Mahallede bi tek benim bigibletim yoktu. Arkadaşlarım bigibletle gezerken kaldırımda oturup onları beklerdim. Yanıma yarışarak gelirlerdi bi tur binebilir miyim diye soramazdım çoğu kez ya izin vermezlerse diye. Onlar yarış yaparken onları izlerdim gözden kaybolana kadar arkalarından onlara bakar, geriye döner, başını öne eğer, gözlerimi yere diker. pedal çevirememiş ayağımla yerde duran bir taşa vurur, eve dönerdim.
Evet ben bi çoğunuzun acıyarak baktığı o bigibleti olmayan çocuktum. Şimdi büyüdüm 29 yaşına geldim. Her ayın 15. günü maaşımı çeker durumu olmayan küçük bir çocuğa bigiblet hediye ederim. O küçücük çocuğun minicik gözlerinde ki mutluluğu görmek o bigibleti almaktan çok daha pahalı.