bir yere gidince önce büyükler ziyaret edilirdi, ben de mühendis beynimi çalıştırıp ilk önce mezarlığa gitmem gerektiğini düşündüm. tüm akrabalarıma 3 kulhü 1 elham okdum, umarım hepsine yeter. çok sevdiğim insanlardı hepsi, gözümden yaşlar dökülmeye başladı. görmeyeli çok kişi ölmüş, mesela aile dostumuz bir dayımız ölmüş. ona da 3 kulhü 1 elhem okuyacaktım ama sonra onca kişiye bi kere 3 kulhü bir elhem okudum hak geçmesin diyerekten vazgeçtim. böyle adaletliyimdir. neyse mehmet beni çekip çıkarmış mezarlıktan, yüzümü yıkamak için çeşmeye zütürmüş. umarım kız görmek için ağladığımı düşünmemiştir amk.

köye gidecek sarı bir mercedesim yoktu belki ama çocuklar neden arkamdan koşmuyordu la. tören de yoktu, koskaca mühendise nasıl olurda karşılama töreni yapmamışlardı. yazık, çok şey değişmiş köyde. arabanın altına taşlar vuruyordu, lan daha taksiti bitmemişti. neyse kızlar benim paraya değer vermediğimi düşünür diye düşündüm, belki köyden evlenmiş şekilde ayrılacaktım. lan muhtarın kızı da büyümüş müdür acaba? o da taş olmuş mudur acaba? muhtar kızını koskaca mühendise verir herhalde. köyün meydanında durdurdum arabayı, bizim ev köyün biraz yukarısında kaldığı için yollarını yaptırmamıştı muhtar. ah muhtar, vaktiyle yol yapacağım diye oy toplamıştı. neyse konumuz muhtarın seçimleri nasıl kazandığı değil.

kahvaltıdan sonra mehmete söz vermiştim, tanıdıkları görmek gerek. yolu inmeye başladık, ağacın altında yine 3 kız piknik yapıyordu. mehmet'e gel şimdi gidelim yanlarına dedim. gidemeyiz dedi, sanırım bu çocuk beni gözüne dikti amk. mehmet'e ben kıları seviyorum dedim. yüzüme şöyle bir baktı, olum madem gey değilsin gidelim dedim. görürlerse laf ederler dedi. neyse, mehmet'in olmadığı bir zaman mutlaka buradan geçeceğim diye diye düşünüp kızları görsel hafızama attım. bu mehmet ne sap çocuk amk.

kendi hikayemi sizlerle paylaşmak istiyorum. eğer okuyan olursa devam ederim, olmazsa yoluma bakarım. teşekkürler:

10 sene sonra ilk defa ailemi göreceğim için heyecanlıydım. 10 senede aile hiç görülmez mi diyenlere cevabım evet, görülmez. ailemin bek ekonomik durumu yoktu, ben lisede iken tatillerde çalışırdım. çöp topladım, bulaşık yıkadım, internet kafede çalıştım, hatta sanayide bile çalıştım. ee haliyle lisemin son 2 senesinde hiç evime gidemedim. sonra üniversite geldi, her fırsatta çalıştım. 4 sene oldu. sonrası 2 sene yüksek lisans ile uğraştım. yüksek lisanstam hemen sonra işe başladım ve 2 sene sonra fırsat bulduğum ilk yıllık iznimde köyüme dönme fırsatı buldum. çok heyecanlıydım, dile kolay tam 10 sene. inanın babamı tanımayabilirdim, son gördüğümde 50 yaşındaydı. ya annem, o hep güzeldir. o da şimdi 59 yaşındadır. en çok da kız kardeşimi özlemişimdir herhalde. büyümüştür şimdi, evlenme çağına geldi ne de olsa. son gördüğümde daha çocuktu. eminim şimdi dünya güzeli bir şeydir. köyde ona yan bakanların gözünü oyma fikrim var bu arada, kim benim kardeşime yan gözle bakar ulan. koskoca mühendisin kız kardeşine yan gözle bakacaklar ha

ertesi gün erken uyandım, içime köy havası çektim. canım yumurtalı menemen çekmişti, annem benim yumurtalı menemeni çok sevdiğimi bilirdi. neden yapmadı acaba diye sordum, koskaca mühendis yumurtalı menemen yiyemeyecek mi amk. annemi aradım, yoktu. hay allah kardeşim yumurtalı menemen yapmasını biliyor mudur acaba. odasına gittim, kendisi uyumuyordu. kendisinden bana yumurtalı menemen yapmasını istedim. kahvaltım bitmeden annemle babam arabayla bir yerden geldi, bu saatte gezmeye mi gidilir amk. bu arada katdeşim çok güzel yumurtalı menemen yapıyor.

kız kardeşim gelmiş, bana süpriz yapacakmış. baskın basanındır taktiğini benden almış, kesin benim kardeşim. 10 sene önceki sümüklü çocuk yerini genç güzel bir kıza bırakmış. sanki bir melek gibi ışıldıyordu, çok güzeldi. mehmet kardeşime yan gözle bakarsa onun gözlerini oyarım. yemek yedik, hatır giderdik. hepsi çok değişmiş, ben çok mutlu olmuştum. mutluluktan gözlerim doldu, dile kolay 10 sene. umarım mehmet çeşmeye gitmek için ağladığımı düşünmemiştir amk.

