Bende bi elim gibimde yazıyorum

anneanneme dönüyorum ve herşey sıfırlanıyor. bütün herşey en başından başlıyor. kavgalar gürültüler ve bir aile olma isteği. annem ise bana hiçbir şey yansıtmıyor her zaman yanımda duruyor ve sadece çalışıyor. beni okutmaya çalışıyor. gelelim kız mevzusuna. yeri geldi, taşındığı şehire gidecek oldum. arada 5 saat mesafe vardı. kendisinden haber alamadığım ve telefonları açmadığı için gitmedim ki önceden geleceğimi söylemiştim. saatlerce ağladığım oldu yatakta. fakat düşündüğüm şey şuydu. "Ben aşık değilmiyim? Bu kötü bir alışkanlık mı? Bağımlılık gibi birşey mi?
8. sınıfım bunları düşünürken ve hala kendime açıklayamamıştım. sınava girildi notlar alındı ve liseye yerleşeceğim artık.

dostlar öykümü takip eden var mı bilmiyorum fakat ben yazmaya devam edeceğim. bitene kadar. tüm içimdeki öfke sinir ve pişmanlık tükenene kadar. takip eden vardır diye söylemek istiyorum. bir kaç ufak işim var onları halledip kaldığım yerden devam edeceğim yazmaya sanırım 1-2 saate.

sağlıcakla kalın dostlar. hepinize hayırlı sabahlar.

okuyan veya ilgi gösteren var mı bilmiyorum, vardır belki diye söylüyorum, sigara içip devam edeceğim.

istemediğim bir liseye yerleştim. 9. sınıftayım ve 14-15 yaşlarındayım. ailevi sorunlar benim artık umurumda değil. nasıl değil ya? sen değil misin Furkan 6-7 ay önce elindeki bıçakla saatlerce bakışan ve cesaret edemeyen? yakıştıramıyorum, kendime pes etmeyi yakıştıramıyorum. böyle basit bir ölümü kabullenemiyorum. arkamda harap olmuş bir anne bırakmak istemiyorum. benim için çalışan uğraşan didinen dağ gibi bir yüreği dağlamak istemiyorum. bir daha aklıma kesinlikle böyle birşey getirmedim. bu düşünceleri bir kenera attım ve kendime şu sözü söyledim ;
"Özgür ol ve anı yaşa, hiçbir şey senden kıymetli değil. Birşey için çabala ve uğraş. Başaramasan dahi elimden geleni yaptım demenin rahatlığı olsun içinde. Bu senin hayatın. Tüm kararlarını doğru ver. istediğin gibi yaşa."

babamın eve getirdiği bir kadın, sara hastası. krizi tutuyor ve babam müdaheleyi yaparken düşüp kafasını komidine çarpıyor. babam ise ambulansı arıyor. kadında darp izleri var, olay yeri inceleme, ambulanslar kıyamet cehennem dönüyor ön odada. ben ise uyuyorum arkada. 3-4 gün müşade altında kaldı babam. daha sonra suçsuz olduğu anlaşıldı ve serbest kaldı. fakat kadın, kadına ne oldu?
kadın öldü. ve o kadın kim? neyin nesi? hala babam hariç kimsenin haberi yok bu durumdan.

anneanneme tekrar geldik. ben 7.sınıfa geçiyorum 14 yaşında falanım sanırım. burada geçen günlerim nasıldı biliyor musunuz? kavga gürültü ve huzursuzluk. anneannemle anlaşamıyorduk. her gece düşünüyordum. biz neden bir aile olamadık? neden? benim neden diğer çocuklar gibi bir ailem yok? ben neden annem ve babam ile oturup sohbet edemiyordum? bunlar bana çok koyuyordu. annemde bende bunları birbirimize söylemiyoruz, söyleyemiyoruz fakat ikimizinde içinde dönen şeyler bunlar.

anlıyorum ki bağlı olacak elim kolum. 2 sene sonra sanırım. terkedildik. elektrik, su, doğalgaz, internet faturası ve kiraların ödendiği zamanlar. akşama eve ekmek getiren birisi yok. telefonuna ulaşılamıyor ve haber yok. ertesi gün bir mesaj.
"Ben size bakmakla yükümlü değilim. Oğlunu'da al birlikte kendiniz yaşayın."
bu nasıl bir vicdansızlıktır? nasıl nasıl nasıl? neden evlendin? neden çocuk yaptın? madem bakamayacaksın? neden neden neden?

baba sevgisi, ben bu kelimenin anldıbını bilmiyorum. 10 yaşında ki bir çocuğu sigara gazoz ve çikolata için gece saat 1'de bakkala gönderen, yolda ise bir çikolatayı yediğim için kızan birisi. ben çikolata beklerken, odasının kapısını suratıma kapatıp arkasına bakmayan birisi. bunu anlayamazsınız. 10 yaşında ki bir çocuk ve çikolata. bu şekilde geçen günler. annemin bitmek bilmeyen ağlayışları ve benim bunlar karşısında hiçbirşey yapamıyor olmam. büyümeye mi başladım diyorum kendime o yaşta. elimden birşey geldiği zaman mı büyümüş olacağım? yoksa her defasında bu şekilde elim kolum bağlı mı olacak?

