kupayı bülent kaptanın elinde gördüğüm an

ergendim ve o an büyüdüm büyüdüm o ellerde kupayı gördüğüm anda hakan şükürün kupaya kondurduğu öpücükle çığlığıyla büyüdüm okan burukun kramponunun arkasına basarak ellerini açmış bir şekilde koştuğunu gördüğümde yine büyümüştüm ve popescunun o son penaltı vuruşunu yapmak için gerildiği an hayatın gerçekten de o kadar boş olmadığını gördüm büyüdüm attım o çocuk ruhumu olgunlaştım inancın arkadaşlığın güvenin sadakatin liderliğin ne olduğu geçti gözümün önünden sonra popescu geçti ve sonra okan buruk sonrasında ise allahım korkunç bir şey sözleri yankılandı kulağımda fatih terimin sahanın ortasına çöktüğü an dünyanın en mutlu ve bi o kadar da gururlu insanını gördüm o çimler üzerinde büyüdüm, taffarelin henrynin önüne kurduğu çin seddini bülent korkmazın alçılı kolundaki o fedakarlığı gördüm gözlerim yaşardı öncesinde hiç gözlerim yaşarmamıştı ergendim ve o an fedakarlık kavrdıbının farkına vardım ve anladım ki galatasaray beni büyüttü bende içimdeki galatasaray aşkını.

aşkım depreşti amk