kurgusal hikayeler

la öldüyse çokta skime de , hikaye yarım kalacak ona üzülüyorum

aynen panpa ben de

bekle bekle içimiz kurudu hadi be,,yaz be

23-36-5600 / 33-12-7700

unutmaya çalışsam hayal idi desem de o güne kadar bir çok kez evden sudan sebeplerle ayrılıp aralarına katılmıştım ama bu sefer uzunca kalacağımı anlamıştım. 17 kişiydik ve hiç birisi ile tek kelime etmesem bile önceki yıllarda bir kaç saatlik toplanmalarımızda gördüğüm kişilerdi. usta dağa çıktık gerilla eğitimi aldık çocuk yaşta manyak olduk ölüm makinesine çevirdiler bizi dersem yalan olur.

hangi ilde olduğumu bilmiyordum ama evden epey uzaktaydık. hayatımın en güzel ve en kötü anlarını orada yaşadım. detaylacağım zaman olur da anlatırım belki ama orada ve sonrasında ki eğitim aşamasında o kadar çok şey görüp yaşadım ki anlatmakla heleki yazmakla nasıl biter bilemiyorum.

bir kaç ayrıntıya değinmeden de olmaz elbette.

asla gündemi takip eden insanlar olmayacağız. insanların içinde gündelik bir hayatımız olacak ama tamamen soyutlayacağız kendimizi ve herşeyin içinde ama herşeye uzak herşeye yabancı bir hayat süreceğiz. kardeşlerin dışında kimseye inanma kimseye güvenme ve asla konuşma hiç bir konuda.

oradaki 17 candan nasıl bahsedebilirim onları nasıl anlatabilirim hangi tarifleri kullanabilirim bilmiyorum. dolmuştan indiğim ilk gün camları olmayan yük taşıma amaçlı yapılan bir araçtı ve ben arkada yerde oturuyordum... bir şehirde olmadığımı etrafta hiç insan olmadığını bir yol üzerinde olmadığımızı ve indiğim yerin bir dağın eteği olduğunu görünce biraz korkmuştum.

o zamanlar bile en iyi bildiğim en emin olduğum tek konunun bunlar bana zarar vermez beni koruyup kollayan insanlar olduğunu biliyordum. ama ne olursa olsun insan yinede çekiniiyor yinede korkuyor böyle durumlarda. beni yaşadığım ilçeden aldığı andan itibaren hiç konuşmayan adam geldi yanıma. dolmuşun içindeki iki sırt çantasını işaret etti. sürükleyerek çıkardım dışarı. taşıyabileceğimden ağırdı çantalar.

gel buraya dedi ve yürümeye başladı. dağın eteğinde bir süre yürüdükten sonra eliyle ileriyi gösterek havanın kararmasını bekleyeceksin. hava kararınca şurada yanan bir ışık göreceksin. ışık sürekli yanmayacak bu yüzden ışığı görür görmez oraya doğru yürü. çantaları yanına alacaksın sakın arkanda bırakma. ışık sürekli yanmayacak bir el feneri ve pili bitmeden oraya ulaşamazsan... bana bakıp gülümsedi. inan bana acele etmediğin için pişmanlık duyacağın bir konu olur dedi.

korkutmuştu beni. geriye dönüp yürümeye başladı. koşarak yetiştim. sormak istediğim yığınla soru vardı ama sormaya cesaret edemiyordum. aracın yanına geldiğinde al şunları dedi çantaları göstererek. yerine geç ve orada bekle. çantaları çektim köşeye. araca bindi ve devam etti. gittiği yola baktım patika bile değil. bu dolmuş buraya kadar nasıl geldi ve bu ağaçların arasından nasıl nereye gidecek diye düşünüyordum. bir süre donup kaldım öylece. aklımdan ilk geçen aracın arkasından koşup yetişmek ve lan burada bırakma beni demekti ama öylece kalakaldım.

