küçükken acaip korktuğum şey koşun

up up up

panpalar 6.sınıftayken bir arkadaşımla cam kenarında konuşurken, arkadaşım elindeki bitik gazoz şişesinin okulun arka bahçesine fırlatmıştı. okulun arka bahçesine giriş yasak ve aşılması zor kapısı kilitli bulunduğu için. şişenin sonsuza kadar orada kalacağını düşünmüştüm.

eve gidince, sonsuza dek sürecek bu olaya tanık olduğum için midem bulanmış, ellerim titremişti. nasıl olsa da o şişeyi oradan aldırabilsem diye düşünmüş, toprağın şişeye eritmesine kadar yaşlanıp, ölmekten korkmuştum. ertesi gün okula gittiğimde arka bahçeye bakamayacaktım, belki de seneye o sınıfta olmazsak şişeyi görmezsem bu kadar sıkıntı çekmem diye düşünmüştüm.

yine de belki yaşı benden büyük birini yanıma alıp, şişeyi arka bahçeden çıkarmalıydım.

ertesi gün okula gittiğimde koşa koşa arka bahçeye baktım. okulun temizlik görevlisi şişeyi oradan almıştı. hayatımdaki sayılı büyük mutluluklardan biriydi.