vicdanımı sızlatan picliği anlatayım.
itiraf edersem belki çektiğim vicdan azabını hafifletir.

Köyde tarlada çalışıyordum bir zamanlar. Çalıştığım tarlada şantiye ve bu şantiyeyi korumak maksadıyla da bir köpek vardı. Yalnız köpek aylarca çalıştığım halde beni ne zaman görse yabancıymışım gibi havlardı. Canımın çok sıkkın olduğu bi gün aklıma şeytanın aklına gelmeyecek bi hinlik geldi. Tarlanın sahibine bugün köpeğin yemeğini ben vereyim dedim o da kabul etti. Köpeğin yemeği de tarla sahibinin kasaptan hergün aldığı kemik ya da yenmeyecek durumda olan et sakatat. Neyse torbanın içinden etleri ayıkladım. Üç dört parça eti elime aldım. Yerden de bi tane cingi taş aldım ne çok büyük ne çok küçük. Attım ilk et parçasını havaya, uçtu köpek yakaladı havada yuttu saniyesinde. Diğer et parçalarını da yavaş yavaş attım sırasıyla havaya. Midesinin de salgıya başlamasıyla köpek iyiden iyiye hırsla etleri kapıyordu. En son elimdeki cingi taşı bir attım havaya, köpek tüm gücüyle zıplayarak taşı bir ısırdı, çatır çutur sesler geldi. Hemen taşı attı ağzından. Dişi kırıldı mı bilmiyorum ama fena halde canı yanmıştı ondan eminim. itiraf ediyorum ki bu çok alçakca bi hareketti ve çok pişman oldum.