kısayım eziğim asosyalim yaşım 24 işsizim

babamda zengin değil millet dışarda manitasıyla gününü gün ederken ben bunu hiçbirzaman yaşayamıycak olmanın verdiği sıkıntıyla yaşama tutunmaya çalışıyorum(tutunacak neresi varsa artık) bu ömür bu şekilde nasıl geçer amk hergün isyan hergün gözyaşı hayal kırıklığı karanlık umutsuz anlamsız bir gelecek hiçbirzaman güzel bi kız arkadaşım ya da bir eşim olmuycak düzgün bir işim düzgün bir sosyal hayatım olmuycak biliyorum ama buna alışamıyorum işte neden diğer insanlar mutlu mesut yaşarken benim neden buna hakkım olmadı kaldıramıyorum bu hayatı ama yapıak bişey yok kelimesine o kadar çok alıştırdım ki kendimi duygularımı gömdüm kalbimin derinliklerine bu hayatta figüran olmak varmış kaderimde neyse bu acıyla yaşarız sonra ölüp gideriz kimsenin umrunda olmadan sessizce yaşayıp usulca göçeriz bu diyardan...