-
76.
+1Gecenin karanlığında elimdeki meşaleyle rafların arasında bir kitap arıyordum. Gözlerim bir şeye odaklanmış, kafam ise çok başka yerlerdeydi. 4 sene öncesinde.
"Caddenin birine girmiştik, üzerimde sıradan giysilerim ve elimde bir arbaletle olabildiğince konuşuyordum. Kirişe oturmuş bir ok ve kabza sabitlenmiş başka oklarla deli deşik olmuş yolları adımlıyordum.
https://s-media-cache-ak0 ... 4cd432229241a4063a744.jpg
Köşe başlarında çarpışmalar devam ediyor. G3 sesleri tüm Ankarayı inletiyordu. Tepemde uçan helikopterler, F16ler ve ardı ardına ateşlenen makineli 11mm mermiler ve roketler. Korkunç patlamalarla sarsılan kaldırımla ve kana boyanan yollar.
Hayatım boyunca filmlerde gördüğüm sahneler birbir gerçekleşiyordu.
Bir sokağa girmiştim ki karşıma bir cin çıkmıştı. Hemen arkamı dönerek kaçmayı denedim lakin düşen bir bombayla etraf ateşe bulandı. Ellerim titriyordu. Kirii kaldırarak nişan almaya çalıştım lakin il ok isabetsizdi parmaklarımın kontrolünü ele alarak bir atış daha yaptım tam kafadan yaratık olağanca ağırlıyla yere yığıldı."
http://www.adabasini.com/galeriler/2/21147.jpg
Ah işte aradığım kitap "The Lord Of The Rings" onca yanan kitaba rağmen bu efsane hala hayattaydı. Çantama koymak için koltuğumun arasına aldım. Konya'ya eli boş gitmemek gerek -
77.
+1Sabahın ilk ışıklarının gözüme vurmasıyla uyandım Yonca ve Ahmet benden önce kalkmışlardı. Birkaç kadın ise kahvaltı hazırlıyordu. Daha doğrusu yediklerimize ne denirse. Hafifçe doğrularak bir sigara yaktım
Duman akciğerlerime doluyor ve parçalayarak geri çıkıyordu. Bu zehirin belkide en önemli özelliği de buydu insana kendini unutturuyordu. Özellikle açlığını.
işgalin ilk yıllarında her şey daha farklıydı. Özellikle de elektrikler varken buz dolapları hala yiyecekleri koruyordu. Daha sonra önce elektrikler daha sonra yiyecekler gitti.
Artık sokaklarda hayvanlar bile kalmamıştı. insanların barınaklara saldıracakları hiç aklıma gelmemişti. Köpekler ve kediler dahi tüketilmişti.
Bu düşüncelerin arasında kalkarak Yoncaya sokuldum. "Acaba bir duş alabilir miyim?" dedim. Kız gülümseyerek "Dün ben ve arkadaşlarım için yaptıklarından sonra hak ettin." dedi. O an fark etmiştim. Diğer kızların adına dahi bilmiyordum dudaklarımı aralayarak "isimleri neydi" dedim.
Kız parmağıyla işaret ederek sarışın kızın isminin "Yıldız" diğer kumral kızın ise "Eylül olduğunu söyledi -
78.
+1Birkaç dakika sonra Yonca beni kabine soktu ve parmağıyla işaret ederek bak bu borular üst kattaki havuza bağlı su oradan gelir günün bu saatlerinde soğuğa yakın ılıktır" dedi ve gülümseyerek "Nasıl olsa Ankara gecesini anlattı değil mi" dedi.
Haklıydı. Bu şehir için kullanılan bir terim vardı Ankara Ayazı. Keserdi insanı beklerken sevgiliden soğuturdu. Açken yemekten soğuturdu.
Başımı salladım "Ama önce çantamdan kıyafetlerimi ve şampuanımı getirir misin ?" dedim. Kız bir süre sonra isteklerimi getirdi ve "Daha sonra çatıya çıkalım mı" dedi. Ona "Olur" anlamında başımı salladım.
Suyun vücuduma değmeye başlamasıyla mutluluktan gülümsemeye başladım. Ama fala harcamamalıydım ya da neyse sonuçta bugün buradan bir daha geri dönmemek üzere ayrılıyorduk nasıl olsa -
79.