önce çantalardan birinin üzerine oturdum. öğleden sonra olduğu belliydi. hasgibtir güneş batacak dedim. hızla çantalara yapıştım. yerde sürükleyerek geri geri yürümeye başladım. ne zaman korksam girdiğim ruh haline büründüm oturduğumda. yok bunlar oluyor olamaz burada olamam ben diyordum. zaman geçip güneş kaybolmaya başladığında rüya görüyorum bunlar gerçek değil olamaz diyordum hala.

burda kaldık. dağ mağ dedin terörist çıkarsan giberim belanı

olm yapma lan böyle anlat,,tam heyecanlı yerinde bırakıyosun valla karnıma ağrılar giriyo amk

yine nereye kayboldun amk

her ne kadar korksam da uzun zamandır beklediğim bir şeydi. hayatımı geleceğimi tüm herşeyimi değiştirmeye yetecek bir şeydi. kurtulacaktım o kendimi ait hissetmediğim hayattan ve uzaklaşabilecektim o cehennem olarak gördüğüm ama kısa bir süre sonra cennet gibi yermiş diyeceğim hayattan. korkuyordum ve titriyordum aslında güneş battıkça ama dayan diyordum kendime bu gün beklediğin o gün işte aylardır hatta yıllardır hazırlandığım o gün. okul sonrası herkes keyif yaparken ben bir metrelik karın içinde okul çevresinde koşardım. yorgun düşerdim bacaklarım hareket etmeyecek hale gelirdi ama yılmaz devam ederdim.

upuzun çayırlarda yalın ayak koşmak gibi değildi elbette...

bir hazırlık bir ön eğitim düşlüyordum hayallerim de o intiba oluşmuştu kafam da önceki toplantılar da. bahsedilen şeylerin içine pat diye girmeyeceğimi biliyordum ve hazır olmak istiyordum. hazır da hissediyordum kendimi aslında. o dolmuşla yola çıktığım da gırla gurur vardı işte nihayet diyordum nihayet artık bende...

hava karardığın da korkumla başbaşa kalmıştım. deliye dönmüştüm. rüzgarın sesi yaprakların sesi cızırdayan çekirgeler arada gelen kuş sesleri paranoyamı katlıyordu. telkinde bulunuyordum kendime sürekli bugünü bekliyordun o beklediğin gün bugün işte...

oldukça uzakta ve bulunduğum noktadan yüksekte bir ışık gördüğümde inanamamıştım ilkin. buz kestim donup kaldım iyice. şaka mı lan bu cidden oraya kadar yürümemi bekliyor olamaz diyordum. yerimden fırladım ama düşünmemem lazım bas git işte düşünülecek bir şey yok gibtir git işte.

çantalara asıldım ağırdı çantalar. sürükleyerek aşağı kadar indim gözüm sürekli ışıktaydı. tepeden aşağı indiğimde korkum katlanmıştı. çantaları sürüklediğim için çok ses çıkıyordu. ikisini kaldıramayacak akdar da ağırdı çantalar. tek tek taşımaya karar verdim çünkü çalılara takılıyordu sürüklerken...

olacak iş değil dedim bayağı bir yürüdükten sonra. çantaları açıp içine bakmalıydım. gereksiz gördüklerimi atarsam yük hafifler diye düşündüm.

en üstte kışlık bir kazak vardı. göremiyordum tam olarak elimle seçmeye çalışıyordum ne olduğunu. altında bir kaç pet şişe vardı. kola gibiydi. çıkardım ve birini açtım. kokladım. kola kokusu vardı belli belirsiz. tadına baktığımda su olduğunu anladım. emin olmak için bir daha bir daha baktım tadına. bu kadar suyu ne gibime taşıtıyor lan bunlar bana dedim.

önemli olmalı bunlar boş yere iş yapmaz yaptırmazlar herhalde ama oraya varabilmek içinde yükten kurtulmam şart. yokuş çıkacaktım ve tırmanırken bunları taşımama imkan yok. ilk şişeyi boşalttım. biraz daha ilerlersem ışık yukarda dağın zirvesinde kalacak ve olduğum yerde göremeyecektim. adamın söylediğini hatırladım sonra. ışığı görünce acele et sürekli yanık kalmayacak...

asıl anlatılacak mevzulara geldikçe bilmiyorum sanırım korkutuyor hala beni bazı şeyler... birilerinden değil korkum... hatırlamak dahi korkutuyor... belki bu yüzden yazmıyor yazamıyorum. başlarken bu yazıya aylar önce kendi kendime karar vermiştim. herşeyi olduğu gibi anlatacağım bir kez

sayısını hatırlamıyorum ama çantaların çoğunda su vardı. hepsini boşalttım ve geri koydum çantaya. kafamı kaldırıp son bir kez ışığa baktım. hala yanıyordu. karanlıktı ama bir kaç nirengi noktasına ihtiyacım vardı. başlangıçtaki kısa ağaçlar tam yukarısında ki ağaçsız bölge zirveye yaklaşırken kayalıklar. çantaları omzuma astım hızlı adımlarla yürümeye başladım.