küçükken sımarma lüksü bile olmayan

kapat pencerelerimi yalnızlığım içeri soğuk giriyor. daha sokul gir koynuma; tenimde hasret kol geziyor.. gel şöyle bir sarılayım sana, özledim seni yalnızlığım. seni hiç bırakmayayım da, gitme başkasına. ben daha da yalnız kalıyorum sonra.

telefonunuza gelen mesaja sırf turkcell den geldiğini adınız gibi bildiğiniz için bakmamak. bu telefonu niye almışım ki zaten diye düşünmek. bütün gün oturup boş boş düşünmek. insan hayatında çeşitli şeyler diler bazıları ulaşamıyacağı şeyler. bazen bir arkadaş grubum olsun bi kafede sahilde, oturacağım, muhabbet edeceğim yani bana değer veren insanlar. yolda nezaketen selam verdiğiniz uzaktan tanıdıklarınız değil. hastalansanız ziyaretinize gelecek bir kaç arkadaş sadece. ama yok. gerçekten çok boşbir hayat. sadece aile vardır oda kan bağı olduğu için. siz olduğunuz için değil. bazen biri girer hayatınıza ama bir aydan fazla durmaz. görür ne kadar boş bir hayatınız olduğunu. onun için.o gidince daha da üzülürsünüz suratınıza bu boşluğu çarptığı için. kızarsınız kendinize bu hale düştüğünüz için.

artık kendi kendime konuşmaya basladım
-dur kahve yapayım.
-hava da sogukmus.
-biraz bitki cayı iceyim.
-saat de gecmek bilmiyor.
sessiz düşündüğüm her şeyi sesli düşünmeye başladım yalnızlıktan.

tercih edilmiş yalnızlık tercih edilmemiş yalnızlık diye ayırırlar bir de bunu. yalan yok ki öyle bir şey. tek yalnızlık vardır o da tercih edilmez. dediğim gibi doğuştan gelir. 'benim tercihim ya yalnızlık' diyen adam ne kadar yalnızdır acaba. ruhu kalabalık olan adamın etrafında tek bir nefes olmasa kaç yazar. içinde bir kadın üşürken bir çocuk koşarken bir dost gülümserken ne kadar 'tek' olabilirsin?

http://www.youtube.com/watch?v=2GS9oI7RRMk bunu buraya bırakıyorum

bu da benden
http://www.youtube.com/watch?v=DZme6xBI9L8

olm gece gece gibtin hayatımı yaz panpa devam

konserde tiyatroda yada alışverişte yemek siparişinde masaya oturduğumda korkarım bir çok yerde. insanları sürekli gözemliyorum . birbirlerine nasıl sarılıyorlar nasıl ihtiyaçlarını anlıyorlar nasıl bakıyorlar en çoğuda.. nasıl düşünüyorlar düşündüklerini belli ediyorlar.. çok iyi be çok çok iyi.. yanlarına gidip konuşsam çok saçma olacak. ama nasıl istiyorum bir bilseniz. ne güzel ne güzelsiniz be diyorum uzaktan o yaşlı kedili örgü bilen kırmızı saçlı teyzler gibi. sonra gece bitiyor dağılıyoruz evlere. şimdi de sosyal medyada yaşıyorum biraz geçiyor kitaba sarılıyorum.. uykum gözlerim aralanıyor..

o kadar dibe batmışım ki hiç ışık ulaşmıyor ne de bir ses.

hayatım gün geçtikçe saçma sapan bi hal alıyor işler kontrolümden çıktı bayır aşağı yuvarlanıyorum...

inanmak istiyorum hala umut etmek istiyorum lakin dedim ya karanlık ışık yok ses yok.

karanlıkta yüzleşiyorsun gerçekle okadar çok yüzleşiyorsun ki artık acıtmıyor seni ne yazık ki

ve hala göremiyorum çarpıpta yükselişe geçmek istediğim o sert acımasız vahşi dibini bu kuyunun

kurtulmak istiyorum arada ve kalbim ortaya çıkıyor. gerçek ve bir o kadar ürkek..

ama güneş çıkacak fiziki olarak yarın. ve ben yine takmak zorunda kalacağım o demirden maskeleri

kilitleyeceğim kalbimi derinlere kimse ulaşamasın görmesin incitmesin artık diye

inan yapabilsem hiç durmayacağım hazır açılmışken kalbim akıtacağım karanlığı benliğimin derinliklerinden ama ne yazık ki olmuyor..

istemezdim sizi kendi karanlığıma çekmek sanki kendimin ki yetmezmiş gibi.

