Ahahaha kör bin

Edit: Kaptın çuguyu

Edit2: Adamın harbiden kör olduğuna inanıp eksi verenler katıksız mal amk. ikincisi ise yazdığınız sözlüğü gib kadar bilmiyorsunuz lan.

Öncelikle merhaba arkadaşlar; Ben, 18/05/1996 yılında dünyaya gözlerini açan bir kardeşinizim. demek isterdim fakat dünya'ya ilk olarak gözlerimi açmak yerine bir güvercin yumurtasından çıkan yavru kuş gibi çığlıklarımla açmak zorunda kaldım.
Çok kişi doğduktan 5 6 sene boyunca hatıralarını hatırlamaz. Evet, bende sizlerden briyim. keza hiç bir şeyi hatırlamıyorum sesler dışında. Küçüklüğümden beri sesler ve doku organlarım ile hayatımı sürdürmekteyim. kötü birşey mi? kötü demek pek hoş olmaz benim yaşantım gibi yaşayamayan bir çok kişi var. ama sizler gibi olmak isterdim .
mesela sizler Sevdiğiniz kişilerin yüzlerini seçebiliyor yediğiniz tüm meyvelerin üzerindeki tomurcukları görebiliyorsun. ve buna alışmışsınız. ya bazı insanlar Sadece Karanlık bir dünya içerisinde hapis olmuş gibi yaşıyorlar...
Size biraz yaşantımdan bahsetmek istiyorum

Nasil yaziyon amk

Babam hep Kaderimizde ki çizgiyi göremeyiz der. Acaba öylemidir? Her zaman sormuşumdur kendime. Sarıyer Reşitpaşad'da hayatını Polis Memurluğundan kazanan bir babanın çocuğuyum. Polisliğinde nasıl bir forsu var bilemiyordum o zamanlar ama her gün hırsız yakaladığını ve onu ödüllendirdiklerini anlatırdı bana bir keresinde Süper Markete giren bir adamı sivil haldeyken yakalamış ve babamı gizli görevlere gönderdiklerini söylerdi ne kadar doğru bilinmez ama babam iyi bir polisti * Braille alfabesi'ni öğrenene kadar babamın polislik anılarını dinlemek zorunda kaldım. Braille alfabesi bizim dilimizce Körler Alfabesi oldukça kolaydı öğrenmem 2 haftamı almştı. 2 hafta sonra ilk hikayem olan 3 silahşörü bitirmiştim. o günden sonra babama benim neden hiç arkadaşımın olmadığını sordum...

Arkadaş kavramı batı kökenli bir kelimedir asıl anlamı kardeşliktir. gerçi kardeşliğin anldıbını pek bilmem evin tek çocuğuyum. Babamlar durumumu gördükten sonra bir daha çocuk yapmamaya karar vermişlerdir. Ama ben hayatımdan memnundum. Ellerim Ayaklarım Burnum Kulaklarım sağlam. bu benim için büyük bir nimet. Arkadaşlar sizler elinizdekinin değerini bilin gözünüz görüyor elleriniz tutuyor. yürüyebildiğiniz ayaklarınız var ama Sizin yaptığınız fiillerin bazılarını yapamayan kişiler var. Bazı insanlar şükür etmek bir yana engelliler ile dalga geçiyor. bunun ilk örneğini Devlet okuluna başlayarak anlamıştım...
ilk okul günüm okula başlayacağım için içim içime sığmıyor. ilk defa annem babam ve sokağımızdaki çocuklardan başka sesler işitecekti kuaklarım. bu bir görme egelli çocuk için muhteşem bir şey. okul saat 8.00 civarında başlayacak olmasına rağmen 6.00 da kalmış Annemleri uyandırmış okula gitmeyi istiyordum.
Yaşıtlarımla konuşmak onlarla tanışmak benim için çok önemliydi. okul güzergahında arkadaşlarıma soracak soruları düşünürken Annem ve Babamın okul müdürleri ile diyaloglarına denk gelmiştim. Annem Benim hakkımda müdüre bilgi veriyordu.. müdürde meslektaşı öğretmen fisun hanıma beni devir etmişti o da beni sınıfıma zütürmüştü. sınıfa girdiğimde sayılarını sayamadığım kadar ses bana merhaba demişti. o güne kadar ilk defa o kadar çok sesi bir arada işitmişti kulaklarım. öğretmen omuzlarımdan tutarak gideceğim sıraya kadar eşlik etti. sırama oturdum yanımdan bir ses. o güne kadar duduğum en güzel sesti. bir kız sesi merhabaa..