+2Duştan sonra birkaç dakika bir şeyler atıştırmıştık ki Yonca beni çatıya çıkardı. Çevre bakındıkça neler olduğunu daha rahat kestirebiliyordu insan. Yıkılan dev binaların bıraktığı beton yığınları ve gittikçe aşınan yollar sokakları kaplayan lambalar, direkler, arabalar...Tümünü Göster
http://cf.kizlarsoruyor.c ... 392-bf4a-8b5f7226f880.jpg (Not bundan snraki partlar en az bir resimli olacak)
Yıkılan hayallerim, ölen arkadaşlarıma, her şeye ama her şeye bir sigara yaktım Yonca'da benimle çekiyordu dumanı ciğerlerine. Kız kırmızı dudaklarının arasından çıkan dumana aldırış etmeden kegib kegib "Sen nasıl hayatta kaldın?" diye sordu. işte utanç verici bir noktadaydık kısık sesle "Başkalarının hayatlarını çalarak" dedim.
Kız anlamamıştı kaşlarını çatarak "Hırsızlıkla. Ben başka insanlarını erzaklarını yağmalayarak bu kadar uzun süre yaşamayı başardım" dedim. Kızı yüzü buruşmuştu "Peki cinler" dedi yumuşak ir tonla "Dövüşmeyi öğrendim merak etme" dedim
Sustuk ikimizde ve hayatlarımızı batıran bu kente bakınarak sigaralarımızı içmeyi sürdürdük.
Bir süre sonra arkamda Yıldız denilen kızın sesini duydum "Yonca ortalık karıştı" Esmer kız arkasına dönerek "Ne oldu" dedi. Sarışın hatun gözlerini devirerek "Bir salak kapana kısılmış" dedi
Kim acaba düşünerek koşarak aşağıya indik.
Bizim gruptan kadınlardan biri ayı kapanına tutulmuştu. Eylül ile Timuçin ise kadının başında kavga ediyorlardı. Kumral kız bizim oğlana diklenerek
"Size söylemiştik etrafta dolaşmayın diye"
"Sizi kurtuluşa zütürenlere böyle mi teşekkür ediyorsun"
"Evet, itirazın mı var?"
"Kelimelerine dikkat et yoksa"
"Yoksa ne döver misin? Maço bey"
Neyse ki aralarına Zeynep girmiş "Bir dakika durun Meryem'e bakmamız lazım" demesiyle kavgalarına ara verdiler.
Yalan söylememek gerekiyordu kadının bacağı artık iş görmezdi. Yol boyunca ancak bize yük olurdu. Başımı iki yana sallayarak Yonca'ya baktım durumu esmer kızla beraber kadında anlamıştı.
Acıyla inlemelerinin arasında "Beni bırakın" dedi. Ortam bir an da buz kesmişti. Kimseden ses çıkmadan kadın bir kes daha konuştu "Hep burada kalacak değilim sadece iyileşene kadar buradayım sonra size yetişeceğim" dedi.
Arkadaşları her ne kadar onu bırakmak istemese de kadın ciddiydi ve istekliydi. Mecburen onu orada bıraktık. Aslına bakarsanız Ela gözleriyle ve turuncu saçlarıyla oldukça güzle bir kadındı.
Her neyse Timuçin'in homurtuları arasında yeniden yola düşmüştük çıkmadan önce planı tekrardan anlatmış ve Aşti'den bir otobüsle yola koyulacağımızı söylemiştim. -
80.
+1Yonca herkese silahlarını geri vermişti kılıcım ve arbaletimle yeniden buluşmuştum. Çantam yerinde hayatım şimdilik güvendeydi. Başımı kaldırarak etrafı kolaçan ede ede Ankara'nın o meşhur şehirler arası otogarına doğru devam ediyordum. Zamanında Çankaya'nın en elit sokakları olan yolları adımlıyor, Burada yürüdükçe içime dolan mutluluğu yeniden hissetmeye çalışıyordum.
Normalin aksine etraf hala sakindi.
Bir süre sonra o binayı gördüm. Ayrılıklara, askerlere, umutlara, öğrencilere, kavuşmalara şahit olan o efsunlu garı. Aşti
http://img6.mynet.com.tr/ ... 05813/kiyamet-640x360.jpg
Bir şarkı tuttu beni o an kalbime dolan duygu seni öylece çıktı içimden... Özlemenin, sevmenin tarifi olur mu aga...
