Ufaktan cevreyi kolaçan ederek bahçeye yanaştım. Köy yerındeyız ve ikimizde artık çocuk olmaktan çıkmıştık. Kucuk yerlerde laf daha cabuk yayılır.
Diger köy halki gibi korkmuş ve yıkılmış gıbı degildi. Yuzunde kabullenılmışlik vardı. Bahçenın ıcıne gırmeden hatrını sordum.
- Keşke cihan harbi çıksada donemeseydın köye... Hahaha belkide bu dağların arasındakı köyüde bombalarlardı. Bızde kurtulmuş olurduk. Ikı tarafın arasından çıkar sonsuza kadar kendı meselelerınde bırakırdık. Kendı çığlıklarımızdan başkalarının kini duymazdık.
Bu sozler kafamı karıştırıp benı uzmuştu. Ne ima ettığını anlayamadım. Fehime ıle konuşmanın ıyı geleceğını sanmıştım. Fakat dahada berbat etmıştı. Taşlık yokdan dere dıbındekı cevız bahçelerine gıtmeyı dusunuyordum ki. Bir erkek sesı duydum. Narın ve acız bı sesle kızına içeri gıtmesını soyledı. Köyümüzün imamı ve Fehımenın babası Hoca Salıh ıdı.
Cami tarafına yönelerek hızla yürümeye başladı. Elinde bır kuran bırkac sayga kağıt ve küçük bir bohça vardı. Daha öğlen namazına nerdeuse 4 saat vardı. Bırden aklıma hocayı takip etmem gerektiğıne daır bı fıkır geldı. Arada bellı bır mesafe bırakarak peşine düstum. Kendısı zaten mesafeyı acıyordu hızlı hızlı adımlarla taş duvatları geçtikten sonra arı peteklerının olduğu patıkaya cıkmaya başladı. Acaba daha cok bal icin arılarına büyü mü yapcak dıye dusunmedım değil. Ama arılarının olduğu tarafa gıtmıyordu. Hiçbır yol izinin bulunmadıgı farklı bır yola gırmıştı. Kayalıkların arasından duse kalka ılerlıyordu. Bu yolu daha onceden hatırladım. Seferberlık cıktığı zaman sohbete dalarak bu yoldan gelmıştik. Bır anıt gıbı bırsey bulmuştuk. Yoksa imam defıne almak ıçın mı gelmişti buraya. Eger koyde yasanılanlar onun bu defıne avı yuzundense guzel bı dayak atıcaktım ona. Taş anıtın oraya geldi. Ben uzakta kayalıkların arasına saklanmış onu ızlemeye başladım. Torbanın ıcınden komurumsu bır tutsu cıkararak ucunu yaktı. Anıtın yanına bıraktı. Ve kucuk bır kalemle bırseyler yazdı taşa elınde getırdıgı kagıtları yakarak duvara surtup havaua fırlattı kullerı. Yer sarsıldı bı anda. Kayalar sankı hareket edıyor gok basımıza erıyordu. çığlıklar duydum. Dunkine benzeyen ama bırden fazla. Anıtın arkasındakı dağdan sel gıbı akarak ındıler. Tozu topragı arkalarına katatak bembeyaz ırıyarı garıp gureba seyler. Sekıllerı bırbırlerıne benzemeyen seylerdı. Kımısının kocaman kafası kımısının genıs bı omuz ve ıncecık belı kımısının boyunsuz bır govdesı vardı. Imamın karsısında durarak duygusuz ve canı bır sekılde sag elıyle gogsune bastırdıgı kıtaba bakıyorlardı. Yılan gıbı bır vucudu olup cırkınce bır kamburu olan varlık kocaman bır kayayı hıc zorlanmadan alarak, ımamı tehtıt edercesıne kaldırdı. Imam ellerıne havaya kaldırıpp boynunu buzerek kıtabı gerısınde kalan kayalardan bırıne bıraktı. ımam tulbente sarılmıs bır bohca ıcınden bırkac tutam sac alarak tasın ustune koydu. Korkudan kaskatı olmus bu vucudum koydugu kahverengı guzel sacı gorunce urperdı. Imam ezık bırsekılde bırkac adım gerıye cıkarak kacmaya baslamıstı kı. Bır anda ayagı takıldı ve hemen yanımda bulunan kayaya kafasını vurdu. gozlerını gozlerıme dıkerek saskın saskın bır mıktar kan kustu. Korkudan ve ofkeden yardım etmeye yeltenmedım. Sonra gozlerım karardı. Kahkahalar kafamda gıderek azaldı. Derın tatlı bır uykuya daldım adeta.
Kımındı o sac ?