merhaba o güne kadar öyle bir ses işitmedim. Ellerim ayaklarım taa ki o güne kadar hissetme duygusu görevi gören 2 organ sanıyordum ama o gün kalbiminde bir hiss duygusu olduğunu anlamıştım. yerinden çıkacak gibiydi. görmediğiniz birisine aşık olabilirmisiniz? ya da ilk gördüğünüz kişiye aşık olabilirmisiniz? sizler bu drumda pek seçici davranabiliyorsunuz ama bazı kişiler seçici davranamıyor. insanın sesine aşık olmak nedir arkadaşlar? size komik gelebilir ama bu gerçek. adım elif demesiyle kalbimin riim tutarcasına atmaya başladı memnun oldum bende ilkan dedim. o gün fazla konuşmadık. tek diyaloğumuz buydu. sanırım ilk defa bir görme engelli birini görmüştü belkide korkmuştur. eve geldiğimde Anneme Elif diye biriyle tanıştığımı söyledim. Annem buna sevinmiş olacak ki bana adını sordu. bende elif dedim. güzel isimmiş. iyi arkadaş oldunuz mu bari diye sodrdu. bende ondan sonra pek konuşmadığımızı susup ders dinlediğimizi söyledim. zaten tek yapabildiğim buydu. Babam Eve geldiğinde onada anlattım. ve yatağıma yattım. o gece önceki gecelerden daha farklıydı ilk defa karanlık yerini daha önce görmediğim açık renklere bırakmıştı isimlerini bilmiyordum ama tonları çok güzeldi. Annemin bana anlattığı kadarıyla suyun rengi yoktu ama biriktiği yerde mavi bir renk bırakırmış. ve bu birikintiye deniz adı verilirmiş. bende rüyamda annemin bana betimlediklerini görebiliyordum. bir deniz üzerinde daha önce ilk defa görebildiğim bir insan gördüm. daha önce rüyalarıma hiç ziyare etmemişti insan...

kulağımdaki çığlık atarcasına sesler deniz üzerinde yürüyen kızın sesini duymama engel oluyordu. ellerimi kulaklarıma zütürdüm bir tur karıştırdıktan sonra kulağımdaki ses gitti kıza yaklaşmaya başladım sesini duyar gibi oldum ve o anda saatimden çıkan allarm sesini duydum. kalkıp saati kapattım her ne kadar rüyamdaki sesi ve yüzü merak etsemde okula gitmek için canda atıyordum ki öyle oldum hemen giyinip okula gittim. babam hep okulun 2. günü güzel geçer der. babamda işinin ikinci günü berat abiyle tanışmış. berat ai babamın en yakın arkadaşıdır. o da polis babamın tüm anılarında yer buluyor kendisi her neyse sırama oturdum sıraya oturduğumda yanımda biri olduğunu nefes lıp verişinden anlamıştım ve merhaba diye konuya girdim. merhaba ilkan dedi. nasılsın dedim. iyiyim dedi ve diyaloğa girdik. takribi 3 dakika sonra ensemde bir el hissettim. elinin sıcaklığından sinirlendiğini anlamıştım babam insan sinirlenince elleri terler ve ısınır der kelepçe taktığından bu işleri iyi bilirdi. elini enseme koyan çocuk emirhan sınıfın en yaramaz çocuğu ilk tanışmamızda bu zaman olmuştu. elifin akrabasıymış. naber elif dedi emirhan ve knuşmaya başladılar elif ailen bu gün bize gelecekmiş. evet biliyorum. sende gel oynarız evde dedi ve enseme vurarak sonra görüşürz dedi. hemen ardından elif bu kim dedim...

kabartmalı klavyene 3 posta helal et

insan kendinni ucube gibi hissediyor. kendinizi savunamiyorsunuz, yalniz sokaklarda gezemiyorsunuz, dunyaniz siyah beyaz filmler gibi siyah rengin dahi renk oldugunu bilmiyorsunuz bu büyük bir acı. Babam bir gün eve telaşlı bir şekilde geldi ve Anneme doktor ilkanin gòzleri acilabilecek bir yol bulunmus dedi. Annem o kadar sevindiki bir anda yanima gelip banna müjdeli haberi vermişti. babama ee peki ne zaman acilacak gözleri falan dedi. babam onu sonra konusuruz simdi bunu kutlayalim dedi... Benim icin gözlerinin acilacagini duymak çok degerliydi 9 senedir radyo kutusu gibiyim karanliklar icinde seslerle calisan bir müzik aleti...