akıl almaz derecede büyük bir evrende göz açıp kapayıncaya kadar ömrü olan ufak noktalarız. biz evrende kayboluşuz. bir gün gelecek nüfus kayıtlarınızdan başka yaşadığınıza dair hiçbir delil kalmayacak. isminiz başkasına verilecek. oynadığınız sokaklar yaşadığınıza şahitlik etmeyecek. nasılki yokluktan geldiyseniz yokluğa gideceksiniz. bilgeliğin insan hayatına getirdiği tek farkındalık herşeyin ötesinde olan tek şey şu "boşunalık"

ölelim mi dıbına koyayım ne yani? sadece kendi sesimmi duyuyorsam ne olmuş? komuşmuyorsam ne olmuş? gülmüyorsam gülemiyorsam ne olmuş? gibtiğimin dünyasında kurduğum hayallerin peşinden gidemiyorsam ne olmuş? insanlığın ta dıbına koyayım bir gib olmamış...

okurken çok iyi gidiyor http://www.youtube.com/watch?v=hf-vT_YADD0

yalnızlık ara bir uğrayacak postacıyı apartmanda birine su veya paket servis getirecek elemanı kapıda yakalar da iki kelam ederim diye giriş katında bir daire kiralamak konusunda ısrarlı olmaktır. değil bu yalnızlığın dibidir. o kadar yani.

yalnız doğar ve yalnız ölürüz. insanoğlunun kendi içine yolculuğu keşfettiği andan itibaren durduramadığı bir şeydir bu ve böyle olmaya da devam edecek galiba. bir kere bilet kesildi mi geriye dönüş olmuyor.

+olmuyor değil mi?
-olmuyor diyorsan öyledir ya.
+tamam o zaman iyi geceler.
-dur kapama gözlerini. sende kaparsan ben çok yalnız kalırım.
+ama ama biz zaten çok yalnızız.
-biz mi? evet galiba.

gibi gibi.

bilmem. nedir ki yalnızlık? yalnızlık zaten umrumda değil. alışınca her bi gib normalmiş gibi geliyo ve buna da alışıyosun. böyle saçmalık olur mu lan? her şeye alışmaya alışır mı insan?

çok uzun zaman geçiyor. neyin üzerinden olursa olsun. uzun zaman geçiyor ve sen bi şeyin üzerinden uzun bi zaman geçtiğini ancak o şeyi saçma sapan bi anda hatırlayınca anlıyosun. bu çok can sıkıcı. normalde üniversite helasında sigara içmeyi özlemezsin, üzerinden iki sene geçtiğini farkedince özlüyosun. durup durmadık bi anda eskiden olduğun adam olmayı da özlemezsin mesela. artık o adam olamadığını, naparsan yap beceremediğini farkedince özlüyosun. bu ayrı.
neydi benim kendime dair özlediğim şeyler? şu an sahip olamayıp da böyle yalnızmışım gibi hissettiren neydi? daha mı çok gülüyodum? daha mı mutluydum? daha mı rahattım? daha mı az sıkıntım vardı? hepsine de hayır. hepsine de biraz biraz evet.

mutsuzum. yalnız olmak sorun değil. yalnızlığın artık mutsuzluk vermesi sorun.

biri var mıdır geceleri balkona çıkıp beni düşünerek sigara içen? sanmam.
benimle konuşmayı özleyen, sesimi duyduktan sonra kendi kendine salak gibi mutlu olan biri de yoktur. yoktur değil, baya bildiğin dümdüz yok. beni gördüğü zaman kimsenin yanaklarına kan da hücum etmez.

kimse yoktur kendi öz parmaklarına bakınca bile başkasını özleyen. kimse yoktur gecenin onikisinde betondan dönerken evine değil, onun evinin sokaklarına süren. insan eskiden geçtiği sokaklardan geçti diye ağlar mı? ağlıyo lan insan. baya sağa çekip arabayı mal gibi ağlamamak için çabalıyosun böyle. sonra gidiyosun. o sokağa biri seni çivilesin istiyosun. o sokak olmak istiyosun. zamanın böyle defter yaprağı gibi yaprakları yokmuş lan, bi önceki sayfayı açıp göremiyosun eski zamanları.
yalnızlık bu işte fazla da abartmamak lazım. ışıkları kapatınca kimsenin seni düşünmediğini düşünüp sen de kimseyi düşünmemeye yeminler edip duruyosun. fazlası değil.

neden yazıyorum ki. burda bile yalnızım dimi ya. yorulmaya değmez

rezerved

ağlattın :(

@58 ağlama değmez

şansımızı gibeyim aga nediyim... üst üste birçok şey birleşince sonsuza kadar düzeltemeyeceğişn bi şekilde yalnız kalabiliyo insan malesef. özellikle böyle aptallarla dolu bi dünyada.