küçükken yaşdığımı dramatik olay

zeynep öğretmende oda da. onu görünce rahatlıyorum biraz. titreyen dizlerimle giriyorum odaya.

çok belli etmiş olacağım ki gülüyor zeynep öğretmen, korkma gel gel diyor.

müdür babacan bi tavırla gel oğlum gel otur şöyle diyor.

oturuyorum sessizce. boş gözlerle bakıyorum.

oğlum diyor müdür, biraz geç kalmış olsakta biz seni dersaneye göndermek istiyoruz. dün zeynep öğretmenin konuşmuş zaten anne babanla, bu hafta sonu hemen başlıyorsun x dersanesine. orada ki öğretmenlerinde çok iyi, arkadaşımız bizim hep. merak etme sıkıntı falan çekmezsin.
babanla bi görüşmek isterim ama gelebilir mi okula?

çağırırım öğretmenim, söylerim akşam. zaten bu soğuk havalarda pek iş olmuyormuş, gelebilir galiba.

tamam oğlum. hadi git dersine, iyi çalış. arkandayız hepimiz.

tamam öğretmenim deyip çıkıyorum.

babam kızacak kesin diyorum. nerden çıkardın bunları başımıza, millete yük olduk diyecek azarlayacak beni diye düşünüp tırsıyorum gün boyu okulda.

eve gidiyorum. evde yok kimse. paspasın altına koyardı annem anahtarı ben geleceğime yakın bi yere giderse falan. bakıyorum orada anahtar.

açıp giriyorum... akşam oluyor iyice, gelen giden yok. tek başıma evde oturuyorum. saate bakıyorum, babam çoktan gelmiş olmalıydı ama o da yok.

karnım iyice acıkıyor tabi. düzenli harçlık almazdım hiç. babam olduğu zaman zaten çıkartıp verirdi. okulda da hiç bişey yememiştim.

soba söndü sönecek bi kaç odun atıyorum. sonra bi kaç dilim ekmek koyup üzerine ısıtıp sürüyorum sana yağını ekmeğin üzerine.

ohh missss. hala canım çeker aklıma geldikçe..

yemeğimide yedikten sonra beklerken bizimkileri uyuyakalmışım. babam uyandırıyor, uyudun mu oğlum diyor. bak soba da sönmüş. odun atmıştım ama baba diyorum. demek ki uzun uyumuşsun.

nerdeydiniz diyorum, annem nerede?

meğersem annem rahatsızlanmış o gün, üzüntüye dayanamamış garibim. tıp fakültesine zütürmüş babam.

bu ilik kanseri öyle illet bi hastalık kı beyler, girip bile olursan hastanede yatmadan iyileşemezsin kesinlikle.

baba diyorum gidelim annemin yanına. şimdi geç oldu yarın okula gelip alırım ben seni gideriz diyor.

tamam baba diyorum, o zaman müdürlede görüşebilirmisin geldiğinde?

noldu ki?

seni görmek istedi de diyorum.

tamam diyor babam, erken gelirim o zaman.

babam benle çıkıyor sabah okula, gidiyoruz beraber.

sabah andımız falan okunurken görüyor müdür babamla beni, geliyor yanımıza.

gerçi bahsetmiştir oğlunuz ama birde bende duyun diyor müdür.

babam bana bakıyor, ben babama.

yok diyor babam, siz çağırmışsınız geldim bende hocam. buyrun.

gelin diyor odamda görüşelim.

gidiyoruz odaya anlatıyor işte müdür böyle böyle bu çocuğu dersaneye yazdırdık biz, burslu. merak etmeyin size bir sıkıntısı olmayacak, şurada kaldı bir kaç ay zaten gitsin gelsin dersaneye çalışsın derslerine.

teşekkür ediyor babam, allah sizleri ekgib etmesin başımızdan diyor.

babam izin alıyor müdürden, annesi rahatsızlandı gidelim yanına diyor. tabi diyor müdür, izinli bugun, ben konuşurum öğretmenleriyle.

