Geçen dönem 3-5 arkadaş kütüphanede oturmuş ders çalışıyorduk. Bizim sınıfta benim çok hoşlanıp da açılamadığım dünya tatlısı bi kız var. Biraz sonra o da geldi ve merhaba diyerek benim yanımdaki deri koltuğa oturdu. Işte olay da tam bu anda başladı. Kızın selam verip oturmasıyla zaarrt diye osuruvermesi bir oldu. Belli ki bilerek yapmamıştı, kaçırmıştı. Yoksa kim bilerek arkadaş grubunun orta yerinde sesli olarak osurur ki? Ben de içimden 'eyvah rezil oldu kızcağız' falan diye söylenip kızın derdine yanıyorum falan. Ama o an aklıma müthiş bi fikir damladı. Kızdan uzun zamandır hoşlanıyorum ve bi türlü yakınlaşma fırsatı bulamamıştım, fırsat bu fırsat dedim, planım şuydu: eğer kızın yaşadığı rezilliğe ortak olursam onu yanlız bırakmadığımı görür ve bana ilgi duyar diye düşündüm. Kıza 'öleceksek beraber ölelim' mesajı verebilmek için ben de kendimi zorlayarak herkesin ortasında zaarrt diye salıverdim. Üstelik benimkinin sesi onunkini üçe katlamıştı. Osurmamla milletin bana bakıp gülmesi bir oldu. Hatta az önce kendisi yanlışlıkla osuran kız bile yüzüme bakıp kahkaha atıyordu. Ben de biraz kızgın 'sen ne gülüyorsun, az önce sen kendin yanlışlıkla salmadın mı, ben de sırf senin yaşadığın rezilliğe ortak olup seni yalnız bırakmamak için bilerek osurdum' deyince kız gülerek ' ben osurmadım ki koltuk deri olduğu için oturunca o ses çıktı' deyince milletin kahkahası da ikiye katlandı, ben öylece döndüm kaldım, kahkahalar hala kulaklarımda çınlar durur. Iste bu da böyle bir anımdır.