Pazartesi yatakta yatarken annemin bağırmasıyla kalktım. Normalde hep bağırır zaten köpeğe ama bu başkaydı. Koştum kendimi bahçeye attım. Özel bi yeri var demir ızgaralarla kaplı orda kalıyor. O görüntüyü görmez olaydım. Hayvan kendinde değildi. Gözleri hortlamış gibi açılmış ayakta duramıyodu. Daha önce gören olmuştur. Zehirlenen hayvanlar yerde kriz geçirip titrerler boğazlarından çok kötü bi ses gelir. Benim 3 yıl boyunca öpüp kokladığım her eve gelişimde oyun oynamak için üstüme zıplayan hayvanı o halde görünce çok kötü oldum. Tek yapabildiğimiz su ile rahatlatmaktı. Önüne yoğurt koyduk ama yemedi. Hayvan canıyla cebelleşiyor bide yoğurdumu yiyecekti gerçii. Krizden kurtuldu. 20 dakika boyunca etrafı izledi. Bi elimi yüzümü yıkamaya gittim. Geri indim bahçeye yerinde yoktu. Korktum bahçeyi dolaşıcaktım tam ayağımın dibine koşarak geldim. O anda o hayvana sarıldığım içtenlikle hayatımda kimseye sarılmadım. O günün gecesi yoldan geçenlere havladı hep. Normalde havladığında kapıya çıkar sustururum. Ama bu olaydan sonra her havlaması huzur be. Köpekler insanlardan daha sadık varlıklardır. insanları seveceğinize köpekleri sevin