sen, sen köylülüğünden utandın. bu yozlaşmış, çarpık kentleşmiş, içinde her türlü pisliği barındıran istanbul senin o masum, saf, temiz annenden utanmadı da sen bu şehirden utandın. herkes istiklal'de annesiyle hangi şarap evine gitsek, ay şu dükkanlara girip tanga denesek diye sorarken sen kendi aileni düşündün, tülbentli anneni, kasketli babanı düşündün. utandın onlardan. istemedin istiklal caddesi görsünler. köyüne 3 senedir gelmiyorsun. gıyımda amcaoğlu var dediğin günleri hemen unuttun. saçını uzattın, küpe taktın, buraya uyum sağlamak için her şeyi yaptın. elit diye geçinenler köy yoğurdu, köy domatesi diye organik saf diye kendilerini yırtarlarken sen, ulan ben insanın safıyım diyemedin be. yazıklar olsun. ağla şimdi. ağla! ağla oğlum ağla!

sen ne tür bi huuuur cocugusun anlamadım ki

bidahakine çağır da ulu orta dövüp

bohem kahkahalar atalım panpa. analara müstahaktır.

köylü anneni gibe gibe modernleştireyim pnp

dedim gezsin görsün dünyayı falan zütürdüm istiklal caddesi' ne. amk birader bi sağa bi sola yalpalıyor, şaşırma çığlıkları atıyor, klarnetçiyi, düdükçüyü alkışlıyor. yuh be kardeşim.

zuahhaa bi de millete çarpmamak için nası canla başla sıyrılıyor aralardan. ulan mal, oranın mevzusu çarpa çarpa yürümek zaten. ulan bi de çiçek satan kadınla muhabbete tutuşmaz mı. off kendi ayarında işte amk zuhaha