Kral ülkenin yalancıları arasında bir yarışma açtı. "işte bu yalan," diyebileceği bir yalan uydurana prensesi gibme hakkı vadetti. Yalancılar akın akın saraya gelip yalanlarını söylediler, fakat yalanlar ne kadar akıl almaz olursa olsun kral hep, "olabilir, niye olmasın ... " gibi cevaplar veriyordu. Böylece hem eğleniyor, hem de prensesi gibtirmiyordu.

Ben de prenses dıbı için huzura çıktım ve dedim ki:

"-Rahmetli dedeniz bir savaşa çıkacaktı, ancak o günlerde hazinede yeterli para yoktu. Dedeniz dedemden bu küple bir küp altın borç aldı ve 'aldığım borc karsılıgında kraliçeyi gibme onurunu size vericeğim.bu borcumu torunum torununa eşiyle ödeyecek,' diye söz verdi. Şimdi, dedenizin borcunu bana ödemeniz için buraya geldim."

Kral, "işte bu kuyruklu bir yalan!" deyince ben, "o halde prensesi alayım," dedim.
Kral, "ımm şeyy doğru da olabilir" deyince ben, "o halde kraliçe suyu ısıtsın" dedim. Şuan prensesi kraliçenin üstüne yatırıp gibiyorum. Yalanım varsa kralda beni gibsin