0
Tek başına kalıp yarım nefes aldığı odasından dışarıya çıkamamıştı o gün de. yine sigara içiyordu. Yine sütlacın yüzüne benzeyen tavana bakıyordu. Bütün duyu organlarını hayattan korumaya çalışmıştı, elinden geldiğince. Sigarasından bir yudum daha aldı. Markanın yazdığı yere dayanmıştı küllü ateş. Sigaranın sonunu beklemedi. izmariti içemeyecek kadar korkaktı. Sehpanın üzerindeki küllüğe gömdü sigarayı. Tek seferde söndürebildiği için kendini mutlu hisseti bir an. biraz bekledikten sonra bir sigaranın daha bekaretini bozmayı düşündüyse de bundan vazgeçti. Aklına demin söndürdüğü sigara geldi. Sonra sönmemekte ısrar edenleri geldi. Sonra ince ve masum bir telle boğduğu insanlar geldi. Onlar da ölmemekte ısrar ediyorlardı. Yanmaya devam etme isteği, onda saygı uyandırdı. Bu cesaret işiydi ona göre. Ölmemek de ısrar edenleri anlayamadı hiç. Sonra düşündü. Kendisi de nefes alıyordu. Bu, düşündüğü son cümleye tersti. Yıllardır içinde bulundurduğu tezatlığı o gün farketti. Ayağa kalktı, pencereyi açıp hayatı içine çekerek aşağıya atladı../