muhtara gittik, bakalım hala muhtar mı. evet adam hala muhtarmış, 10 sene sonra bile bırakmamış, takdir ettim. muhtar, senin kızın vardı nasıl dedim, iyi dedi. allahın emri peygamberin kavli ile kızını kendime istiyorum diyecektim ki yanındaki dallama masanın altından sopa çıkartıp bizi kovaladı, zor kaçtık. meğerse kızı 5 sene önce evlenmiş, 3 yaşında çocuğu bile varmış. mehmet bana bunu önceden söylemeliydi, bu mehmet ne saf çocuk amk.

mehmet'lere gittik. mehmet'in ablasını tamamen unutmuşum. o da büyümüş, çok güzel olmuş. bence eşim olabilirdi, koskoca mühendisim ben benden iyisi mi bulacak? mühendis kafamı çalıştırıp bu sefer de sopa ile kovalamasınlar diye konuyu yavaşça mehmet'e açmam gerektiği fikrine vardım. en kısa sürede konuyu mehmet'e açacaktım. mehmetin annesi mutfakta kahvaltı hazırlıyor gibiydi, gerek olmadığı çok kalmayacağımı söylemek için yanına gittim. kendisine kahvaltımı sadece yumurtalı menemen ile yaptığımı, güzel yumurtalı menemenin nasıl yapılacağını söyledim. mehmet'in annesi ne inatçı kadın amk.

mehmet ile çocukken en çok çıktığımız tepeye çıkmaya karar verdik, yanımıza eski günlerdeki gibi çekirdek kola aldık. mehmet'e ablasına talip olduğumu söyledim. benden daha iyi damat bulamayacağını bir güzel izah ettim. eğer olur verirse kardeşimle evlenebileceğini söyledim. olur demedi, sanırım bu çocuk cidden gey. neyse o gün akşama kadar platon felsefesinin ekgibliklerini tartıştık.

o günden sonra bir daha nazmiye yenge yüzümüze gülmedi. neyse, diğer müstakbel eş adaylarımla yola devam kararı aldım. piknik yapan kızlar aklıma geldi, hafızama atmıştım. koskaca mühendisim ben amk. kızlar yine piknik yapıyordu, bu kızlar neden sürekli burada piknik yapıyor amk diye düşündüm. yanlarına gittim, kızlar size talibim dedim. hepsi kaçışmaya başladı, ne dedik amk. bu olanlar sonra babama ulaşmış, mahalleli beni babama şikayet etmiş. babamla konuyu konuşmaya karar verdim. baba, ben ya muhtarın kızı ya nazmiye yengenin kızı ya da mehmetin ablasıyla evlenmek istiyorum dedim. gibtir lan ordan dedi, enseme bir şaplak yapıştırdı. babam hep sinirlidir böyle. neymiş kızların rızası olmadan olmazmış.

madem evlenmek için kızların rızası gerkiyor ben de kız kardeşimi mehmet ile ikna etmem gerek diye düşündüm, böylece mehmet te ablasını ikna edebilirdi. kız kardeşimin odasına gittim, git başımdan dedi. bu kız beni neden iki gündür tersliyor amk. yatağının kenarına kadar gittim, başını okşadım. yanağına bir öpücük kondurup kendisini ne kadar çok sevdiğimi söyledim. eğer mehmet'le evlenirse benim de mehmetin ablasıyla evlenebileceğimi söyledim. mehmet'ten hoşlanmadığını söyledi, bunun üzerine ben de mehmet'ten daha iyi bir eş adayı bulamayacağını böylece benim de mehmet'in ablasıyla evlenebileceğimi, 2 günüm kalması nedeniyle elni çabuk tutması gerektiğini söyledim.

annemi unutmadım, gittim yanağına kocaman bir öpücük kondurdum. kendisine tıp okumam gerektiğini, mühendislik okuduğum için pişman olduğumu söyledim. beni ne kadar çok sevdiğini, tahlillerinin temiz olduğunu söyledi. benim kendi için üzülmemem gerektiğini söyledi. yanağına bir öpücük daha kondurdum ve kız kardeşimin artık evlenme çağının geldiğini, mehmet'in onun için en iyi eş adayı olduğunu söyledim. böylece kız kardeşime yan gözle bakanları kafama takmak zorunda da kalmayacağımı söyledim. bunun üzerine annem benim mehmetin kardeşi ile evlenmem için kız kardeşimin mehmet ile evlenmesi gerekmediğini söyledi. vay amk, annem her zaman bilge konuşur. bu arada annem melekler kadar güzeldir.