emirhan kim dedim? bana akrabasi oldugunu söyledi amca çocukları imis. sanirim akrabasi korumak istemisti bende olsam bende aynisini yapardim. zaman çok çabuk geciyordu okula gitmemle okuldan cikmam bir oluyordu. diger çocuklara göre okulu çok seviyordum çunku insana bir şeyler ögretiyordu. ama benim bir nedenim daha vardi elif. 3. sinifa kadar elif benim tek arkadasimdi. benimle dalga gectiklerinde yaninda sadece elif vardi. bana aciyormuydu bilmoyorum ama bir keresinde bana kör diye bagiran bir çocukla kavga bile etmisti. annem bir erkek bir kiz icin kavga ediyorsa o erkek o kizi cok seviyor derdi sanirim babamda annem icin cok canlar yakmisti. benim ise zoruma giden bana kör denmesi degildi elimden bir dey gelmemesiydi tıpkı yolda yürürken çocugun birinin bana çarptiginda yolumu kaybetmem ve yerden kalkamamam gibi...

karanliklardan kurtulmak için aydinliğa koşmak gerek derdi babam. peki, ya aydinligin nasil bir yer oldugunu bilemezsek? nerede oldugunu göremezzek baba derdim? oda her zaman birileri yardim eder sana yol gösterir derdi.
10 yasindayken gözlerime inen kara perdeyi kaldirmak ümidi ile ilk defa doktor yolunu tutmuştuk. sevinçliyim. 10 yasindaki bir çocuga bozulan oyuncagini tamir etmek gibi bir şey bu. doktora vardigimizda hemen doktor acile aldi bizi ve beni sedyenin üzerine oturttu bana bir kaç soru sordu. sorular bir yana doktorun sesinden doktoru beynimde karakterlestiriyordum. tok bir sesi vardi babamin bazi filmleri izlerken bana anlattigi tiplemelere doktorlati entegreliyordum tıpki elifi tek bikdigim su rengine benzettigim gibi. elifi suya benzetirdim sesi çok narin ve seffaftir kulagi rahatsiz etmeyen bir ses dedigim gibi tıpki ses gibi doktorun bir sözüyle annem yerinden irkili vermisti eve gidene kadar agzini acmadi eve gidince babamla konusmaya basladi her zerresinde yüksrlen sesler odadaki gerginligi dahada arttırıyordu...

Ben ise gözlerimin açılacağına seviniyordum. bir çocuk için bu çok büyük bir şey. doğuştan engellisiniz. hiç bir şey görmemişsiniz bir ışık dahi1 0 sene sonra diğer çocuklar gibi bende her şeyi görebileceğim en sevdiğim yeşil rengin nasıl bir tonu olduğunu görecektim. yeşil rengide Annem bana yakıştığını söylerdi. yeşil renkli elbiseler beni daha alımlı gösteriyormuş.
Annem ve babamın içeri emin adımlarla girdiğini duydum. hiç konuşmuyorlardı daha deminki asabi ortamı büyük bir cididiiyet ile sakinlik alı vermişti. Merak aslında iyidir. bir çok bilim adamı insanların hayatını kolaylaştırmak adına merak uyandıkları objeleri insanlığa atfetmiştir. bunların ana kuramı meraktır fakat bazende tüm mutlulukları bir anda silip atacak güçte bir olgudur. Neden konuşmuyorsunuz ne oldu? bakın gözlerim açılacak işte sevineceğinize susuyotsunuz. bu gün benim en mutlu günüm; demeye kalmadan babam dökülmeye başladı. ilkan oğlum ameliyat için yüklü miktarda para gerekti şuan bu parayı veremeyeceğiz ama ben bir yolunu bulacağım demesi ile dokuz aylık çocuğun ilk adımlarını atarcasına eyreltili adımlarla içeri gidip kumbaramı aldım buyur baba burada bir tutam para var...

Sonra babam o hışımla yanıma geldi. Neden geldiğini, neler olup bittiğini anlamadan babamın malafatını gırtlağıma kadar hissetmemle gözlerimin açılması bir oldu. Gördüklerim karşısında şok olmuştum, babam bir zenciydi olamazdı, olmamalıydı. Şok üstüne şok geçiriyordum ki bimde olduğumu farkettim. Buda böyle bir anımdır.

iyi günler arkadaşlar. bu enntry'de açıklık getirmem gereken bir kaç şey var ardından devam edeceğim.
doğuştan görme engelli olan insanlar belirli bir yasa kadar rüya göremez zaten hatiramaz ama belli bir yaş sonra çevrenizdeki insanlarin betimlemesi ile rüyanıza ögeler yerlestirebiliyorsunuz. mesela daha önce cennete gitmediniz ama bazi insanlar ruyalarinda cenneti görüyor. yesil bahçe, kuslar ucusuyor falan. gitmediniz ama gorebiliyorsunuz bu uzay icinde gecerli nitekim uzay kanitlanmis ama beyniniz onu kurguluyor. görme engelli kisilerde böyle hayal ediyor.
2. nasıl yaziyorsun sorusuna cevap verirsem finali söylemis olurum..

