yine standart bir gündü. ankara'nın sabah ayazında uyanmış, buz gibi akan soğuk suyla yüzümü yıkayıp giyindikten sonra okulun kampüsüne gelmiştim. etraftakiler ellerinde starbucks bardaklarıyla güle oynaya sohbet ederlerken ben, siyah sigara tabakasına geceden yerleştirdiğim tütün sigaralarımdan birini gizli saklı yakmaya çalışıyordum. gizli saklı sigara yakmamın sebebi, tütün sigara içmekten utanmam değildi. zira utanmam gereken bir durum yoktu.o sigaralar sayesinde hayatta kalabiliyordum. her gün bir tane içmem lazımdı.

kimseye gözükmeden sigara yakmaya çalışmamın asıl nedeni, siyah sigara tabakamdı. elimde kalan son şey olan o tabaka. dokunanın oracıkta can verdiği o tabaka.

ben, ölüm meleği azraildim. tanrı'nın yanından yaptığım büyük bir hata sonucu kovulmuştum. silüetim, güçlerim elimden alınmıştı. bir insan bedenine ve duygularına hapsedilmiştim. oraya, evime geri dönebilmek için yapmam gereken şeyler vardı. bir insan bedenindeyken, kimseye yakalanmadan, kötülüğü tanrı tarafından tescillenmiş 13 kişiyi siyah sigara tabakamla öldürecektim. buraya kadar her şeyin kolay olacağını düşünüyor olabilirsiniz zira öldürmek benim mesleğimdi. zor olansa sayelerinde hayatta kaldığım o sigaralardan sadece 20 adet kalmıştı. 20 gün içinde görevimi tamamlayamazsam bir insan bedeninde ölecek ve sonsuza kadar cehennemle lanetlenecektim. zamanım azalıyordu. ve kalan gün sayım, o gün o kampüste yaktığım o sigarayla beraber çoktan 19'a düşmüştü bile.

to be continued...