annem son evre kanserdi, bizim okul masraflarımız onun hayatından çalmıştı. bu yüzden kendi masraflarım için durmadan çalışırdım. kaza yaptığımız gün annem hastanede yatıyordu, babam her sabah bizi okula gönderdikten sonra yanına giderdi. o gün annem kötüleşmişti, öğlen gibiydi. babam bizi bırakıp hastaneye gidememiş, bizi de yanına almak zorunda kalmıştı. her zaman annemin yaptığı yumurtalı menemeni o gün babam yapmıştı. çok paramız yoktu, babam o yoklukta biz-annem-iş arasında yetişebilmek için araba bile almıştı, hep zır zır ederdi. o gün çakıllı yol ıslanmıştı, babamın lastikleri kötüydü. acele etmesi gerekiyordu, yokuştan o lastiklere rağmen inerdi ta ki ağaç altında piknik yapan 3 kız çocuğunun yola atlaması yüzünden yolun kenarından düşerek araba ile takla atmıştık. annem o gün öldü, babam ve kardeşim de. ben de başka bir şehre tanıdığımızın yanına taşınmak zorunda kaldım.-son

süpriz olsun diye eve gizlice girdim, babam her zamanki gibi baba koltuğunda gazetesini okuyordu. emeklilikte göbek yapmıştı ama yakışıklıydı. sarıldık, annem nerede diye sordum. mutfakta dedi, annemi çok özlemiştim. arkasından sessizce yaklaştım ve arkasından sımsıkı sarıldım, yanağına bir öpücük kondurdum. başta azıcık korksa da çok mutlu olmuştu. canım annem, kokusunu özlemişim. sarıldık öpüştük anılarımızı anlattık. bir şey unuttuğumu fark ettim, neydi neydi tabi ya kız kardeşimi unutmuştum. babamdan hemen arayıp gelmesi gerektiğini söylemesini istedim. o gelene kadar biz de masaya oturduk. harbi mehmet niye bizle lan.

ertesi sabah annemle babam yine yoktu, yumurtalı menemeni yine kardeşim yapmıştı. neler döndüğünü öğrenmek için öğleden sonra babamla konuşmaya karar verdim. lafı arabadan açtım, arabasının ne kadar eski olduğunu isterse kendi arabamı verebileciğimi söyledim. böyle cömertimdir. babamın arabasına binmekten korkardım, sürekli zır zır sesler çıkarıldı. koskoca mühendis olduğumdan benden bir şey saklamaması gerektiğini söyledim, o da saklamadı. anneme 3 sene önce kanser teşhisi konulduğunu ancak tedavi olduğunu, benim okulumun etkilenmemesi için benden sakladıklarını söyledi. annemin kanser olduğu için üzüldüm ama artık iyileştiği için mutluydum da. annemin yanına gidip yanağına kocaman bir öpücük kondurdum.

kahavehanedeki gözler beni izliyordu, kafamı sallayarak selam hepsine verdim. kendimi tanıttıktan sonra bir adam fırlayıp beni kolumdan çekiverdi. lan ilkokuldan arkaşımdı bu, ne değişmiş amk. yakışıklı olmuş, kız kardeşime yan gözle bakmış mıdır acaba? kol kola biraz yürüdük, köyde olup biteni anlattı. bir yandan yürüyorum bir yandan dedikoduları dinliyor gibi yapıyorum bir yandan da etrafı süzüyor müstakbel gelin adaylarını arıyordum. kızlar nerede diye sordum, bir şey demedi. hepsini kendine saklıyor olabilir diye düşündüm, dikkatli olmalıyım diye düşündüm. köyün çeşmesi 10 sene olduğu gibi kalabalıktı, demek ki köyde hala su yoktu. muhtar su da getireceğim demişti ama konumuz muhtarın vaatleri değil.

Rezervasyon

ağacın altında 3 kız piknik yapıyordu, müstakbel eş adaylarımı bulmuştum. acaba kardeşim de bu kadar güzelleşmiş miydi? belki de içinden biri kardeşimdir diye düşünüp heyecanımı bastırdım. hadi yanlarına gidelim dedim, olmaz dedi. niye diye sordum, onlar daha lisede okuyor laf olur dedi. en son kardeşimi lisede iken görmüştüm, bu kadar güzel değildi. eve doğru gidiyorduk, yolda yürüyen çok kız gördük ama hiç birine alıcı gözle bakamadım, içlerinden biri kız kardeşim olabilirdi. bizim ev bu kadar yukarıda mıydı amk.

Doparlan bırakma kendini

ha bu arada koluma giren ilk okuldan en iyi arkadaşım mehmet'ti. ne köylü bir isim. lisede de beraber okuduk ben lise değişterene kadar. sonra onu hiç görmedim, konuşmadık da. eczacılık okuyormuş, 2 sene uzatmış ama başarmış. o da ben gibi izne gelmiş. bu mehmetle beraber tıp okumak istiyorduk, iyi de gidiyorduk. lisede ya ben ya o birinci olurdu. ben lise değiştirip dengem bozulunca tıp kaçmıştı ama mehmetin de tıp okuyamaması beni mutlu etmişti. biz iyi arkadaştık amk, harbi bu çocuk neden beni hiç arayıp sormadı amk.