köpek efendi istemezdi efendi köpeğin

dünyasını yıkmasaydı eğer,

" Evet, " dedi. Öyleydi
Ancak şimdi sıcak eli elimi bıraktı. Ama bırakmadan önce hafifçe sıkmıştı. Belki on altı yaşındaki oğlanlardan kompliman duymaktan hoşlanıyordu. Böyle kadınlar vardır. En azından benim hayallerimde

" Çünkü insan garip bir yaratık ! Yalancı itiraflarla ortaya çıkmanın çok havalı olduğunu düşünen bir yığın insan var. suç ne kadar kötüyse o kadar çok ilgi çekiyorlar. bu yüzden polis kağıtlarını göğsüne yakın tutuyor. sorgulamalar sırasında yalnızca katilin bilebileceği şeyleri bulup çıkarmaları gerekiyor. "

" ilginç " dedim

" evet çok büyük bir yalnızlık duygusu var. insanları böyle şeyler yapmaya zütüren de bu yalnızlık. "

"ve niçin aramızdan yalnızca bazılarına doğuştan armağandı engin düş gücü , arayıp bulma tutkusu? çünkü böyleydik biz; çok uzaklarda, çılgınlığın savanlarında çıktığımız, yaşam boyu sürecek olan safaride, varlığına derinden inandığımız altın gergedanın peşinden koşan bir çete"

bunları düşünürken tekrar yalnızlığım geldi aklıma, artık içtiğim şeyler de beni rahatsız etmeye başlamıştı hiç birşey zevk vermiyordu. insanların yolda yürürken seni fark etmemeleri, neredeyse üstüne basıp geçmeleri ürkütücüydü, bir yöne doğru sürükleniyordum. hayatım 2 sene içinde inanılmaz değişime uğradı, bu olgunlaşmamıydı yoksa bardağın boş kalan tarafımıydı ? insanlar bulunduğu durumlarından mutlu mu olmalıydı yoksa birazcık pesimistlik güzel miydi ?

Bu kadar çok düşünce beni acıktırmıştı eğer mutfakta farelerin bitirmediği şeyler varsa, sarılmış sigaramı hayattan nefretimi alırcasına sert bir şekilde söndürüp ve mutfağa doğru yöneldim, havaların birazcık ısınmasıyla haşareler bana karşı ayaklanmalarını sürdürmeye girişiyorlardı, insanın yalnızlığındaki tek şey etrafındaki haşarelerdi, kokan haşareler.

şuan ki arkadaşlıklar gibi olan kokuyu gidermek için camı açtım. yaşadığım yer eski bir binaydı, altın çağını bitirmiş, gençliğin verdiği izleri kalıplaşan yüz hatlarına bırakan bir sokak kadını gibi. oksijenin hala yasak olmadığı dönemlerde içime iyice çektim, alışılmış farklı bir tad, insanın yaşaması için önemli, arkadaşlıkar gibi. karşı binada bayan ida her zamanki gibi akşam çayını içerek camdan etrafı izliyordu oda artık sonunu bekleyen, yalnızlık kadar yalnız olan yaşlı ve huysuz bir kadındı.

ölümü beklemek, hayatta istediklerini yapamayıp keşke.. demek kadar kötü birşeydi, bayan idanın ağzından çıkan her duman hayata kusulan bir kindi. ağzından alıp tekrar ağzından verdiğin birşey sana ne kadar zevk verebilirdi.

bir insanın kalbi bir kere yaralanabilrdi, kalp kendini yenileyemezdi. kolunuzda açılan bir yara zamanla kendini iyleştirebilirdi ama kalbe saplanan bir aşk ölümcüldü ama kötü yanı ise bu bir sadece yaraydı insanı öldürmeyip acı çektireninden. içime çektiğim sigara dumanı onu ilk gördüğüm andaki gibi büyük bir hasarla kalbime gidiyor zehrini vücuduma bırakıp ağzımdan çıkıp gidiyordu tıpkı onun gibi.

ekmeğin bile küflenemediği mutfakta tek beslenen ben değildim, dolabımda reçel ve azıcık peynirden başka birşey kalmamıştı zaten diğer şeylerede gerek yoktu. ocakta ısıttığım ekmeğin üzerine birazcık reçel sürdüm tam o anda kapı çaldı.

zili duyduğumda biraz şaşırdım pek alışıkdık bir ses değildi, 6. kattaki eski bir binanın zilini çok fazla insan çalmazdı nede olsa. gelen ev arkadaşım aurone'ydi her zaman ki gibi selam verip geçti, aramız çok iyi değildi son zamanlarda, değer verdiğin insanların suratına gerçekleri vurup onları ağlatmak kahpelik miydi yoksa arkadaşlık mı ?
elindeki poşeti mutfağa bırakıp odasına geçti her zaman ki gibi kendi kendine ıslık çalıyor bazı kelimeler söylüyordu, tam ıslık değildi bu doğuştan gelen bir yetenekti. Mutfağa bıraktığı poşete göz gezdirdim nede olsa buna hakkım vardı aynı lanet evde yaşıyorduk. 2 paket sigara ve bir kaç şişe ucuz beyaz şarap vardı, bir şişesini tereddüt etmeden duygusuz bir tebessümle aldım. gençken babası tarafından tecavüz ve şiddete maruz kalıp evden kaçan bir kıza pekte koymazdı şarabını araklamak. farkettiğinde bir kaç küfür eder çektiği 2. nefesle unutup giderdi.

Radyoyu açtım, şansıma en sevdiğim parçalardan biri çalıyordu, 1990'larda yaptığı trip hop / electronic tarzı ile üne kavuşan bang gang isimli bir izlandalı bir gruptu. hayatımda benim için 2 grup varsa joy divisiondan sonra bang gang geliyordu. yaşadığınız durumların şarkıyla bütünleşme olayına bang gang diyordum, onlar bu işi gerçekten yapıyorlardı. yaşadığım sorunları, bunalımları, sevinçleri hayatım boyuncu kimseyle paylaşmayı reddettiğim için müzikle paylaşıyodum. çünkü sigara dumanın kalbine dokunması gibi müziğin de hislere dokunması çok önemliydi benim için. insanın içindeki kontrol edemediği sevgiyi paylaşacak birşeyler olması gerekliydi bunu yapamayanlar hayatın gerçekten ne kadar güzel anlamlı ve nadir olduğunun farkına varamazlardı.

hızlıca sigaramı sardıktan sonra, aynı bayan ida gibi camdan bakarak şarkıya eşlik ettim sözleri çok anlamlıydı benim için ;

Can you feel the sun
Can you feel it burn
Shining alone
Minding it’s own
Blinding my soul
It gets me higher

Now follow me always
Into the sky
Where we reach the stars
Now follow me slowly
Over the stars
Where we reach the sky

gece devam ederim, şuan ferrelu başlıklar daha çok gibleniyor.

@14 entry nick

devam ediyim mi binler ?