küçük kardeşim namaza giderken can verdi

cemaatle kılacağı ilk namaz olacaktı, rabbim izin vermedi. görseniz, o kadar heyecanlıydı ki evden çıkmadan önce. sabah erkenden kalkıp secde provalarına başlamıştı, minik elleriyle mutfak halısının tozlarını süpürüyordu. sevgiliyle ilk kez buluşacak gibi özen gösteriyordu, rabbinin karşısında kusursuz olmalıydı. sürekli dedemin ona doğumgününde aldığı casio saate bakıyor, henüz bir dakikanın bile geçmediğini görünce oflayıp pufluyordu.

yüreğimiz böylesi bir evlada, kardeşe sahip olmanın gönenciyle dolu şekilde uğurladık onu evden. gözlerim dolu dolu anneme teşekkür ettim, ümmetimize böyle bir nefer yetiştirdiği için. sessizlikle cevapladı beni, birçok ebeveynin çeşitli sebeplerden dolayı yapmadığı, yapmaktan kaçındığı bu vazifeyi yerine getirmek övünülecek bir durum değildi elbette. olması gereken buydu esasen. fakat günümüzün günahkar toplumunda bunu bir lütuf olarak algılıyorduk işte.

evimizin hemen karşısındaki caminin selasına bir fren sesi karıştı, dünyanın en güzel çağrısını küstahça böldü. biz imanımız gereği her şeyin allah'tan geldiğine inanmış olsak da yine yüreğimiz sızladı. bağrışmalar duyuldu dışardan, çocuk diyordu birisi, çocuk arabanın altında kaldı. allah'ım affetsin o çocuğun kardeşim olmaması için dua ettim hızla dışarı çıkarken. merdivenleri nasıl indiğimi bilmiyorum, kaza yerine vardığımda ilk gördüğüm şey kardeşimin kanlı namaz takkesi oldu.

rabbim onu cennet bahçelerinin en güzel yerinde ağırlıyor, biliyorum. kılamadığı namazını peygamber efendimizle birlikte eda etmiştir, içten içe inanıyorum buna. allah'ım sen çok büyüksün.