Geliyor bak kalem kaşlı
Eteği belinde gül de takmış gül de takmış
Al dudaklar, mor sümbüller
Öyle de güzel ince de belli ince de belli
Yar beline beline sarılamam
Ah geceden duramam
Ah öteden beriden bakış atma ah yerimde duramam
Ah yıkadim kuruttum çarşafı, serdim ipek yorganı
Ah günahı sevabı boynuma, gel bu gece koynuma
Dedim ona
Ey güzel, böyle mi geçer bu geceler bu geceler
Neymiş anam bizim bu keder ne zamana kadar böyle gider böyle gider
Yar beline beline sarılamam
Ah geceden duramam
Ah öteden beriden bakış atma ah yerimde duramam
Ah yıkadım kuruttum çarşafı, serdim ipek yorganı
Ah günahı sevabı boynuma, gel bu gece koynuma
https://www.youtube.com/watch?v=OjEwWI_qaYc (şarkının linki)
Bekleyin beni. Devamı ile geri döneceğim... Bu kardeşinizin vakti olursa hep yazmak ister ama vakit yok agalar bir hikayem daha var yarım kalan bu bitsin onu da devam ettireceğim. -
81.
+2Aklım başka bedenim başka alemdeydi. Her adımda hedefime bir adım yaklaşırken geçmişimi geçirdiğim bu şehirden bir adım daha uzaklaşıyordum.
Ardımda sadece bir hikaye değil aynı zamanda hayat bırakacaktım.
Aşti'nin mermer zemininde attığım her adım kalbimin orta yerinde titriyor, duygularımı depreştiriyordu. içine düştüğüm bu yoğunluk Timuçin'in sesiyle dağıldı.
"Otobüs bulacağımızdan emin misin?" dedi.
"Hayır" diyerek cevapladı. Sinirlenmişti. Dişlerini sıkarak
"Peki bulduk diyelim. Çalışan bir tane bulmamız lazım biliyorsun değil mi?" diyerek sorularına devam etti.
Tam o sırada aradığımız aracı gördüm... -
82.
+1Ülkenin elit firmalarından birinin lüx araçlarından biri sağlam gibi duruyordu. Halbuki yanyana dizilen onlarca araç harap halde sıralanmış, peronlarda bekleyen onlarca kişiyle beraber yok olmuştu. Parmağımı ileriye kaldırarak, arkamı döndüm ve gruba "Bu iş görür sanırım" dedim. Ahmet araya girerek "Kontrol etmek şart, ben bakarım" diyerek aracın kırık ön canımdan içeri girerek kaputu açtı ve aracın içinde kısaca göz gezdirdi.
Yüzü hafif düşük hafif tebessümlüydü. "iyi haber motor ve diğerk aksamlar iyi görünüyor, kötü haberse çeyrek depomuz var" dedi.
işgal aylarında tüm yakıt orduya ve emniyete akmıştı. Herhangi bir benzinlikten yakıt bulmamız imkansızdı. Mecburduk ya hayatımızı riske alarak gördüğümüz araçlardan bulmayı umacak ve çekecektir ya da gidebildiğimiz kadar girerek kalan yolu yürüyecektik.
Araya sıkıştırmam gerekiyor ki 2022 yılında gerçekleşen havayolları devrimi, kara ulaşımını ve küçük firmaları bitirmişti. Sadece dev firmalar ve hızlı tren hatları bu devrime karşı dik durabilmişlerdi.
Kafamı kaşıyarak yeniden arkamı döndüm ve "Bence binmeliyiz yolda mutlak bir şeyler hallederiz lakin kalır ve ararsak ne olacağını bilemeyiz" Zeynep temkinli sesiyle "Önce bulmamız daha mantıklı yolda durmak daha tehlikeli"
Yıldız araya girerek "Burada kalmamız çok tehlikeli, ne zaman nereden çıkacakları belli olmaz" dedi. Lakin daha o sözünü tamamlamamıştı ki Timuçin "20 dakika nizami pozisyonda iki kişilik gruplar halinde araçları kontrol etsin" diyerek bağırdı.
Bu adam ya intihar etmek istiyor ya da bizi katletmek. Böylesine bir yerde ve alanda bağırmak aptalcaydı. Bir ordu mensubu olarak bunu o da çok iyi biliyordu tabi. Kesinlikle aklında birşey olmalıydı. Kaşlarımı çatarak bakıştık. Sanırım bir ego kırılması yaşıyordu. Patronun ölümünden sonra liderlik rolü üstlenmek istiyordu lakin beni kendine rakip olarak görüyor, ortaadan kalkmamı istiyordu. -
83.
