kurmalı oyuncaklar

bir zamanlar sıradan olanlara göre daha ihtişamlı, gösterişli ve zengin işiydi.

bir de normal tahta oyuncaklar vardı, bazen de kapının önünde çamura şekil verirdik biz. eğlenirdik.

durumumuz o kadar da fena değildi hani ama bi bildiği mi vardı bilmem, babam bize öyle oyuncaklar almazdı.

sonra fark ettim ki, akranlarımız kurmalı oyuncakları öyle yanında durup izlemeye bayılıyor, biz kendi oyuncaklarımızla savaşlar düzenliyor, saçma da olsa (çif çuff bu silah lazer silahı en çelik kapıyı da deler) stratejiler kuruyor, stratejileri çökertiyorduk.

düşman sürekli yeni savunmalar üretiyordu bizse sürekli daha üstün silahlar buluyorduk. çünkü o basit oyuncakların ruhunu biz üflüyorduk, bu yüzden kendi kendilerine hareket ettiklerini sansalar bile, bizim talimatımızdan çıkmıyorlardı.

bi' yerde onlar bizdik.

sonra akşam ezanı okunuyordu, oyunun bittiğini fark edip paşa paşa evimize dönüyorduk, rüyalarımız her gece daha da renkli oluyordu.

düşünüyorduk..