günler geçiyor. annem ise anneannemde gitmediğini ve pgibolojimi düşünerek tekrar evleniyor öz babam ile. öz babam derken kızaran yüzüm. mutluydum eski arkadaşlarımın yanına döndüğüm için. hiç bir zaman düşünmedim bu olanları. düşündüğüm tek şey, vefat eden 2 kardeşimdi. Haktan ve Batın. benden 1 ve 2 yaş küçüklerdi. her gece ağladığımı biliyorum ben. o yaşta ki bir çocuk için inanılmaz dram. gerçi şuan mezarlarının kayıp olması kadar dramatik olamaz.

aslında ben bazı şeyleri kendime açıklamaya en başından başlamak istiyorum. en başından. daha ben 1.sınıfta iken annemle babamın bağırışlarını ve babam denen o aşağılık herifin annemi dövmelerini hatırlıyorum. annemin her gece yastığına kapanıp ağlayışını ve hiçbir şey olmamış gibi her gece beni gelip yanağımdan öpüşünü hatırlıyorum ben dostlar.

tekrardan bir ayrılık. bu sefer kendi evimizde kalıyoruz. günler geçip gidiyor. geçiyor işte, bana hiçbir tak katmadan ve zevksiz. hiç kimseye birşey anlatmıyorum. hep neşeliyim ve hep mutluyum. gece olunca ise uyumaya çalışıyorum düşünmemeye çalışıyorum 5. sınıftayım henüz.
birisi ile tanışıyorum o sıra. 5. sınıf diyorum? aşk ne sevgi ne? kim bilir? bu sevgi dediğiniz şey babamın sevgisi gibi ise, lütfen katılmak bile istemiyorum.

çok güçlü bir kadınsın sen be annem. hep düşünüyorum ben bu kadar şeye katlanacak gücü kendimde nasıl buluyorum diye. sanırsam cevabını artık bulmaya başladım. en başından devam ediyorum. annem ve aşağılık herifin evliliği ben 1. sınıfı bitirir bitirmez son buldu. anneannemin yanına taşındık. anneannem mi? huysuz ve asabi bunağın teki. şuan kendisi 75 yaşlarında. o zamanlar ise 64 yaşındaydı sanırım.

sanırım benim hikayem tam olarak burada başlıyor dostlar. 2. sınıfa giden bir çocuğun yabancı ortama girdiğinde oluşan pgibolojisini düşünün. neşeli ve fırlama bir çocuktan, sessiz sakin içine kapanık bir çocuğa dönüşmesini izleyin. takmıyordum bile o zamanlar annemle aşağılık herifin ayrılmasını. düşünemiyordum çünkü. 8-9 yaşlarında neyin farkına varabilir ki insan?

Dinliyoruz panpa

Reserve

liseye gideceğim. yazılım ile ilgileniyorum. okuldan geliyordum uyuyordum kalkıyordum ve akşamdan okul zamanına kadar program yazıyordum. okula gidiyordum geliyordum ve gene aynı tak. kesinlikle hiçbirşey düşünmüyordum. düşünmemeye çalışıyordum aile hayatı ile ilgili. Sosyal hayatım diye nitelendireceğim tek şey okuldan kaçıp parkta sigara içmekti. sigara. tiksiniyorum senden. hastalığımın sebebi ve beni bu hayattan koparmaya çalışan birşey daha.

Güzel yazıyorsun kardeşim devam

bu sözcükler şuan bile benim hayat felsefemdir ve ben bunları 14 yaşında söyledim dostlar. 9. sınıf bitti ve tatildeyiz. kendime artık açıkladım. o kızla olmuyor dedim. sen onu sevmiyorsun. senin yaşadığın aşk değil, sen bağımlısın ve o senin için kötü bir bağımlılık dedim. böylece yaklaşık 4.5 sene süren düşüncelerimi 2 günde sildim. yaşananların devamı gerçekten daha tuhaf. anneme barışmak için yalvaran adamı, evinde bir kadınla bastım. direkt olay üstünde iken. bitti. size yemin ediyorum orayı hatırlamıyorum. ilk defa sinirden gözlerim karardı. ilk defa bir kavga ettim birisini dövdüm ve bu kişi benim öz babam'dı. Nasıl olduğunu bilmiyorum fakat, hatırladığım şey, kadının kıyafetlerini ve çantasını apartmana atıp babamın üstüne yürüdüğüm. daha sonra gözlerimi açtım ve anneannemdeyim. "ait" (!) olduğum yerdeyim.

arkadaşlar hala biraz işlerim var o yüzden yazmadım kusura bakmayın, akşama doğru tam gaz devam edicem. siz önlerden rezzervelerinizi alında akşama yer kalmayabilir kıps