+120-15 dakika geçmişti ki herkes bir bir toplanmaya başlamıştı lakin ilk gelenlerin elleri boştu. Timuçin de bende umutsuzduk, belkide tanıştığımız ilk günden beri ilk defa aynı fikirdeydik tam hazırlanıyorduk ki Hamza ve Zeynep 5 litrelik 3 şişeye doldurdukları benzinle koşarak geldiler, "Ancak bunu bulabildik"
Timuçin bana doğru bir bakış attı ve başını Zeynep'e çevirerek "Fazlasıyla yeterli" dedi. Getirdikleri yakıt bizi epeyce zütürürdü ama yinede şehirden çıkmadan bir defa daha aransak hiç fena olmazdı. içine düştüğüm zihin aleminden Ahmet'in "Ben kullanırım" demesiyle uyandım.
Adam, pencereden içeri girerek düz kontak yaptı ve kapıları açarak bizi içeri aldı.
Rahat koltuklarda rahatsız bir yolculuk yapacaktık, yollar çukurlar ve engellerle doluydu. Ahmet'in oturun demesiyle oturmaya başladık. Orta sıralarda bir yer seçmiştim kendime. Her zaman yaptığım gibi başımı cama koymak istedik lakin otobüsün bütün camları dökülmüş boyası tamamen kalkmıştı sanırım dış yüzeyinde zarar almayan tek santimetre yoktu.
Motorun kuvvetli sesiyle kendimi toparladım. Yonca yanıma sokularak yanıma oturdu. Sanırım amacıma ulaşmıştım. Güven kazanma operasyonu tamamdı -
84.
+1Lakin es geçtiğim başka bir şey vardı. Ruhumu tutsak alan şu kız "Zeynep" onunla gözgöze geldik bir an yanımda Yonca'nın olmasından pek hoşnut değildi sanırım. Ya da ben öyle yormuştum gözlerindeki anlamı.
Hem oda Timuçinle oturuyordu. Emir'le Hamza yanyana oturuyor onların sırasının yanında ise Yıldız ve Eylül vardı. Birbirlerine bakmadan da olsa sohbet ettikleri belliydi. -
85.
+1Daha ne olduğunu anlamadan hareket etmeye başlamıştık. Ahmet çukurlardan ve yılların etkisiyle eskiyen asfattan kaçarak otobüsü sürmeye başladı. ilerleyerek Aşti'nin girişindeki bariyeri yıkarak bu garın içinden kendimizi Konya yoluna attık. Genç adam arkasını dönerek "Her zaman burayı yıkmak istemişimdir" dedi.
Doğrusu en az bende onun kadar bariyerlerden nefret ederdim. Ruhlarımıza, hayallerimize çekilen bariyerlere. Şimdi ne kadar komik olduğunu düşünsem de geçmiş yaşamımda yazmak istiyordum, romanlar yazmak.
Yanımda oturan kızın tiz sesiyle kendime geldim
-Neden çalıyordun. sorusuyla afalladım. kaşlarımı kaldırarak
-Başta öyle değildi. Küçük bir gurubumuz vardı. Arkadaşlarım. Fakat daha bir ay bile olmadan herkes birbir ölmeye başladı. Ya vuruluyorlar, ya deliriyorlardı. O zaman fark ettim yalnız olmanın daha avantajlı olduğunun. Arkadaşlarım ölümüne dayanamıyordum. Kamp kurduğumuz bir yerde onları terk ederek kendim yaşamaya başladım.
-Nasıl saklandın, ne yaptın onca vakit, sıkılmadın mı?
-Kimsenin gitmek istemeyeceği yerlere gittim, sıkıldım lakin bir çözümüm vardı. dedim. Kız merakla ağzını açtı ve
-Ne?. Çantamdan çıkardığım defterleri gösterdim.
-Yazmak. Başıma gelen her şeyi not ettim. Belki bizden sonra bir medeniyet kurulursa onlar için güzel bir kaynak olabilecek gibi. Tabi birde okumak vardı.
Konuyu uzatmak ve sohbetimizi sürdürmek için
-Peki siz?
-Bizi gördün. Çaresizlik bizi eğitti, başlarda şehit düşün askerlerin mühimmatları ve üniversite arkadaşlarımla saunduk milli kütüphaneyi. Lakin bizimde talihimiz aynı oldu. Bir arkadaşımı kendi ellerimle öldürmek zorunda kaldım.
