azapla karşılık verdiler.
-
tepede ateşten duvar vardı. zemin zaten ateştendi. zebaniler beni ortaya attı. yukarıda ki duvar yavaş yavaş üzerime kapandı.. arasında kaldım yüzüstü o acıyı dünyadaki namaz kılmak bahanelerimizden daha acıydı. ben hep sabah namazini bahane ederdim uykusuzluğu bahane ederdim şimdi bana çok komik geliyor bu karşılaştırma.

insan yüze gelecek darbelere karşı çok hassas bir canlıdır ya hani. en ufak bir harekete şiddetli bir refleksle cevap verir. Cehennemde yüzüm, ateşte kızartılır, kaynar sularla haşlanırdı her gün. Acının en yoğun olarak hissedildiği yere en ağır işkenceler yaptılar bana yıllarca. etlerim sıyrılmış olarak sırıtan bir biçimde dişlerimle kalıverirdim ortalıkta sersefil.
-
cehennemde bir odundum galiba çünkü; cehennemde ateşin kavurduğu herhangi bir nesne gibi yanmazdım. kendim ateşin özünü, yakıtını oluştururdum. Odunun kendisi, ateşinin yakacağı herhangi bir cisimden çok daha uzun, çok daha şiddetle, için için yanar. bu acıyı ikiye katlardı her zaman..
-
ateşte kızartılan metalimsi cisimlerle vücudumu dağlıyordu zebaniler.
cehennemi ateşten fırın sanardım lan çok daha başka azap ve işkence türleri de vardı o alemde. Örneğin ateş ve kaynar suyun yanı sıra vahşi hayvanların saldırısı, akrepler, böcekler ve yılanlarla dolu bir çukura atılmak, farelerin saldırısına uğramak, canlı iken kurtlanmış yaralara sahip olmak ve bunların çok daha üstünde hayal gücünün bile alamayacağı bütün azap kaynakları, hem de hepsi aynı anda.
-
Cehennemde boğucu atmosfer çok yoğun bir biçimde hakimdir. Dünyada sıcağa karşı birçok önlem geliştirmiş olan insan cehennemde çaresizdir. Ortam en sıcak çölden daha sıcak, en karanlık, izbe hücrelerden daha sıkıntı verici ve pistir. Sıcak insanın en küçük parçası olan hücrelerine dek işler. Kafirler için kavurucu sıcağa karşı bir koruyucu, ferahlama veyaserinleme imkanı yoktur. devasa bir saunaya kilitlenmiştim sanki. nem oranı olabildigine yüksek.
görünmeyen ama yoğun bir tabaka insanı çepeçevre kuşatır, nefes borusundan girip göğsünü tıkar..
-
Bu dünyada dar bir yerde kapalı kalmak, gerçekten de insanı çıldırtacak kadar bunaltıcı bir azaptır. Dar bir hücrede hapis, suçlulara verilen ağır cezaların başında gelir. Trafik kazalarında parçalanmış bir aracın içinde saatlerce sıkışıp canlı kalan, kazazadelerin durumu, bir deprem veya göçükte toprak altındakalan insanların çaresizliği olabilecek en büyük felaketlerden biri olarak nitelendirilir. Oysa bu gibi örnekler cehennemdeki ortama göre oldukça hafiftir. En önemlisi göçük altında veya benzer bir yerde sıkışan insan ya bir süre sonra şuurunu kaybedip ölür ya da bir süre sonra canlı olarak kurtarılır. Sonuç olarak acı çekilecek sürenin bir sonu, bitiş zamanı vardır. Oysa cehennemde ne bir son vardır ne de umut. Pis, yakıcı, havasız, karanlık, dumanlı bir atmosferde bir de elleri boynuna bağlanan ve daracık, sıkışık bir yere sokulan inkarcı, suda boğulan bir insan gibi, tarifsiz bir eziyet çeker. Debelenir, çırpınır, kurtulmaya çalışır, ama kımıldayamaz insan...