Sevebilme yetim yok ki elimden alinmis gibi sanki. Nefret edemiyorum edebilecek neyim var ki?
Görüntüm bir aynasi gibi ruhumun. Çürüyor göz göre göre. Kendini sevmek ise yaramiyor ki yarasa dökemezdim bu misralari.
Sevgiyi saf olarakta tadamadim okuyan kisi, belki de tadini anlayamadim. Salak kafam!
Ben aski hiç hissetmedim içimde bilir misin bunu okuyan kisi. Ne de o saf nefreti.
Kelimeler sadece kelime olmaktan öteye gitmedi benim için. Kader sadece yürüdügüm bos bir çizgi, hayat ise içini umutsuzca doldurmaya çalistigim bos bir hapishane.
Lakin terk edemem bu bos hapishaneyi henüz. Köselerinde yazan hikayeleri, insanlarin günler, aylar, yillarini sigdirabildigi o kazinmis beyaz çizgileri görmeden gidemeyecegim affedin beni!

Bir hayalim yok benim, ben rüya görmem, bilir misin okuyan kisi? Yalanlari yasayamayan, yasamaya çalistiginda bile suratina gerçeklik tarafindan tokat atilan bir insanim ben de.
Bilemedim nasil bitirsem bu misralari okuyan kisi. Ne sigara içerim ben, ne de içkimi alacak param. Ne sana fakir edebiyati yapacak kadar açiktayim, ne de övünecek bir param var.
Sana diyebilecegim tek sey gör beni be bir kere! Bir kere de olsun hisset çaresizligimi. Agzimdan çikamayan su kelimeleri duy ki bir kez olsun tadabileyim. Arayipta bulamadigim o güzel günleri...