küçükken yaşdığımı dramatik olay

ne annem ne babam ne de ben hiç isyan etmemiştik allah`a. hep elimizdekilerle yetinip şükretme derdindeydik. alışık değildik biri gelsin bize yardım etsin, akıl versin.

çoğu zaman babamın sabah namazına kalkmasıyla uyanırdım.. kışın sobalı evde penceresi tam kapanmayan banyoda abdestini alır, namazını kılardı..

uzun uzun duasını ettikten sonra sobanın üzerinde fırından ucuza aldığımız bayat ekmeklerden dilim dilim kızartıp kahvaltı hazırlardı bana annem hastayken.

bazen omlet yapardı bana pazardan yarı fiyatına aldığımız "kırık yumurtalardan"

ama dedim ya hep şükrettik, doyuyordu karnımız.

ve kimseye muhtaç değildik.

ayraç ---

pencereleri kapatamayınca resetliyorum.bi anda herşey yok oluyor. neler oluyor böyle. nereye gidiyor herkes. peki ben nerdeyim?

kendimi o çamurların içinde bulyorum yine. kitaplarım çamur içinde. yavaş yavaş temizliyorum.

çevreden geçenler acıyor bana. hiçbirini umursamıyorum .okuldaki zengin bebeler dalga geçiyor benle. duymuyorum hiçbirini.

devam et ulan ağlıycam

devam panpa

neyse. mevzuya geri döneyim beyler dağılmadan konu.

zeynep öğretmen döndü bana, sen asker olmak istmezmisin diye sordu.

olmam dedim. annemi babamı bırakmam ben, bırakamam.

ama senin geleceğin aynı zamanda onların da geleceği dedi.

hayır dedim, istemiyorum öğretmenim.

askeri okulu sen yine düşün ama bari o zaman bari bu anadolu liseli sınavlarına hazırlayalım seni dedi

ben zaten çalışıyorum öğretmenim, kazanacağım inşallah iyi bir okulu dedim.

hazırlanıyorum dediğimde gazetelerin her pazar verdiği deneme sınavlarını gidip kahvelerden topluyorum akşam olduğunda.

kimisi kahveden içeri girmeme bile izin vermeden basıyor küfürü, kimiside gibtir git lan senle mi uğraşıcam diyor gazetede ki deneme sınavlarını istediğimde.

kimiside acıyor halime, hemen kesip veriyor gazeteden.

ökuz yhaaa

zeynep öğretmen soruyor bana nasıl hazırlanıyorsun sınavlara diye.

yan odaya gidip sedirin üstünden alıp geliyorum hemen gazete kağıtlarını. hepsini topluyorum ki çalışmıyor, hazırlanmıyor sanmasın beni..

kucağımda gazete kağıtları, işte bunlarla çalışıyorum öğretmenim diyorum,

annem başımı okşuyor, yapıyor kendince bişeyler keşke bizde yardımcı olabilsek diyor.

babam kafasını çevirmiş, camdan dışarıya bakıyor.

şimdi meslegın ne ?

fakewithfuck panpa sık sık araya girdiğim için k.bakma. çok zevkliydi. daha karışmıcam.

lütfen devam et anlatmaya.

deist imam dıbınakoyum senin :D

duygulandım lan takipteyim anlat

@76 imamlara küfür olmaz. boşu boşuna günaha girmeyelim mübarek din kardeşim.

zeynep öğretmen tutamıyor kendini daha fazla. ağlamaya başlıyor. ben bi kabahat işledim sanıp babama bakıyorum hemen, babam ben ikindiyi kılayım deyip hızlıca gidiyor odadan yüzünü saklayıp. gariban annem de başlıyor ağlamaya.. ben mal mal bakıyorum bi elimde ki gazete kağıtlarına, bi anneme bide zeynep öğretmene.

noldu diyorum.. zeynep öğretmen bana sarılıp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlıyor bu defa.

demiştim ama beyler, tekrar diyorum. fakirlikle öyle yoğrulmuş ki hamurum zenginlik diye bişeyin 1000 de 1 olduğunu sanıyorum. yani herkes default fakir doğuyor, sonra işte bakkalı, dükkanı vs. varsa adamın adam zengin oluyor.

çocukken buydu kafamda ki zengin / fakir kavramı. olağan bişeydi yani benim için fakirlik. ne var yani ahmetin babası zenginse, benim de babam fakirdi.

ağlattın angaralıyı zalim

öğretmen güzel miydi panpa

klagib hal hatır sorulmasından sonra öğretmen babama da söyledi anneme söylediklerini.

"bu çocuğu değerlendirin, imkansızlıkların içinde kaybolup gitmesin, sizin ve bu çocuğun geleceği kendisine bağlı"

babam önce derin bir iç çekti;

"ah hoca hanım bilmezmiyiz okumanın kıymetini. bak biz okumadıkta noldu, 40 sene çalıştık emekli olduk, hala daha çıkıp ekmek peşine düşüyoruz. kimseye muhtaç olmasak yeter, fazlasında hiçbirimizin gözü yok"

doğru diyordu babam. annemin bir gün olsun halimizden şikayetçi olup babama söylendiğini duymamıştım.

annem kanser hastalığına yakalanmadan önce apartmanlarda merdiven temizliğine gider, elinden geldiğinde yardımcı olmaya çalışırdı babama. hafta sonları bende giderdim annemle.. arap sabunu kokusu gelir burnuma o günleri hatırladığımda hep..

kimseye muhtaç olmamıştık. hep kendi başımıza ve halimize şükrederek bunca zaman yaşamıştık.

çok şükür derdi babam hep, "çok şükür bugün de doyduk, bugün de yatacak yerimiz var"

@57 gibtirgit oç

devam et bin

o öğretmeni gibtiysen anlat