2000 ile 2002 yılları arasında çocukluğumda yaşadığım bir anım.
Yine her hafta olduğu gibi bu akşamda annemle beraber pazar artıklarını toplamaya gittik. Pazardan arta kalan sebzeler kaldırım kenarlarında taşmıştı. Oturduk annemle beraber sebzeleri toplamaya. domatesleri toplarken bir tane sağlam domates bulup anneme gösterdim;
-anne bak sap sağlam
-bırak onu
-niye?
-sağlam olanları pazarcılar satar, bize çürükleri toplamak kalır. bunca yıldır haram yemedik, yedirmem

Babam, iş bulamayıp evi geçindiremeyince intihar etmeye kalkışkı ama şanslıydık intihar ettiği ip kopunca babamın sadece boynu hasar görmüştü. Ama uzun süre boyunlukla hareketsiz biçimde evde yattı.

O akşam topladığımız sebzelerle annem domates çorbası ve salata yaptı. Tencerenin üzerinde küfler yüzüyordu çocuk olduğum için onları köpük sanardım. Annem çorbanın en temiz yerlerini bana ayırıp babamla beraber küflü bölümleri paylaştılar.

ben : anne banada köpük koysana
annem : yok, köpük çocuklar için zararlı.

Gece babamın bağırmasıyla uyandım. Avazı çıktığınca Hüseyin abi diye bağırıyordu. Annem yediği küften zehirlenmiş sancı içinde kıvranıyordu. Babam hareket edemiyor çok yüksek sesle hüseyin abi diye bağırıyordu.

Bir kaç dakika sonra hüseyin amcayla karısı sibel teyze geldi. Babam ağlayarak ;
-Hüseyin abi kurbanın olayım hastaneye zütür
-Noldu buna?
-Bilmiyorum deminden beri kıvranıyor, bağrıyor.

Apar topar hastaneye gittiler. Annemi uzun süre göremedim, babam sürekli kendi kendine bağrıyor bişeylere kızıyordu. ( şu yaşımda düşünüyorum muhtemelen intihara teşebbüs ettiğinden söyleniyordu).

Devdıbını yazıyorum