küçükken sımarma lüksü bile olmayan

her gittiği yerde sus pus oturan usluluk aşılan sıkılan arkadaşı olmayan sıkıldıkça resim çizen resim çizdikçe ağlayan ağlayan ağladıkça yine şımarmakla suçlanan bir çocuktum.
tüm gün akşama kadar ne anne ne baba yine kendi gibi bir çocuk ile kardeş ile başbaşa yalnız büyüyen bir çocuk yalnızlık ile daha o yaşlarda tanışır öğrenir.

http://www.youtube.com/watch?v=XaSVkb_XLt4

yalnızlık akşama kadar 'başımıza bir şey gelir bizi kaçırırlar' diye sokağa bile çıkamayıp akşama kadar sıkılan o çocuklar değil, akşama kadar sıkılmış çocukların eve annesi gelince 'uff bi çekilin şurdan zaten yorgunum peynir ekmek yiyin' diye itilip kakılmasıdır.
daha o yaştan itibaren ıssız kalmaktır.

yaz tatillerinde 3 ay boyunca halada kalıp halanın yanından giderken eve gidince hüngür hüngür ağlamaktır.
yalnızlık sevgisiz büyümektir.

sevgisiz büyüyen her canlı gibi sevgiyi merak edip hep ilgi ve sevgiye muhtaç zayıf bir bünyeye dönüşüp hatalar yapmaktır.
ilgi görmek ile sevilmenin aynı şey olmadığını anladığınızda kalp kırıklığı ve kalp kırıklığının sonunda biraz daha ıssızlaşmaktır.

1,5 sene boyunca hiç kimse tarafından bir nasılsın diye aranmamak bu süreçte para derdine sabah akşam eşşek gibi çalışmak ve kendi iç dünyasına dair en ufak bir fikri olmadan boş boş çalışmaktır.

lisans arkadaşlarınızın mezun olduktan sonra bir pazar günü kahvaltıya gidelim dediğinizde ayrı ayrı herkesin bir şekilde planı olması ve herkesin kendi dünyasının olduğunu ve sizin oraya ait olmadığınızı fark etmeniz demek ve o günden sonra sessizce bağlantınızı koparmak demektir.

facebook arkadaş listesinin %80'inin ne kadar gereksiz ve saçma olduğunu fark etmek ve temizlemeye başlamaktır.

vee yalnızlık artık gitgide güvensizliğe hissizliğe dönüşür. son derece adaptif bir organizmadır bu tam siz 'evet bu sefer dersimi aldım' dediğinizde bambaşka bir level'a atladığınızı fark edersiniz. tam 'olayı çözdüm' dediğinizde daha da ıssızlaşır ve kısır bir döngüye girersinizz...

sonrasında tam güvenirim dediğiniz insanlar tarafından asosyallikle suçlanır arkadaş bulmaya zorlanırsınız.

insanlar sizin iç dünyanıza dair en ufak bir bilgi sahibi olmadan fikir sahibi olur. hemen etiketlerler bir şekilde. hep en sevilen insanlardan en acı sözleri duymaktır belki de en acıtan sözlerin acıtıcı olması sevilenlerden geliyor olmasından kim bilir? ben henüz çözemedim bu kısmı. her seferinde 'sen kimsinki benim hayatımda' ile biter cümleler.

yalnızlık bu sefer de ön yargılardan beslenmektedir artık. sonrasında ise gururunuz yalnızlığı besler.

yok ergen tripleri değil bunlar belki yaşlanmak...

ben artık yalnızlık ile yaşamayı öğrendim onunla mücadele etmenin daha yıkıcı olduğunu kabullendim.
bir şekilde kamçılıyor beni her seferinde 'ben sana demiştim, ben haklıydım 'diye ve hep kürkçü dükkanı buluyorum kendimi.
yalnızlık benim kaderim demişler ne kadar doğru.. arabesk değil bazıları yalnız doğar evet.

çevrenizde bu şekilde sizi ıssızlaştıran ya da sizin ıssızlaştırdığınız yani majör olarak değil elbette ancak katkıda bulunduğunuz pek çok kişi olmuştur olacaktır. çünkü ironiktir ki insan sosyalleştikçe yalnızlaşır bu hayatta..

yalnız geldik bu dünyaya evet yalnız da gideceğiz eyvallah. ama en azından arkamızda küçük de olsa bir iz bırakabilseydik değil mi? ardımda tek bir şey bile bırakamadan yitip gideceğim.
yaşadıklarım gördüklerim güldüğüm anlar gözümden akan damlalar nereye gitti, gidecek peki? hiç. koca bir hiçmiş.

huurdur yalnızlık onu gibmeye gittiğinde aslında gibilmendir. gibilmekten zevk almanı sağlayandır. kara deliktir, eroindir. bir kez kapısından kuyruğunu sallayarak geçtin mi peşini bırakmayandır. sana bir kez sahip olduğu zaman da sabahında kapısından kovandır.

bu yüzden barda tüm gece peşinde gezen don juan'dır çakma playboy'dur iphone 5 ve bmw anahtarıdır. çekim alanına girmen için her türlü dalavereyi yapıp seni gibtikten sonra sabahında gibtiri çekendir. edebidir kelime oyunlarını sever yalnızlık.

