Bende bi elim gibimde yazıyorum

Merak ettim rez

aslında ben bazı şeyleri kendime açıklamaya en başından başlamak istiyorum. en başından. daha ben 1.sınıfta iken annemle babamın bağırışlarını ve babam denen o aşağılık herifin annemi dövmelerini hatırlıyorum. annemin her gece yastığına kapanıp ağlayışını ve hiçbir şey olmamış gibi her gece beni gelip yanağımdan öpüşünü hatırlıyorum ben dostlar.

Rez.

çok güçlü bir kadınsın sen be annem. hep düşünüyorum ben bu kadar şeye katlanacak gücü kendimde nasıl buluyorum diye. sanırsam cevabını artık bulmaya başladım. en başından devam ediyorum. annem ve aşağılık herifin evliliği ben 1. sınıfı bitirir bitirmez son buldu. anneannemin yanına taşındık. anneannem mi? huysuz ve asabi bunağın teki. şuan kendisi 75 yaşlarında. o zamanlar ise 64 yaşındaydı sanırım.

sanırım benim hikayem tam olarak burada başlıyor dostlar. 2. sınıfa giden bir çocuğun yabancı ortama girdiğinde oluşan pgibolojisini düşünün. neşeli ve fırlama bir çocuktan, sessiz sakin içine kapanık bir çocuğa dönüşmesini izleyin. takmıyordum bile o zamanlar annemle aşağılık herifin ayrılmasını. düşünemiyordum çünkü. 8-9 yaşlarında neyin farkına varabilir ki insan?

günler geçiyor. annem ise anneannemde gitmediğini ve pgibolojimi düşünerek tekrar evleniyor öz babam ile. öz babam derken kızaran yüzüm. mutluydum eski arkadaşlarımın yanına döndüğüm için. hiç bir zaman düşünmedim bu olanları. düşündüğüm tek şey, vefat eden 2 kardeşimdi. Haktan ve Batın. benden 1 ve 2 yaş küçüklerdi. her gece ağladığımı biliyorum ben. o yaşta ki bir çocuk için inanılmaz dram. gerçi şuan mezarlarının kayıp olması kadar dramatik olamaz.

baba sevgisi, ben bu kelimenin anldıbını bilmiyorum. 10 yaşında ki bir çocuğu sigara gazoz ve çikolata için gece saat 1'de bakkala gönderen, yolda ise bir çikolatayı yediğim için kızan birisi. ben çikolata beklerken, odasının kapısını suratıma kapatıp arkasına bakmayan birisi. bunu anlayamazsınız. 10 yaşında ki bir çocuk ve çikolata. bu şekilde geçen günler. annemin bitmek bilmeyen ağlayışları ve benim bunlar karşısında hiçbirşey yapamıyor olmam. büyümeye mi başladım diyorum kendime o yaşta. elimden birşey geldiği zaman mı büyümüş olacağım? yoksa her defasında bu şekilde elim kolum bağlı mı olacak?

anlıyorum ki bağlı olacak elim kolum. 2 sene sonra sanırım. terkedildik. elektrik, su, doğalgaz, internet faturası ve kiraların ödendiği zamanlar. akşama eve ekmek getiren birisi yok. telefonuna ulaşılamıyor ve haber yok. ertesi gün bir mesaj.
"Ben size bakmakla yükümlü değilim. Oğlunu'da al birlikte kendiniz yaşayın."
bu nasıl bir vicdansızlıktır? nasıl nasıl nasıl? neden evlendin? neden çocuk yaptın? madem bakamayacaksın? neden neden neden?

tekrardan bir ayrılık. bu sefer kendi evimizde kalıyoruz. günler geçip gidiyor. geçiyor işte, bana hiçbir tak katmadan ve zevksiz. hiç kimseye birşey anlatmıyorum. hep neşeliyim ve hep mutluyum. gece olunca ise uyumaya çalışıyorum düşünmemeye çalışıyorum 5. sınıftayım henüz.
birisi ile tanışıyorum o sıra. 5. sınıf diyorum? aşk ne sevgi ne? kim bilir? bu sevgi dediğiniz şey babamın sevgisi gibi ise, lütfen katılmak bile istemiyorum.

tabii o yaşlarda ki sevgili olma durumlarını biliyorsunuz. aşk mı nedir? iki tarafında haberi olmaz. sadece haraketleri hoşuna gider. ben öyle değildim. gülüşü hoşuma giderdi. bakışı. herşeyi hoşuma giderdi. 1 sene sevgili olduk inanabiliyor musunuz? 5-6 sınıf arası. ve size yemin edebilirim dostlar, unutuyordum bazı şeyleri. vakit geçirirken, 0.facebook üzerinden konuşurken, hiçbirşey gelmiyordu aklıma. geceleri bile rahat uyuyordum.
bu olanlar esnasında annem tekrardan öz babamla evlendi ve çok uzun sürmedi ayrıldılar. tüm olayların ve benim "hayat öyküm" diyebileceğim şeyler burada başlıyor.

