kürk mantolu madonna

sabahattin ali'nin kaleminden çıkma en etkileyici metinlerden biri. her şeyden önce romanın dilinin, birçok eski sözcüğe rağmen, insanı sarıp sarmalayan bir ahengi olduğunu söylemekle işe başlayalım. bana göre okuma temposunu yavaşlatabilecek bir eskiliği olmasına karşın dilin kullanımı o kadar ustaca ki, bırakın yavaşlamayı, hafif şiddette akıntılı bir suyun içindeymişsiniz hissini veren bir akıcılıkla insanı kendine hayran bırakıyor. romanın hikayesinin ve karakterlerinin , özellikle raif ve maria, gerçeküstü ve şiirsel yanlarını ustaca dengeleyerek inandırıcılığı üst seviyeye çıkarıyor usta anlatıcı. modern dünyada o kadar naif, içine kapalı ve duygusal insanların olmadığını bilenler için kurguya özellkle eklenmiş "raif efendinin defteri" öğesi görevini büyük bir başarıyla gerçekleştiriyor. kürk mantolu madonna imgesini sırtında bir yük gibi taşıyan maria puder ise kimi zaman bir portrenin dışına yanlışlıkla taşırılmış bir boya gibi çok insan çok yerde. kitabı bitirince, bu kadar sıradan ve trajik bir hikayenin insanı çarpacak denli güçlü bir etkiyi taşımasının gerekçesini aranıyorsunuz zihninizde. öyle ya hikaye temelde, çoğumuzun dalga geçtiği yeşilçam melodramlarının izlekleriyle bezeli. o halde bu romanı bu kadar güçlü kılan ne diye sormadan edemiyorsunuz. ve aklınıza ilk gelen yanıt, "yazarın dehası" oluyor doğal olarak. ama yine de daha derinine inip bakmak lazım sanki.

bazen düşünüyorum da. o devirde - 1943 - nasıl böyle güzel anlatmış yalnızlığı. hele o ruhsal betimlemeler gerçekten harika. zaten bir benzerini (aslında cok daha fazlasını) tutunamayanlarda görüyoruz. o yüzden tutunamayanların başlangıc noktası olarak görürüm ben bu kitabı.

bu kitapla olan bir başka gönül bağım da almanya'dan dolayı aslına bakarsanız. söylemesi ayıp nurnberg'de iken okumustum ben bu kitabı. bir solukta. tek akşamda. ve şu ana kadar 2 defa okuduğum tek kitap.

evet beyler. biraz ipnelik olacak ama hafta sonu berline gittiysem, bu gitme nedenimin % 45 ini, kürk mantolu madonna'yı bir kez daha - 3. kez - okumak; berlin'de. yine güzeldi, yine muhteşemdi. ve benim gözlerim yine doldu 43. sayfaya gelince. ve yine düğümlendi boğazım son 10 sayfayı okurken.

tekrar yineliyorum; okuyun; okutturun.

öğretmenim bana bu kitabı oku dediğinde kitabın adından dolayı benle taşak mı geçiyo bu amın oğlu demiştim. sonra kitabı okudum. yetmedi 5 sefer daha okudum. yetmedi:kuyucaklı yusuf, içimizdeki şeytan, değirmenide okudum. sınıfta başka bir öğretmen kitap okuyun gelin burda anlatın dediğinde bu kitabı anlatmaya karar verdim. herkes gülüşüyodu çoçuk kitabı okumuş diye.bir anlatmışım kitabı millet soluksuz dinledi.ne kitapmış be,ne güzelmiş vs.dedim amcık ağızlılar gülüyodunuz noldu.

not:siz siz olun kitabı sevgilinize hediye etmeyin. kitabı kız arkadaşıma hediye ettim. ertesi gün benden ayrılmak istedi. nedenini sordum gerçek aşkı bulmak istiyomuş kaşar. dedim seni raif gibsin.

sanılanın aksine madonna'nın hayatının değil, kürkü için avlanan hayvanların ibretlik hikayesinin anlatıldığı kitaptır.

okudum yani ordan biliyorum

bence de.

madonnada ne gibilir ha 50 yaşında ama hala taş

peydahlanan kız marla singer beyler

kitabı an itibariyle bitirdim.

raif dıbınakoyum ya ne mal adamsın sen ya çıldırttın beni içine kapanık 31ci huur evladı.

yemin ederim ellerim titredi ya of bi git.

o değil harbiden son 7 sayfayı titreyek okudum. ciddi anlamda içim titredi.
dıbınakoyum kızın oldugunu öğrenirsin ve hala nasıl put gibi durursun dıbınakodumun çocugu yaa sinirden öldüm valla. ruhumu gibtin raif.

aklıma takılan bir soru: o zamanlar kondom var mıydı?

(bkz: ataist evlat raif)

dün kitabı okuduktan sonra kendime ben ne mal adammışım böyle bir şaheseri bu kadar geç okudum dedim. zaten başladıktan sonra bırakılacak bi kitap değildi ve bi gecede bitirdim. bu kadar kısa bir kitabın bu kadar etkileyici olması bence inanılmaz bir şey. okurken ve özellikle kitabın sonunda raif efendi'ye çok kızdım. maria'ya çok üzüldüm. gerçekten çok yoğun bir eserdi. övülecek kadar güzel, müthiş pgibolojik tahliller yapan bir kitap. popüler kültürün saçma sapan şeyleri öne çıkarmasındansa böyle eserleri çıkarmasını tercih ederim. popüler oldu diye hiç tak atmaya gerek yok. kesinlikle en iyi 5 türk romanı arasına girer.