çıkıyoruz okuldan.

babam soruyor yolda, neden söylemedin dün akşam?

annem de yanımızda olsun öyle söyleyeyim istedim baba.

gidiyoruz hastaneye.

annem iyi, seviniyor geldiğimize. e okul noldu diye soruyor, müdürden izinliyim anne diye kabara kabara söylüyorum.

anlatıyorum hemen dersaneye başlayacağımı, masraf olmadan gidip geleceğimi falan.

seviniyor annem.

babama bakıyorum, hayırlısı olsun oğlum diyor.

seviniyorum.

ben dersaneye başlıyorum. bi sorun olmadan gidip geliyorum. annem rahatsızlanıyor arada, gidip geliyor hastaneye hep...

sınav zamanı geliyor, sonuçlar açıklanıyor... iyi bir anadolu lisesi kazanıyorum (bilen bilir: gal). o zamanlar anadolu liseleri harbi anadolu lisesi, şimdi ki gibi dandik değil.

lisede fonksiyonlarla aram bozuk olduğu için dil bölümüne geçiyorum. yabancı dil ağırlıklı anadolu lisesi olmanın hakkını veriyor okul, sağlam bi ingilizceyle mezun oluyorum.

hazırlık + 3 seneydi o zamanlar.

yine bir gün annem hastanede, okuldan sonra gideceğim yanına.. gidiyorum annemin yatağı boş.. hemşire vardı göz aşinası olduğum, annem nerede diye soruyorum.

şey diyor

eşyalarını size teslim edelim.

annemin ayakkabılarını, geceliğini, eşyalarını vs. kucağıma getirip bırakıyorlar. sorucam noldu diye korkuyorum, soramıyorum..


başınız sağolsun

hiç bişi diyemiyorum, dizlerimin bağı çözülüp olduğum yerde ağlıyorum. ah benim annem, benim çileli garip annem, saçını yollarıma süpürge etmiş annem..


beraber arap sabunuyla merdiven sildiğim annem...

ben lise son sınıftayken vefat ediyor annem. nur içinde yatsın.

tabi üniversite sınavı falan olmuyor o sene, girmiyorum sınava bile.

babamla kalıyoruz baş başa.

annemin vefatını duyan almanya da yaşayan teyzelerim, isviçre de yaşan amcalarım toplaşıp geliyorlar.

bunca sene fakir olduğumuz için bizi hor gören (ben bunları çok sonra öğreniyorum) teyze ve amcalar vicdan yapıp babama ev almak istiyorlar iyi bi muhitten.

babam istemiyor, var bizim başımızı soktuğumuz bi ev diyor.

o zaman kirasını biz verelim, siz burada oturmayın artık diyorlar. babam kabul etmiyor tabi ne gerek var diye..

ben baya bi toparlayamadım kendimi annemin vefatından sonra.. ..

2 sene boş boş gezip, hiçbirşey yapmadan yaşadım.

yemek yemek, su içmek bile zor geliyordu.

dışarıya çıkıp mutlu insanları görünce küfür ediyordum içimden. zavallı olan ben olmama rağmen nefretle "zavallı" insanlar diyordum.

zavallılar çünkü ölüm var bilmiyorlar

zavallılar çünkü ölümün ayrılık getirdiğini bilmiyorlar

bu şekilde bi bunalımla yaşadım uzun zaman. hala daha tam kurtuldum diyemem

neyse. sonra üniversite oldu. çok şükür gittim okudum devlet bursuyla, sağdan solan hayırseverlerin verdiği paralarla.

işçi emeklisi fakir babam diye niye anlattım biliyormusunuz beyler?

bugun babamın vefatının 1. yıl dönümü. nur içinde yatsın. aslında sadece ilk entry yazıp bırakacaktım, hiç aklımdan geçmiyordu bunları yazmak ama tutamadım içimde daha fazla.

annem liseden mezun oluşumu, babamda üniversiteyi bitirişimi göremedi.

sabah gidip mezarlarını temizledim ikisininde. saatlerce oturup ağladım tek başıma.

inanmayanlar bana link gösterin be bu durumda bile yok böyle yok şöyle diyosunuz