fısır fısır konuşuyorlar. birden elif elimden tutarak beni sonunu bilmediğim bir gezintiye çıkardı Elif nereye gidiyoruz bak Annem merak eder desemde anlamıyor ben Annenle konuştum diyor. ilk defa Annemsiz bir yere gittiğimemi sevinsem yoksa Annemsiz gittiğim yere Elifle gittiğimemi sevinsem bilinmezlikler içerisindeyken. bir anlığına topoğrafyanın değiştiğini gördüm artık yol üzerinde yürümektense çimenleri tercih etmiştik. Sürekli arabaların birbirlerine korna çaldığı, ibrenin son raddesini kulağımda hissedebildiğim yakınlıkta önümüzden geçiyordu. sanırım burası bir otobandı. bilirsiniz arkadaşlar otobanların yan taraflarında çimenlikler olur. öyle bir yere gelmiştik. Bir Anlığına Hızla geçen arabaların kornalarını, tepede uçan kuş seslerinin yerini elifin bana ilkan üzülme sana para nasıl kazanılır öğreteceğim nidası almıştı. nasıl demeye kalmadan elime bir kaç bir şey tutuşturdu. Babamın her zaman. kimsesiz çocukların Mendil satarak geçindiklerini bana anlatırdı bir çok kez karakolda denk gelmiş...

Göremiyosan nasıl yazıyon diyenlere sesleniyorum:
Sizin ben ananızı gibim

Korsen nasil yazion amk

burda bir tutam para var üzeri ezeine ilave edersek ameliyat parası denkleşir dedim. babam sokakta gördüğünüz mendil satan çocukların başını ovarcasına elini başıma attı. keşke dediğin gibi olsa dedi ve Anneme bakarak üzülme hatun parayı bulacağız hiç olmazsa evi satar bu işi hallederiz diyordu. Kadınları bilirsiniz beyler hepsi sulu gözdür ağlar ağlar durrlar ama burada Çaresiz Bir Anne vardı o dahada çok ağlıyordu. babalar ise pek ağlamazlar onlara küçklüğünden beri atfedilen sen evin direğisin ağlamazsın öğütleri onları bu raddeye getirmiştir. ama ben aynı şeyi babam için söyleyemeyeceğim eminimki Annemle odalarında gittiklerinde ağlamaklı oluyordur.
Bu gün okula gitmemiştim doktorun randevüsü saat 9.00 civarındaydı geldiğimizde saat 12.00 idi. gözlerimin açılmaması bir yana Elifi bu günlük göremediğim için üzüntü duyuyordum.
Ertesi gün oldu ve sabah kalkıp okul güzergahını tuttuk. Arkadaşlar sınava gidersinizde Anneniz yanında gelmek ister siz utanırsın kimsenin Annesi gelmez sen niye geliyorsun diye. en çok utanan kişi bendim. Herkes hoplaya zıplaya okula giderken ben Annemin desteği ile okul güzergahını bulabiliyordum. hem acizdim hem artık büyük bir kimse olmuştum.
Nihayet okula gelmenin verdiği mutlulukla sırama oturmuştum. elif yine yanımdaydı. dün neden gelemediğimi sordu. bende olayı üstün körü anlatım. elifde duruma çok üzülmüştü üzüldüğünü sırtımı sıvazazlamasından anlamıştım. ders bitişi Annem beni almaya geldi. Elif ise Annemle birşeyler konuluyordu fakat ben onu işitemiyordum. kadınları biilirsiniz hep fısır fısır konuşurlar...

yannan goremiyosan nasil yazion amk

Dokunduklarım ve kokladıklarım kağıt paralardı. Al bunları sakla ameliyatına yardımcı olur demesi beni benden almıştı. Peki nasıl para kazanacağız demem ile mendil satarak demesi bir oldu. Elife Babam kimsesiz çocukların mendil satarak para kazandığını söylediğini belirttim. saçmaydı söylediğim bunun için belki babama kızmalıyım. Her mendil satan kimsesiz olabilir mi? bilemezsin ki demesiyle babamın yalanı su yüzüne çıkmıştı. ben benim için bir sıkıntı yok senne dersen onu yapmaya hazırıım dedi. tamam kalk ve gidelim ışıklara demesi bir oldu. kalkıp ışıklara doğru yol aldık. her adımda Ameliyat parasını düşünüyordum. neden bu dünyada her şey paradır ki? paradan önemli şeyler yok mudur hayatta? ne bileyim duygular düşünceler. gerçi bunları sorgulamaz zinciri atmış bigibletten ilerlemesini beklemek gibi bir şey.
Burada önemli olan Ameliyat parasını biriktirmek değildi bunun için çaba sarf etmekti. o ana kadar para denen bu icadın kolay kazanıldığına kanaat getirebilirdim ama çok zor bir işdi heleki mendil satan çocuklar için. insanlar artık her şeye kinle bakıyor. insanlık denen bir şey kalmamış dünyada...