-Nasıl?
-Eylül'e tecavüz etmeye kalktı 0.C. ... O amanlar elimizde mühimmat vardı. Kafasına bir mermi yerleştirdim. Cesedini dahi gömmedik.
-Hak etmiş, başka başka birini öldürdün mü?
-Hayır peki sen? -
86.
+1Başımı öne eğmiştim ki Ahmet'in sesiyle irkildim "Sıkı tutunun"
Sert bir sarsıntıyla afalladım.
Hamza yağa kalkarak "Tuzak!" diye bağırdı. Daha Balgat'a varmamıştık ki fark edilmiştik. Hemen ayağa kalkarak ön tarafa doğru koştum. Sallandıkça sallanıyordum.
Her yer okçularla kaplıydı. Yol boyunca etrafımızı sarmışlar bizse onların içine doğru ilerliyorduk..
ilk entrye şuku atın devamı 12 de -
87.
+2Kusura bakmayın beyle özür dilerim seri uzun partlar gelecek
Daha ne olduğunu anlamadan otobüsün içine giren oklarla karşılaşmıştık. Bir araa Timuçin'in yere yatın dediğini duydum.
Başımın üzerinden birbiri ardına tahta çubuklar geçiyor, korkuyordum. Ölmekten ya da bir isabet sonucu yaralanmaktan...
Derken yattığım zemini kızıl kanların boyadığını gördüm. Telaşla etrafa bakarken yanımda yatan bir adamın cesetiyle gözgeze geldim. Donuk, ışığı sönmüş kahverengi gözler. Kim bilir, kaç operasyondan sağsalim çıkan bu adam şimdi göğsünde bir ok yarasıyla sereserpe yatıyordu.
Karşılık verecek durumda değildik sadece metal gövdeye birbiri ardına saplanan okları izliyor, nefesimizi tutarak bu cendereden çıkmayı bekliyorduk. Yonca yanımda elleriyle başını koruyarak oturuyor, bense koltuğun altına grmiştim.
Aracın arkasından gelen acı bir çığlıkla başımı çevirdim. Bir ateş topu içeriye dalmış, aracın kıç kısımını aleve vermişti. Yanan dört gencin çığlıkları kulaklarımı tırmalıyor, ççaresizlikle can veren insanları izliyordum. -
88.
+1Ahmet'iin sesiyle irkildim,
"Bariyer!!!"
Ve ardından sert bir çarpışma yaşadık, başımı ön koltuğa vuruştum. Kanıyor ve dayanılmaz bir acı veriyordu.
Benim acizliğime karşı Timuçin oldukça soğukkanlıydı, oo gür sesiyle "Koşun!" diye bağırdı ve Ahmet'in açtığı kapıdan herkesi teker teker dışarı çıkardı. Yonca'nın koluna girerek, kendimi zorlukla dışarı atmıştım. Her ne kadar cinler biraz geride kalsa da bize yetişmeleri içten bile değildi.
Otobüsün içerisinde 5 ceset bırakmıştık. Adını bilmediğim, yüzlerini aklıma getiremediğim 5 gencin cesedini.
Topallayarak, Ehlibeyt'in o yüksek binalarından arta kalan yıkıntıların arasına dalmıştık... -
89.
+1Dar sokaklar ve olayın şokunda koşan 13 genç... Arkamıda kalanların yasını tutamadan sadece koşuyorduk...
Solumda hala tek parça duran bir bina gördüm. Burası sanırım Meclis partilerinden birinin genel merkezi idi. Doğrusu şaşkındım yara almamasına fakat durup bunu düşünmek için vakit yoktu. Damarlarımıza dolan adrenalinin etkisiyle soluk almadan koşuyorduk. Dalağım şişmiş, nefesim kesilişti ama koşmayı bırakmıyordum.
Başımdan akan kanlar, göz kapaklarımda süzüleren yanaklarıma iniyor, görüşümü kesiyordu fakat durmak daha büyük bir intihardı.
En önde Timuçin gidiyor, onu Ahmet ve Emir, onları ise Yıldız, Eylül Hamza ve Zeynep izliyordu. Ben ve Yonca ise hemen peşlerindeyik diğerleri ise hemen arkamızda...
