devam ediyorum beyler.
ben hastanede kalıyorum, uyandım falan, annem girdi içeri. ben annemi ilk defa böyle gördüm beyler, çökmüş kadın. o beni öyle gördü, ben onu öyle gördüm başladık ağlamaya, sarıldı öptü falan. ağzımdan tek kelime çıktı beyler, teyzem dedim. sustu, baktı, ağladı sadece. o gün orada 11 kişi ölmüş, ama şoför ölmemiş amk, ölmemiş şerefsiz, ameliyat olmuş, ama ölmemiş. ben hep doktor olmak isterdim, o an doktorların o bini kurtardığını düşününce vazgeçtim beyler, hayallerimden vazgeçtim. ben hastaneden çıktım, ayağım ve kolum kırık, kaşım yarık, ufak tefek şeyler. cenaze evine gittim, dayımlara. ortam berbat, herkes yerlerde, beni gören bayılıyor zaten, benim pgibolojim batmıştı daha da kötü oldum. klagib bir cenaze oldu, hep gittiklerimden. ama bu sefer benden bir parçayı uğurladık beyler. akşam misafir odasında oturuyoruz hepimiz, dayım, ben, annem, babam, kuzenlerim ve akrabalar. beyler annem öyle bir cümle söyledi ki o an, ben neden ölmedim diye ağlamaya başladım. kuzenin ölmeden önce ismini sayıklamış dedi bana, ben böyle olmamıştım daha önce, hislerim karman çorman, gözlerimde yaşlar öyle birikti ki önümü göremiyorum. bıraktım kendimi ağladım. sonra dayım anlattı nasıl öldüklerini, teyzem çok hasar görmüş beyler, ben zaten görmüştüm ama. ameliyatta ölmüş, 21 nisan doğum günümde. kuzenim melek gibiymiş o an, tek bir çizik yokmuş yüzünde, beyin kanamasından kaybetmişiz. ben artık susun diye bağırıyorum ama ısrarla anlatıyorlar bana, nedenini hala sorgularım. 1 ay geçti üzerine, ilaç kullanıyorum deli gibi, ki hala daha kullanıyorum. dayımlara gittim ben, aşağıda dükkanları vardı, yazıhanesine girdim işte, kilitli çekmeceden dayımın anahtarlarını alacağım. açtım, açmamla kuzenimin hastane yatağında, ameliyat önlüğü ile çekilmiş resmini gördüm, duvara yaslandım, dur dedim kendime, bak bu resme dedim. aylardır tek bir resmine bile bakmamıştım yüzünü unutmak için. neyle savaşıyordum ki, baktım resme uzun uzun. harbiden de yüzünde tek çizik yoktu, ama gözlerinin etrafı mosmordu beyler, beyin kanaması işte bilen bilir. dayım geldi aldı resmi, yaktı. yıllar sonra neden çektin dedim, çok özlüyorum onu dedi, civcivleri kovalardı yakalamak için ama hiç yakalayamazdı, o geliyor aklıma dedi bana. yüzünü unutmayayım, son halini unutmayayım diye çektim dedi, zaten o resimden yarım saat sonra o da vefat etmiş. annem de gelseydi o gün benimle annem de vefat edecekti belki beyler. okuyanlara teşekkür ediyorum, kendinize iyi bakın, ailenizi sevin.
EDiT: teyzemin telefonunu bana vermişlerdi, not tutmuş hep günlük gibi. hala okurum unutmamak için, bir de teyzem bu şarkıyı çok severdi, ben ahmet kayayı pek sevmem ama anısına dinleyelim.
https://www.youtube.com/watch?v=1miwaIZwJbk

evet geldim beyler, kusura bakmayın. yarım saat daha o gürültülü ve pis ortamı çektim, en son kalkacağız eniştemin kardeşi teyzeme, bana ve kuzenime öyle bir sarıldı ki, hiç konuşmadığım insan amk. biliyorum sizi çok yorduk falan dedi, ne alakaysa. minibüse bizden önce binmiş çoğu kişi işte biz resim falan çekinmiştik. minibüste yaklaşık 16 kişi vardı, tam sayıyı hatırlamıyorum. biz küçüğüz diye 2 tane genç bize yer verdi, teyzem zaten oturmuştu, biz en arkadaydık yanımızda orta yaşlı bi adam vardı erkek tarafından. beyler şoför minibüse bir bindi, buram buram alkol koyuyor huur çocuğu, o ara herkes of puf çekti ama tabi saat olmuş 12 başka araba da kalmamış, çıktık yola. samsunlu olanlar bilirler cumhuriyet meydanının oradaki dört yolu. işte beyler hayatımın dönüm noktasını o dört yoldan dönerken yaptım ben, en kötü anımdı, 11 insanın can verdiği andı. arkamızda bir taksi, önümüzde de büyük kereste taşıyan bir kamyon vardı beyler, şoför çok hızlı gidiyordu, hani olur ya hızlı giden bir arabada göğsünüze bastırılıyormuş gibi hissedersiniz, onu hissediyordum beyler. tam 4 yolun ışıklarına doğru hızlı bir şekilde dönerken virajı alamadı ve kamyona çok sert bir şekilde çarptı, ardından arkadaki taksi de bize çarptı. beyler o kaza anını şöyle anlatayım. tam çarpmadan önce öyle acı bir fren sesi duydum ki, herkese olmuştu yolda bir fren sesi duyup ardından çarpma sesi beklersiniz, o geçen saliseler de onu bekledim işte. sonunda oldu beyler, kadınların attığı o çığlıklar hala kulaklarımda. sonra uyandım ben, keşke uyanmasaydım dedim gördüklerimden sonra. yanımızdaki orta yaşlı adam kuzenimin üzerine kapanmış kurtarmak için, teyzem o çarpma etkisiyle kafasını koltuğa vurmuş, bize yer verdikleri için ayakta olan gençler cama uçmuş, herkes birbirinin tepesinde, benim ayağım sıkışmış deli gibi ağrıyor. kuzenime baktım ve gözlerinde çok büyük bir ışık gördüm beyler, her zaman ağaçkakan gibi (öyle gülerdi) gülen, esmer, güzel ufak kız ellerimde ölüyordu beyler, ama ufak değildi artık kocaman olmuştu gözümde. yutkundu, takip eden saniyelerde hiç bir şey demeden baktım, ama deli gibi ağlıyorum beyler. sonra o ışık söndü, ellerimi yanaklarından çektim, o an tüm çocukluğumu orada bıraktım ben. her şeyimi, tüm insanlığımı o cansız bedenleri üst üste gördüğümde unuttum. son hatırladıklarım ambulans sesleri. uyandım sonra, hastanedeyim dayımın kızı başımda, hepsi ağlamaktan bitap düşmüş, gözleri mosmor. kuzenim (ismini söyledim) dedim ağlamaya başladı, o an anladım beyler. hani bir eşyanızı kaybedersiniz, çaldırırsınız ve daha bulamayacğınızı düşünüp çaresizce ağlarsınız ya, ben bir şeyimi kaybettim ama aslında o her şeyimdi beyler. o çaresizlikle dakikalarca ağladım, sonra uyuttular.
olayın sonrası da var anlatmamı isterseniz devam ederim.