TRABZON (Otogar)
Saatler geçmek bilmiyordu. Yazıhanenin önündeyim sürekli saat'de gözüm. Üzerimdeki yorgunluk ve bitkinlik iyice ızdırap vermeye başlamıştı ama daha 9 saat yol çekecektim üstelik. Kıymetli valizimi oradaki yetkilelere teslim ettim. Karnımı doyurdum önce sonra elimi yüzümü yıkadım açılmak için. uykusuzdum. Sıkıntıdan patlamak üzereyim. dışarı çıkıp bir sigara yaktım. Yalnız hissetmemek için kardeşimi aradım. Hayal kırıklığımın ilk partı burada başladı. 4 yıldır sevgiliydik. Hayatta ilk arkadaşımda sevgilimde oydu. o benden iki yaş büyüktü. benim buraya geleceğimi duyunca yollarını ayırmıştı benden. Ona kızamıyordum. 5 aydır onu hiç görmemiştim. Arada yazar halimi hatrımı sorardı. Kardeşim whatsapp'a girip ona bakmamı rica etti. Bir kızla neredeyse dudak dudağa denecek bir fotoğrafı koymuş profiline. E... Bana bunu nasıl yaparsın yazdım gurursuzca. Yaptığı açık ve netti aylar geçmişti kime neyin hesabını soruyordum ki. bunu görmeni istemezdim merukur çok üzgünüm niye gibimsonik bir açıklamayla yanıt verdi. Dünyam başıma yıkıldı olduğum yere çöktüm kaldım.

Rezerved

buradayım anlatmaya karar verdin demek *

bu hikayem tam da herşey bitti dediğim noktada başlamıştı derken daha büyük bir bitişti. Gürcistan da öğrenciydim. ilk yılımdı hazırlık okuyordum. Neden orası derseniz babamın işi dolasıyla zorundalıktı benim için. Hiç istemeden gitmiştim. 2012 nisan ayıydı. Tatildeydik memleketimden dönüyordum yine o şehire. Hüzünlüydüm uçakla izmir'den Trabzon'a uçtuktan sonra yolu otobüsle devam edecektim. Trabzon da hava alanından sonra otogara gittim. O yıllarda şimdiki kadar fazla sefer yoktu Gürcistan'a. Neyse tam tdıbına 6 saat bekledim. Otobüs geldi bindim. Otobüs de benimle beraber 7 kişiydi yolcu sayısı garibime gitti. Sarp sınır kapısında indik. Önce türk tarafından pul aldım sonra pasaport kontrolden geçtim valizleri arada teslim aldıktan sonra tekrar kontrole girdik. aynı işlemi tekrar gürcü tarafında tekrarladıktan sonra otobüsün gelmesini bekledim. Bu arada etrafta aynı otobüs de olduğum insanları aramaya başladım. Kimse yoktu. Böyle bir yarım saat geçti elimde yine o kırmızı valizim ve ben. Ah o valizin dili olsa da konuşsa. Kaç yolculuk geçirdi, kaç ağlayışıma ve çaresizliğime şahit oldu. Artık ümidimi iyice kaybetmeye başladım. Babamı aradım ilk arayışımda cevap vermedi. Ağlamaya başladım kendimi o kadar çaresiz hissediyordum ki yanımda kimsem yoktu. Daha 18 yaşında ilinden çıkmaya korkanlara keza dımdızlak ortadaydım.