küçükken yaşdığımı dramatik olay

bu hikaye gerçektir gerçektir ama kimin gerçeği sonuçta buhikayeyi yaşayan biri var amk şu an hayatın çok boş olduğunu gördüm ve çalışanın herşeyi başaracağını gördüm hikaye tam film tadındaydı panpa fonda çalan garip filminde söylenen söz gibi -dünya kötü yer baba senle bizi kavuşturmayacaklar öbür dünya da kavuşucağız gibi bi söz geldi aklıma
Özet:Başın sağolsun panpa önemli olan para pul değil insanlıktır.

anlat panpa dinlemedeyiz

allah rahmet eylesin.

hikaye gerçekse başın sağolsun panpacım allah nur içinde yatırsın

ben dersaneye başlıyorum. bi sorun olmadan gidip geliyorum. annem rahatsızlanıyor arada, gidip geliyor hastaneye hep...

sınav zamanı geliyor, sonuçlar açıklanıyor... iyi bir anadolu lisesi kazanıyorum (bilen bilir: gal). o zamanlar anadolu liseleri harbi anadolu lisesi, şimdi ki gibi dandik değil.

lisede fonksiyonlarla aram bozuk olduğu için dil bölümüne geçiyorum. yabancı dil ağırlıklı anadolu lisesi olmanın hakkını veriyor okul, sağlam bi ingilizceyle mezun oluyorum.

hazırlık + 3 seneydi o zamanlar.

yine bir gün annem hastanede, okuldan sonra gideceğim yanına.. gidiyorum annemin yatağı boş.. hemşire vardı göz aşinası olduğum, annem nerede diye soruyorum.

şey diyor

eşyalarını size teslim edelim.

annemin ayakkabılarını, geceliğini, eşyalarını vs. kucağıma getirip bırakıyorlar. sorucam noldu diye korkuyorum, soramıyorum..


başınız sağolsun

hiç bişi diyemiyorum, dizlerimin bağı çözülüp olduğum yerde ağlıyorum. ah benim annem, benim çileli garip annem, saçını yollarıma süpürge etmiş annem..


beraber arap sabunuyla merdiven sildiğim annem...

ben lise son sınıftayken vefat ediyor annem. nur içinde yatsın.

tabi üniversite sınavı falan olmuyor o sene, girmiyorum sınava bile.

oğlum gözlerim doldu amk

amk müzikle birlikte okurken gözlerim doldu bin içimi kararttın öğlen öğlen

gidiyoruz hastaneye.

annem iyi, seviniyor geldiğimize. e okul noldu diye soruyor, müdürden izinliyim anne diye kabara kabara söylüyorum.

anlatıyorum hemen dersaneye başlayacağımı, masraf olmadan gidip geleceğimi falan.

seviniyor annem.

babama bakıyorum, hayırlısı olsun oğlum diyor.

seviniyorum.

devam ett

babamla kalıyoruz baş başa.

annemin vefatını duyan almanya da yaşayan teyzelerim, isviçre de yaşan amcalarım toplaşıp geliyorlar.

bunca sene fakir olduğumuz için bizi hor gören (ben bunları çok sonra öğreniyorum) teyze ve amcalar vicdan yapıp babama ev almak istiyorlar iyi bi muhitten.

babam istemiyor, var bizim başımızı soktuğumuz bi ev diyor.

o zaman kirasını biz verelim, siz burada oturmayın artık diyorlar. babam kabul etmiyor tabi ne gerek var diye..

ben baya bi toparlayamadım kendimi annemin vefatından sonra.. ..

eğer anlattıkların gerçekse ki gerçek olduğunu düşünüyorum başın sağolsun kardeşim.

Gerçekse Allah rahmet eylesin panpa üzdün bizi

senin dıbına koyim normalde duygulanmam kolay kolay gözlerim doldu başın sağolsun biricik kardeşim canını sıkma bunlar hayatın kuralları .

gerçekse başın saolsun panpa tekrar. gerçek değilse de güzel hikayeydi. okuduk mu okuduk, beğendik mi beğendik. derdiniz ne dıbına koyim sizin.

eğer gerçekse, sık sık araya girdiğim için özür dilerim. şayet gerçek deilse senin ben dıbınakoyim

panpa ağlattın yemin ederim şarkı da hikayeye kombo yaptı resmen. ALLAH rahmet eylesin başınız sağolsun, nur içinde yatsınlar. senin gibi hayırlı evlatları olduğu için seviniyordur onlar merak etme..

neyse. sonra üniversite oldu. çok şükür gittim okudum devlet bursuyla, sağdan solan hayırseverlerin verdiği paralarla.

işçi emeklisi fakir babam diye niye anlattım biliyormusunuz beyler?

bugun babamın vefatının 1. yıl dönümü. nur içinde yatsın. aslında sadece ilk entry yazıp bırakacaktım, hiç aklımdan geçmiyordu bunları yazmak ama tutamadım içimde daha fazla.

annem liseden mezun oluşumu, babamda üniversiteyi bitirişimi göremedi.

sabah gidip mezarlarını temizledim ikisininde. saatlerce oturup ağladım tek başıma.

2 sene boş boş gezip, hiçbirşey yapmadan yaşadım.

yemek yemek, su içmek bile zor geliyordu.

dışarıya çıkıp mutlu insanları görünce küfür ediyordum içimden. zavallı olan ben olmama rağmen nefretle "zavallı" insanlar diyordum.

zavallılar çünkü ölüm var bilmiyorlar

zavallılar çünkü ölümün ayrılık getirdiğini bilmiyorlar

bu şekilde bi bunalımla yaşadım uzun zaman. hala daha tam kurtuldum diyemem

baban yaşar usta modundaymış amk.

devam panpa. peçeteler elimizde bekliyoruz.