anneanneme tekrar geldik. ben 7.sınıfa geçiyorum 14 yaşında falanım sanırım. burada geçen günlerim nasıldı biliyor musunuz? kavga gürültü ve huzursuzluk. anneannemle anlaşamıyorduk. her gece düşünüyordum. biz neden bir aile olamadık? neden? benim neden diğer çocuklar gibi bir ailem yok? ben neden annem ve babam ile oturup sohbet edemiyordum? bunlar bana çok koyuyordu. annemde bende bunları birbirimize söylemiyoruz, söyleyemiyoruz fakat ikimizinde içinde dönen şeyler bunlar.

kıza ne mi oldu? terkedildim 6.sınıfta. ben doğrusunu bilmediğim bir yanlışın peşinden 3 sene daha koştum. 4-5 kere red yedim. hepsinde umut verdi bana. her defasında umut verdi ve reddetti. anneannem ile ise hala kavga gürültü. babam ile görüşmüyorum o sıralar ama hep biliyorum ki içimden bir ses buluşmak ve görüşmek istiyor. aslan oğlum demesini istiyor bunu duymaya muhtaçsın sen Furkan diyorum kendi kendime. istiyorum ama olmuyor. bir gün annem gececi olarak fabrikada çalışıyor. saat 12 suları falan.

anneannemle gene tartışıyoruz. bağırıyor bana. eğer kendimi tutmasam öldürcem onu orada. sakinim. sakin ol Furkan. bunak işte ne dediğini bilmiyor. en sonunda dayanamayıp vitrin cdıbına yumruğu yapıştırıyorum. 7. sınıfta 15 yaşındayım. sağ elim boydan boya kesiliyor ve içerisi cam kırıkları ile dolu. annemin haberi olduğunda ben hastanedeydim. tek hatırladığım ambulansı arayıp, iyi geceler ben elimi ke.. diyebildim. kan kaybından sanırım bayılmışım. gözlerimi açtığımda annem başımda ağlıyor ve kolumda hatırlamıyorum fakat 26 civarı dikiş var sanırım. annemin o halini gördüğümde dedim ki, yapma Furkan. her zaman sinirlerine hakim ol. sakin kal ve hiçbirşeyi düşünme. düşünme Furkan. sakın.

babam geldi 1 saat sonra. annem işe geri döndü ve ben babamla birlikte kaldım. bir eve taşınmış zemin kat bahçeli falan. orada kaldım 1 ay kadar. değişiklik olsun diye, yoksa ya katil olucam yada intihar edicem. babamın yanında geçen 1 ay şu şekilde dostlar. işe gidiyor geliyor. yan odada bilgisayarda oyun oynuyor. ben ise diğer odada bilgisayardayım. yani bir baba oğul ilişkimiz gene yok. çabaladım, dışarı kahveye gidelim dedim, yanaşmadı. araba sürmeyi öğretir misin dedim, sonra dedi. dedim ki kendime, benden bu kadar. daha fazla birşey yapamıyorum.

ramazan ayıydı zaten. geçti bitti o 1 ay. eve dönmem gerektiğini hissettiğim günün ertesi günü. babam evden gitmeden önce bana, içerideki yatakta yat. karyola'ya yatma demişti. ben ise sorgulamadan tamam diyip suratına bakmamıştım. saat 12 gibi falan ben uyudum karyolada.
dan dan dan dan kapı gürültüsünü duydum fakat rüya olduğunu düşünüp geri yatmıştım. en son kapı açılma sesi ve amcamın Furkan diye bağırışına kalktım. Kapının önüne çıkardılar beni. ilk defa bu şekilde bir olaya şahit oluyordum.

inanır mısınız dostlar, kapının önünde olay yeri sorgulama, 2 adet ambulans ve yanlış hatırlamıyorsam 3 tane polis aracı vardı. ve benim ne olduğuna hiçbir fikrim yok. gördüğüm tek şey mahalle insanının çığlıkları ve acı acı bağırışları. amcam beni uzaklaştırdı karşı koyamadım. babam ortalıklarda yoktu. olay yeri inceleme girdi eve. oradan sonra o eve ne oldu bilmiyorum. babaanneme gidip uyuduğumu biliyorum. uyandım ve kendimi karakolda buldum. müşade altında babam. kapının önünde ambulans. olay ise şu;

babamın eve getirdiği bir kadın, sara hastası. krizi tutuyor ve babam müdaheleyi yaparken düşüp kafasını komidine çarpıyor. babam ise ambulansı arıyor. kadında darp izleri var, olay yeri inceleme, ambulanslar kıyamet cehennem dönüyor ön odada. ben ise uyuyorum arkada. 3-4 gün müşade altında kaldı babam. daha sonra suçsuz olduğu anlaşıldı ve serbest kaldı. fakat kadın, kadına ne oldu?
kadın öldü. ve o kadın kim? neyin nesi? hala babam hariç kimsenin haberi yok bu durumdan.

Rezzerve bu hikaye tutar gibi sanki