kıpçaklar

benim boyum

not: sarışın değilim

benim boyum

not:kapkara bişeyim amk :(

Kıpçaklar veya Kumanlar (Rusça: По́ловцы Polovtsı ya da Кума́ны Kuman, Çince: 钦察, Qīnchá), eski Türk halklarından biridir. Kıpçaklardan ilk kez iÖ 1. binyılda Orta Asya kroniklerinde söz edilmiştir. Dilleri Kıpçak Türkçesi (Kıpçakça)dır.

En azından VIII. asırdan beri bilinen, kıbçak/kıpçak adı dışında, aynı Türk topluluğu için, üçü yerli (Türkçe) ve dördü de yabancı olmak üzere toplam yedi ad tespit edilmiştir: 1. Diğer Türk kavimlerinin kullandığı, islamî tarih ve coğrafya edebiyatında görülen ve daha sonraları Moğol ve Çin kaynaklarında da rastlanan kıpçak; 2. Genellikle Bizans yazarları tarafından kullanılan ve nadiren Rus, Şark ve Latin kaynaklarında da görülen kuman; 3. Daha çok Macarların benimsediği ve birkaç Arapça coğrafya kitabında da bulunan kun adları, yerli sözler iken; 4. XI. Asırdan beri Rus metinlerinde bulunan polovets; 5. Bremenli Adam’ın XI. asra ait Latince eserinde zikrettiği palladi; 6. XIII. asır Orta Almanca ve Latince metinlerde görülen valwen; 7. Urfalı Matthaios’un XII. asırdan kalmış Ermenice kitabında zikrettiği xarteşk’n adları da, komşuluk temaslarından sonra yapılmış birebir kelime tercümeleridir.

Türklerin Kıpçak kesimiyle ilgili genelde bir “sarışın”lık durumu söz konusudur. Bu durumun sebebinin; bazı bilim çevrelerince, Kıpçakların, hem tarihte hem de bugünde Türklerin daha açık renkli tene sahip, sarı veya sarıya kaçan saçlı, mavi veya açık renkli göze sahip bir kesimi vasfında olmalarıyla alakalı olduğu düşünülmektedir. Görüşlerden bazısıysa polovets adının Slav dillerinde hep sarı değil, bazen mavi rengi de bildirdiğini belirtir. Kazakların ünlü bilginlerinden Olcas Süleyman, bu adın pol “düzlük, boş yer, bozkır” sözünden mensubiyet ekiyle yapılmış bir sıfat olduğunu ve geniş anlamda, Rusların komşuları olan bozkırlı kavimlere (Kıpçaklara) ad olarak verildiğini tespit eder.

kıparlarsa ekime, kıpmazlarsa sıkime kadar

araştırmalarıma göre benim boyum. uzun boyluyum sarışınım kahverengi gözlüyüm fakat yakışıklı değilim.

vebalı cesetleri kırımda bir ceneviz ticaret şehrine mancınıkla atarak vebanın avrupaya yayılmasına neden olmuş türk boyu. bunlar yararlı bi tak yapmaz zaten. yararlı olacak insanları da ya öldürürler ya da öldürtürler!

kıpçak türküyüm kumral saçlı beyaz tenli bal sarısı gözlere sahibim kuzey kökenli oldukları için boy olarak uzamada da geç atarlar boyum 22 yaşıma kadar 178 di 22 yaşımdan sonra boyum 192 oldu

kıpçak türküyüm. karadenizden hekimhana ve akçadağa atalarım gelmiştir

По́ловцы, половчане[1] (в арабо-персидских источниках — кыпчаки, азерб. qıpçaq, башк. ҡыпсаҡ, каз. қыпшақ, тат. кыпчак, карач.-балк. къыпчак, узб. qipchoq; в европейских и византийских источниках — куманы) — кочевой народ тюркского происхождения[2]. В начале XI века из Заволжья продвинулись в причерноморские степи, вытеснив оттуда печенегов и торков. Затем половцы пересекли Днепр и дошли до низовий Дуная, таким образом став хозяевами

Великой Степи от Дуная до Иртыша, которая с этого времени в восточных источниках стала называться Дешт-и-Кыпчак или, в русских источниках, поле Половецкое.

При образовании Золотой Орды (середина XIII века) половцы ассимилировали монгольских завоевателей и передали им свой язык[3]. Позже кыпчакский язык лёг в основу татарского, башкирского, карачаево-балкарского, ногайского, казахского, каракалпакского, кумыкского[4] и некоторых других языков.