Artık grileşen dökük, aslaftlarda bizden başka birinin kalmadığını fark edince durakladık. Herkes soluk soluğa idi... Lakin Timuçin geçmişinin antremanıyla hala ayakta etrafı gözlüyordu. Birden parmağını kaldırarak "Şurada saklanabiliriz" dedi... -
90.
0Gösterdiği yer bir Camii idi.
işgaller başladığından beri hiç bir camiiye girmemiştim. Zaten gördüğümüz binada eskisi gibi bir yer olmadığını belli ediyordu. iki minaresinden biri yerle bir olmuş, kubbesinde küçük delikler meydana gelmişti.
Grup hiç düşünmeden ayağa kalktı ve son güçleriyle kendilerini camiinin içine attı. Tozlu halılar ve yerle bir oluş bir minber. Mabetler ilk saldırdıkları yerlerdi bir de tabi ki kutsal kitaplar. Raflar yerdeydi lakin kitaplardan hiçbir iz yoktu... Zaten bende cumadan cumaya müslüman olan klagib biriydim. Fazla ırgamadan kendimi halının üzerine bırakıverdim.
Başımdan akan kan şimdi yumuşak zemini boyuyor, kan kaybı ilginç bir hissizlik ve halsizlik yaratıyordu. Etrafta dönen diyaloğu, olayı anlayamıyor, duyamıyordum. Yonca'nın sesiyle kendime geldim... "Çantan bende"
Düşünceli, mantıklı bir hareketti lakin şimdi sırası mıydı. Peşimizde bir müfreze vardı ve bu kızın derdi gibik çantamdı. Ellerimle gitmesini işaret ederek kanayan yaraya, çantadaki kirli kıyafetlerimden birini bastırdım. Kirden dolayı ölmezsem sanırım kafa yarığından nalları dikmezdim.
Bir süre sonra kendimi iyi hissetmeye başladım. O vakit anladım ki bizim grup ölen arkadaşlarına ağlıyorlardı.
Zeynep başını yasladığı mavi çinili duvara yaslamış, gözyaşlarının yanaklarından süzülüşüne izin vererek sabit bekliyordu. Emir ise Ahmet'in omzuna saplanan oku çıkarırken Hamza'yı teselli etmeye çalışıyordu. Fakat gözlerimi grubun üzerinde gezdirdiğimde anladım ki Zeynep'in ağlamasının sebebi Annesiymiş...
Kadın arkada anarak can vermiş ve en kötüsü bunu kızı canlı şahit olmuştu.
Ama o zaman anlamıştım. Herşey filmlerde ki gibi olmuyormuş, öz annesi dahi olsa kahramanlığa kalkışamıyormuş insan. O yüzden kendime daha fala dikkat etmeliydim. Bana benden başka yardım edecek kimse yoktu. -
91.
+1Bir saat kadar sonra Emir ve Hamza ilk defa dışarı çıkma cesareti göstermişlerdi. Ahmet koluna sarılan bez parçasıyla yere yatmış, bekliyor Timuçin ise zemine sert adımlarla vururken elini çenesine zütürmüş, düşünüyordu. işte bu manzara beni kendimi sorgulamaya zütürdü. Ben Ahtapot düşündüğüm kadar zeki değilmişim.
Halbuki her şeyi planladığımı düşünüyordum. Fakat durum şimdi içinden çıkılamayan bir hal almıştı. Kendimi yeniden yere bırakarak geniş kubbeyi izlemeye başladım. Her zaman merak etmiştim mabetlerin ihtişdıbını...
Ezelden beri o müthiş medeniyetler en geniş kubbeli mabetleri yapmak için birbirleriyle yarışmışlardı. Süleyman Mabeti zamanının en irisiydi. Lakin onu Ayasofya geride bırakmıştı. Hatta rivayet oydu ki Doğu Roma Kayzeri Ayasofya'nın bitişinden sonra "Seni geçtim Süleyman" diye bağırmıştı. Çok değil şehrin bir sonraki imparatorları onuda geride bırakacaktı.
Hep böyleydi aslında halklar açlıktan ölürken Mabetler birbiri ardına sıralanıyor, büyüyorlardı. Ve hatta el değiştiriyorlardı. Ayasofya Kilise iken Cami olmuştu -
92.
+1Düşüncelerimden Emir'in sert sesinden çıkan çocuksu cümlelerle sıyrıldım "Dışarısı temi görünüyor, dilerseniz hareket edelim" Bu adamın dev görüntüsünün altında ne yatıyordu acaba. Ne yaşamıştı. Sorularım çoktu lakin vakit yoktu. Başımdan bez parçasını çektiğimde kanamamın durduğunu fark ettim. Çantamı sırtladım ve silahlarımı kontrol ettim bende ekgib yoktu lakin matarasını, erzağını otobüste bırakan birkaç kişi vardı.