öncelikle bu adamı tebrik etmek lazım.. adam bizi yazmış resmen. okuyan kız/erkek herkes kendini raif ya da maria olarak görebilir.
kitaba gelince, ben böyle paragraflar, böyle tasvirler okumadım, yalnızlığını, karamsarlığını, utangaçlığını, çekingenliğini mükemmel anlatmış. son 20 sayfayı gözlerim ıslak ıslak okudum, okuyamadım bile bazen gözyaşlarım o kadar kapatıyordu ki gözlerimi. sonunda da tutamadım kendimi.. kitabın içine girip olaylara karışmak, onlara karşı bağırmak istedim.. o derece çok sevdim maria'yı da, raif'i de.. defalarca okunası bir kitap kısaca..

özet: okuyun, okutturun...

huur çocukları spoiler nedir bilmez misiniz siz lan? allahınız yok mu sizin?

gibtiğimin kitabı niye kötü sonla bitiyo amk keşke iyi sonla bitseydi ilk zamanlarda seni sevemiyorum dediğinde maria yı gibesim geldi raif in çekingenlikten doğan eşekliklerini görünce raifi gibesim geldi hala da var raifi gibesim kitap güzeldi ama sonuna kafam bozuldu amk. pgibolojik betimlemeler iyiydi ayrıca

'' Muhakkak ki bütün insanların birer ruhu vardı, ancak birçoğu bunun farkında değildi ve gene farkında olmadan geldikleri yere gidecekti. Bir ruh ancak bir benzerini bulduğu zaman ve bize, bizim aklımıza, hesaplarımıza danışmaya lüzum bile görmeden, meydana çıkıyordu... Biz ancak o zaman sahiden yaşamaya -ruhumuzla yaşamaya- başlıyorduk. O zaman bütün tereddütler, hicaplar bir tarafa bırakılıyor, ruhlar birbiriyle kucaklaşmak için, herşeyi çiğneyerek, birbirine koşuyordu."

''Ah Maria, niçin seninle bir pencere kenarında oturup konuşamıyoruz? Niçin rüzgarlı sonbahar akşamlarında, sessizce yan yana yürüyerek ruhlarımızın konuştuğunu dinleyemiyoruz? Niçin yanımda değilsin?”

ister ergen diyin ister liseli. ağladım dıbına koyim.bi insan bu hikayeyi okuyupta nasıl ağlamaz.

bi de şu var;

sabahattin ali 1907 doğumlu olup kürk mantolu madonna adlı romanını 1940-41 yıllarında yazmıştır yani romanı yazdığı yıllarda 33-34 yaşındadır. romanın ana kahramanı raif bu olayları yaşarken 23-25 yaşında olup kendisine yazdığı defterin yazılış tarihi 20 haziran 1933tür.ve raif olayın yaşandığı tarih için şöyle demektedir: “…bu takdirde birkaç sene, hatta on on iki seneye geriye gitmek lazım … belki de on beş…”* sabahattin alinin de romanı yazdığı yıldan on on iki sene evvele gidersek 1928-30 yılları arasına geldiğini görürüz, sabahattin ali 21-23yaşlarındadır,ki bu tarihler yazarın almanyada öğrenciliğini geçirdiği tarihlere tekabül etmektedir. romanda raif’in de yaklaşık iki yıl almanyada kaldığından söz edilmektedir. sabahattin alinin gerçekçiliğe ne kadar önem verdiği bilinen bir gerçektir fakat bu gerçeği doğrudan doğruya vermektense, roman kahramanının yaşını ve tabii ki olayların geçtiği tarihleri değiştirerek, olaylar arasında geçen zamanın kendi gerçekliği ile tutuşur olması kendisine daha çok yakışan bir tavır olurdu.
demem odur ki acaba cumhuriyetin ilk yıllarında anadoludan almanyaya doğru yola çıkan çok okuyan, sessiz,utangaç, çekingen hatta annesinin özellikle babasının “yahu, sen kız olacakmışsın,ama yanlış doğmuşsun.”** dediği raif, sabahattin alinin kendi gençliğini bizlere tarif edişi miydi ?

bi bardak su

bu kitapta kendisini raif bey yerine koyupta ağlamayanın göz pınarlarını gibimde açılsın o boru. Kitap gerçekten bir şaheser. Son 20 sayfayı okurken hüngür hüngür ağladım. Tamam belki abarttım ama kitap bunu hak ediyor. baş ucu eseri. Alın, okuyun, okutun, okutturun.
Ahhh raif ahhh

tam huur çocuğu çıktın sende

nerden kopyaladın lan?

aklıma geldi gene kötü oldum.

ben bu kitabı okuduktan sonra 3 gün dışarı adımımı atamamıştım. ağla ağla içim şişmişti. halen bakamam kitaba.