küçükken yaşdığımı dramatik olay

çalış kendin al bigibleti pekekent. niye babandan bekliyorsun

orta okul yine sefillik içinde geçiyor. tek ayakkabıyla yaz kış idare ediyorum. çantam falan yok.. dersane tespit sınavına girenlere hediye ettikleri klasörüm var sadece. şimdi ki binler bilmez nike çantadan başka bişi tabi.. neyse.

lastiği kopuyor bir gün o klasörümün okuldan çıkıp eve giderken. yerler ıslak, çamurlu.. bütün kitap defter ne varsa olduğu gibi düşüp mahvoluyor. ağlıyorum sinirimden yanımda kimsecikler yok. artık o anki telaş mı desem, panik mi desem pantolonuma ceketime sürüp o defterleri kitapları temizlemeye çalışıyorum. bi yandan da iki göz iki çeşme tabi.

"ağlama çocuğum" diyor bi ses. bakıyorum kim diye, okulda hep gördüğüm ama adını bilmediğim bi öğretmen.

nasıl ağlamayayım öğretmenim diyorum, mahvoldu hepsi.

alırsınız oğlum diyor, alamayız diyorum. alamayacağımız için ağlıyorum zaten diyorum, gözleri doluyor.

elimden tutup, bırak onları gel benimle diyor.

olmaz diyorum, alıyorum hepsini yerden. inat etme hadi gel diyor.

yüzüm gözüm çamurlu elimde lastiği kopuk klasörüm, o ismini bilmediğim öğretmenin elini tutup gidiyorum

Hikaye tanıdık geldi ama suçlamıyım hemen. Devam et.

duygulandırdın hatta ağlattın bin

bi yalansa seni usa basketbol takımına gibtiririm

lan ben bunu biliyom mk yani hikayeyi yalancı oç

hep önünden geçtiğim ve geçerkende içeride oturan "zengin" insanlara baktığım bi cafe ye gidiyoruz. yüzümü gözümü temizliyor "öğretmen"

karnın aç mı diye soruyor. yok diyorum.

yalan tabi amk. sabah evden çıkarken ağzım kokmasın diye bişiler atıştırmışım. bide bi çubuk kraker almışım son dersten önce, o kadar. it gibi açım yani.

televizyonlarda falan gördüğüm şıklıkta bi tabak geliyor önüme. ömrümde yememişim öyle yemek, köri soslu tavuk.

tavuğu bile ayda bir yiyen adamın neyine "köri sosu"

yiyorum tabi büyük zevkle. bide bi parça ekmekle tabağı sıyırıyorum.. öğretmen gülüyor, "doymadın mı?" doydum öğretmenim ama israf olmasın hani diyorum.

yaz birazdaha bakayım dikkatimi çekti

sen nasıl bi fakirmişin mk insan istakoz yer

neyse yemek faslı falan bitiyor. "hadi" diyor o öğretmen" evine bırakayım seni. "

"yok öğretmenim zahmet etmeyin" diyorum. zahmet etmesin ki görmesin fakirliğimizi, acımasın bize.

çocuk aklı tabi amk, sanki ben yok dedim diye o da tamam diyecek. çıkıyoruz yola. ben hala kafalama derdindeyim, gelmeyin zahmet etmeyin diyorum sürekli.

yok gelicem diyor illa.

zaten sonra ben gelmeyin dedikçe o cevap vermiyor. yürüyoruz buram buram fakirlik kokan evimize..

annem kapıda beni yanımda bi kadınla görünce telaşlanıyor, noldu diyor hemen.

öğretmen tanıtıyor kendini

"ben oğlunuzun okuduğu okulda öğretmenim. adım zeynep. müsaitseniz gelebilirmiyim içeri?"

annem buyur ediyor hemen. ben bekliyorum kapıda. annem gel oğlum geç hadi diyor. aklımda topukları yırtık çoraplarım var. görmesin o öğretmen diye çabalıyorum.

siz buyrun öğretmenim diyorum, geçiyor. oyalanıyorum kapıda mal mal ceplerimi karıştırıyorum bişi arar gibi.

annem öğretmenle geçiyor içeri, bende hemen geçiyorum. kapıyı kapatıp arkamı döndüğümde göz göze geliyoruz o öğretmenle, belli görmüş benim yırtık çorapları, saçma bir gülümsemeyle bakıyor bana.

küçük ü okudum bıraktım

dinleyen yokmuuuuu ve

tahmin edeyim öğretmen seni eve zütürdü gibti ve sokağa attı sende kötü yola düştün

RESERVED

rederved..

neyse diyorum içimden, olan oldu amk. zaten sefilliğin kaynağına gelmiş, benim yırtık topukları, ıslak çorapları görse ne olur ki..

ben gidip üstümü değiştiriyorum hemen. yırtık değil ama yırtılmaya yüz tutmuş, bi arkadaşın evine giderken giyerim diye ayırdığım çoraplardan giyiyorum ayağıma. geçiyorum annemlerin yanına.

konuşuyorlar işte, oğlunuzun derslerine ben girmiyorum ama, biliyorum oğlunuzu. maşallah zeki, akıllı zehir gibi çocuk vs.

gariban annem dinliyor, arada kaşlarını çatıp bana bakıyor. hani güya ben bi tak yedim okulda, şikayete geldiler sanıyor.

amk hayatım da 2. kez bişey okurken ağlıyorum huur çocuğu

dikkat çekici devam et kardeşim harbi duygulandım amk

yazıyosan okuyak amk

öğretmen kalkmak için izin istiyor. dışarı çıkıp pencere yerine kullandığımız gaztelerden birini yırtıyor. öğretmen sazan avi yapıyor bize. qandırdım swfsi üstümüze atıp, nobrainle süslüyor. kapatamıyoruz bi türlü pencereleri.o kadar fakirizki mousemiz yok. yerdeki farelerden birini alıp pencerelerin köşelerine vuruyorum

ne annem ne babam ne de ben hiç isyan etmemiştik allah`a. hep elimizdekilerle yetinip şükretme derdindeydik. alışık değildik biri gelsin bize yardım etsin, akıl versin.

çoğu zaman babamın sabah namazına kalkmasıyla uyanırdım.. kışın sobalı evde penceresi tam kapanmayan banyoda abdestini alır, namazını kılardı..

uzun uzun duasını ettikten sonra sobanın üzerinde fırından ucuza aldığımız bayat ekmeklerden dilim dilim kızartıp kahvaltı hazırlardı bana annem hastayken.

bazen omlet yapardı bana pazardan yarı fiyatına aldığımız "kırık yumurtalardan"

ama dedim ya hep şükrettik, doyuyordu karnımız.

ve kimseye muhtaç değildik.