Onlar bizi epeyce meşgul edecekti... Toparlanarak tekrardan yola koyulduk. Etraf yine çok sessizdi umarım bu defa işler istediğimi gibi gider... En arkadan yol alan Zeynep'in yanına sokularak
-Allah rahet eylesin. dedim fakat yüzünden düşün binparçaya bölünmüştü. Haifiçe başını sallayarak
-Sağol. dedi sesi duyulamayacak kadar kısık çıkmıştı.
Onun o hali kalbime bir mızrak gibi girmişti. Onu ve ailesini düşündüğümden değil. Kendi ailemi merak ettiğimden. Onlar farklı bir şehirde yaşıyordu. Olayların başlangıcından iki gün önce konuşmuştum annemle hayallerimden bahsediyor dua istiyordum...
Fakat o ilk zamanlar kadar düşünmüyordum onları. Hatırım yavaş yavaş silmişti ailemi. Erkek kardeşim kız kardeşim hepsi birer birer yok olmuşlardı hafızamdan. Yumruğumu sıkarak "Bu nasıl bir lanet" diye geçirdim içimden.
Nasıl bir lanet ki bize en sevdiklerimizi bile unutturmayı başarıyordu. Nasıl bir kıyımdı ki kendimizden nefret etmemize neden oluyordu. Başımı kaldırarak sessizce birkaç küfür savurdum ve gözlerimi kapadım.
Anlıyordum insanın canının ne kadar tatlı olduğunu. Hayvanlar gibiydik sadece ruhunu daha geç teslim etmek isteyen hayvanlar. içgüdülerimizle hareket ediyorduk yaşamak yaşamak yaşamak... -
93.
+1https://img-s1.onedio.com ... 12f7ea6409c656ac1be7e.jpg
Biraz önce Taurus AVM yi geçmiştik. Önceden binalardan ve gürültüden fark edemediğim Odtü oranları şimdi tüm çıplaklığıyla karşıdaydı. Bu nefretin vegaıbın ortasında bile bir muzice yaşanıyordu. O müthiş ağaçlar tüm kudretiyle yolları, kaldırımları yararak hapsoldukları tellerin arasından fışkırarak taşıyorlardı.
Daha sadece 4 yıllık bir ara yaşanmasına rağmen şehirden onlarda paylrını istercesine saldırmışlardı toprağa. Belki insanlık tükenecekti ve yine belki de bu amansız işgal son bulacaktı. Fakat bilmemiz gereken bir şey vardı ki doğa her zaman kazanan olarak dimdik duracaktı. Bize karşı, varlığımıza karşı...
Düşünmek, düşünerek yürümek işte zamanı kıran ve neyin ne olduğunu bitiren olay... Ben de işte öylece yürümüştüm. Yanımda adımlayanlara karşı... Herkesin yaptığının aksine ben artık temkinli olmaktan bıkmıştım... Arbaletimi indirerek gelecek her türlü tehlikeye karşı göğsümü diktim ve yürümeye devam ettim...
Bir süre sonra Hamza'nın beni sersmesıyla kendime geldim
-Yeter dinlenmemiz gerekiyor
-A- aaaaa neredeyiz...
Hava kararmıştı. Bilincin acaba ne kadardır kapalıydı. Düşünceler beni ne kadar hapsetmişti kendine
-OOOOOoooo sen gitmişsin be abi. Otur şöyle" Derin bir dipsizliğin ortasında çimlere uzandım. Etraf ağaçlık ve karanlıktı sanırım epeyce yüzümüştük. Çocuğun yüzüne bakarak
-Neredeyiz. dedim. Lakin hamza da bana aynışiddetle
-Asıl sen söyle neredeyiz. unuttun mu harita sensin. -
94.
+1Etrafıma bakındım lakin çok karanlıktı başımı iki yana sallayarak
-Gündüz baksam daha iyi olacak dedim. Çok uykum vardı bu kadar yürüyüş ve yorgun beni bitirmişti. Çocuğun cevabını bile beklemeden çantamı başımın arasına koyarak uykuya daldım.