hasta olunca hazır çorba içmektir yalnız yaşamak.
sevdiklerin hem yanında olsun hem de olmasın istemektir
yalnızlığını istediğin şekilde gideren bi insan bulunca açmadığı halde belki on kez aramak yüzsüzleşmektir yalnız yaşamak
kedinin suyu bitmiştir diye gece milleti eve bırakıp 5'te eve gitmektir yalnız yaşamak zaman geçsin diye evi temizlemek bulaşık yıkamaktır
rakı şalgam çay sevmektir yalnız yaşamak
özleyince kafayı yemektir yalnız yaşamak bütün duyguları dibine kadar yaşamaktır
sabahları kahve içmeden uyanamamaktır günde beş film izleyip filmleri birbirine karıştırmaktır değer verdiğin bi insan sırf kalacak yer yok diye kaldığında sesini çıkarmamaktır dayanacak gücün kalmadığında kendini yatıştırmaktır. üstüne bir de yalnız olmadığı halde yalnız hissediyorsa kişi aah!
yalnızlıktan hem nefret etme hem de başka biriyle yaşayamayacağınızı bilmektir yalnız yaşamak.

aklıma bir hikaye geldi.
kaf dağının arkasında küçük bir ülke varmış.
kendini beğenen bir kral varmış. bir gün kralın kahinleri gaipten haber getirirler kralımız sizi çok seviyoruz yarın öğleden sonra bir yağmur yağacak bu yağmurda ıslanmamaya çalışın. çünkü bu yağmurda ıslananlar delirecekler.
kral kendisini düşünen kahinleri hediyeler vererek uğurlar. ertesi gün öğleden sonra yağmur yağmaya başlar. yağmurda ıslanan insanlar delirirler. delirmeyen kimse kalmaz kralın dışında. ülke adeta tımarhaneye dönmüştür. başlarda halinden memnun olan kral zamanla ülkede dertleşeceği konuşacağı insan bulamayınca pgibolojisi bozulmaya başlar ve yataklara düşer.
kâhinleri yanına çağırarak, “bu yağmur bir daha ne zaman yağacak? ben de ıslanacağım! diyerek yalnızlıktan deli olmayı göze alır..

bıraktım artık etrafımdakileri dinlemeyi sıkıldım o kadar sıkıldım ki günlük yaşantılarınızdan sıradan geçen hayatlarınızdan boşa nefes alıp vermenizden o kadar sıkıldım k, hepinizi öldürmek istiyorum herkesi ve her şeyi ya da ben mi gitmeliyim gerçekten de kimsenin göremeyeceği o karanlık çukura. ama dur daha önce denememiş miydin? evet denedim.. peki neydi problem o zaman kanatlarını açıp bırakamadın kendini bu kahpe dünyanın rüzgarlarına. çünkü başkasında gördüm kollarımda özgürleşen ruhunu… yüzünde yalnızlığım belirdi elveda derken dünya denen cehennemdeki zindanına. boş karanlık bir ifade… gecenin son müşterisiyle gibişen bir huur gibi ruhsuz isteksiz orada gördüm vazgeçtim yazmaktan gerisini..

kafanın içinde sesler yükselir bu bir karakterdir. karakterler vardır kafanızın içinde konuşurlar. size karşı besledikleri kini kusarlar. ya da size kaldırdıkları kadehlerin çınlamalarını duyarsınız. bütün bu karmaşayı ise yalnızca geçen arabanın motorundan çıkan bir gürültü ya da yağmur damlalarının pencerenize uyguladıkları intihar girişimlerinin sesleri böler. insanlar susar. fısıltılar yükselir. objeler konuşur. kanıksadığınız her şeyin ardında giderek koyulaşan bir karanlık olduğunun farkına varırsınız. çıkayım bir iki kafa dağıtayım dersiniz. kafa dağıtma lafını duyduğunuzda kafanızı dağıtmak istersiniz. belki dökülen parçalarla duvarlara bir ağaç bir kelebek ya da güzel bir kadın kolunda sürüklenen bir salyangoz çizersiniz. çıkarsınız. yağmur damlalarının kahkaha attığını zannedersiniz. gözlerinizi öper dudaklarınızı yalar. kendinizi bırakmak istersiniz. kaldırım kenarlarındaki oluklardan sürüklenip sokak aralarında gezinmek istersiniz. sonra pencerelere ilişir gözleriniz. pencere rengine göre ışıklandırılmış daireler. bu apartmanların canlı bir organizma olduğunu ve midesinde oturan insanlar olduğunu ve bunları öksürerek kustuğunu hayal eder gülersiniz. yürümeye devam edersiniz. bir ufuk çizgisine yaklaşma umuduyla. bir yere ulaşma güdüsüyle değil belki de. belki de yalnızca çizgiye indirgenmek istemek. gözden kaybolmak. tüm bunların yanında gözden kaybolabileceğinizi düşünecek kadar göz önünde olduğunuzu zanneden bir aptalsınızdır. bir yıldız kayar. bir yalnız sokaklarda havlayarak dolaşır. evet havlarsınız yalnızca bir kaç tüyleri yolunmuş ağzı köpüklü köpek gözleri takip eder sizi. sonuçta yalnızların yanında bile köpeklerin sokakta geçiş üstünlüğü vardır. tüm bunların yanında yağmur seslerine irkilir ve ekrana öylece bakar halde bulursunuz kendinizi. gerçeklikten kopmuş. kendi realiteniz içerisinde hapsolmuş bulursunuz. en azından farkedersiniz. bilmem kaç beyin hücresi var ve siz yalnızca tek bir hücrede çürümeye mahkum olmuşsunuzdur.

her gece başladığında o derinlerdeki sancı burdayım der sana.! bi başlayınca sancı anlarsın zaten ne kadar derinde olduğunu. yalnızlık sonsuzdur. hele aşk sanıp o derinlere gönderdiğin duygu aşk değilse ya da o giderse bir gün aşkını da alıp o zaman daha da bir çöker insan ve kalır yalnızlığıyla baş başa. işte o zaman yalnızlık intikam alıyormuşçasına daha bir sızlar. eee peki yok mu bundan kurtulmanın bir yolu var da zor be.