Sabah olduğunda her şey daha berraktı. Masmavi bir göl ve etrafı göz alabildiğince kaplayan eşil burası Eymir olmalıydı. Buraya daha önce de gelmiiştim zaten eğer hatırlamasaydım aklıma gelir miydi bilmiyordum dünkü çarpma beni fazla sarsmıştı. Yaram hala kapanmamış ara ara ağrısı nüksediyordu.
Doğrularak ayağa kalktım hiç kimse nöbet tutmamıştı. Halbuki Timuçin böyle bir şeye asla izin vermezdi tabi kendisi tutmuyorsa. Etrafa tekrar bakındığımda gödüm ki çekik gözlü oğlan gele yakın oturmuş, sigara tüttürüyordu. Dün geceden kalan açlıkla midem kazınmıştı fakat bir matara kapıp yanına oturdum
-Bir sigara verir misin?
-Al... Zaten benim sigaramı bana veriyordu. Ama yüzündeki nefert ve isteksizlik herhalinden belli oluyordu.
-Neden benden nefret ediyorsun?
-Her şeyi kendinle alakalı sanma Ahtapot... Bu seninle ilgili değil. dedi
Kafam karışmıştı. Yüzüme yayılan bir şaşkınlıkla başımı ona çevirdim ve
-Peki neyle alakalı
Çekik gözlü adam sigarassından derin bir nefes alara arkasını döndü ve gözleriyle kısaca bir işaret çaktı... GÖSTERDiĞi YERDE KIZIL SAÇLI BiR KIZ YATIYORDU Zeynep o vakit anlamıştım ki bizim asker ruhlu delikanlı aşık olmuştu.
-Bunun benile ne alakası var ki dedim
-Sen geldiğinden beri bana soğuk davranıyor.
-Offf!! Bu işin içinde değilim dedim halbuki kalbim içten içe Zeynep demiyor değildi. Birde üstelik böyle bir haber aldıktan sonra beynim yeni hormonlar salgılamaya başladı "Aşk"
Fakat bunu hayatımızı kurtaran bir adama yapamazım. Bende sigaramdan derin bir nefes çekerek gerildim
-Bu benimle ilgili bir konu değil. Beni ilgilendiren konu öncelikle ben olmak üzere buradaki herkesin rahatça Konya'ya ulaşması. dedim
Sözyledikerlm Timuçinin pek hoşuna gitmemişti.
-Senin söylediklerinin aksine daha yola çıkamadan 5 kişiyi kaybettim. iyi adamlardı omuz omuza çarpışmıştık. Üsteli Zeynep'in annesi de öldü. dedi
-Bunlar benim suçum değil. Ben her şeyi planlamıştım aksilikler durmadı. Çekik gözlü adam yüzünü buruşturarak sert bir bakış attı ve
-Gibtir lan. diye haykırdı... -
95.
+4Dakikalar sonra herkes uyanmış, dün kaybettiklerimizi anmadan işlerine koyulmuşlardı. Kimisi bir misina ile balık avlamaya çalışıyor kimisi bir çeşme bir su kalıntısı arıyordu. Doğrusu hayretler içerisindeydim. Çok tuhaf bir olay dönüyordu etrafımdan benim gibi hissiz bir adamın bile ruhu rahat değilken bu insanlar senelerce beraber yaşadıkları insanları hemen unutmuşlardı.
içimden "Orduda bunun eğitimi veriyor olmalılar" diye geçirerek öylece kalakaldım. Şimdi anlıyordum ki insanın en çok değer verdiği şey canıymış daha 24 saat öncesinde canlı canlı yanan insanlar görmeme rağmen olayı akışına bırakmış, sadece sıranın bana gelmesini bekleyerek. Hazırlanan sofraya oturdum.
13 kişi kalmıştık halbuki daha dün sabah ki kahvaltımız 18 kişiyleydi.
Kılçıklı limonsuz az tuzlu iğrenç bir balığı mideye indirdikten sonra kalktık. Alnımın sol üstünde kızıl bir yara vardı. Pıırtılaşan kan zaman zaman sızdırıyor, başımı derin bir ağrı alıyordu. -
-
1.
0pampa balık avlıyo ama su kırıntısı mı yok xde
-
1.
Başlıklarınızın mod seçimlerine girebilmesi için başlık açarken fotoğraf/video eklemelisiniz.
Her türlü istek, şikayet ve önerileriniz için altinci admini ile irtibata geçebilirsiniz.
___________________________________________________
regl kani icen vampir admin