korkuyorum panpalar yarım

yat limanına indim ondan bi iz bi işaret bulabilirim umuduyla elimde künyeyi sıkarak bişeyler arıyordum
hayat normal bi şekilde devam ediyordum kimsenin umrunda değildim kimsede benim umrumda
tek aradığım oydu ondan bi iz bi işaret. sahil güvenliğe girdim şaşkın bakışlarla bakmaya başladılar kolum alçıda gözler kançanağı olmuş saç baş dağılmış halimle nerde diye sordum. şaşırmış bi şekilde bakarlarken aralarından biri kim nerde noldu diye sordu.
o nerde dedim kendimi toplayarak geçen gün boğulan kız diyebildim boğazım düğüm düğüm olmuştu onu bulmam lazım dedim. çok fazla boğulan olmadığından onlarda kimden bahsettiğimi anlamışlardı. herhangi bi bilgi olmadığını denizdn çıkardıktan sonra ambulansla tıp fakültesine gönderdiklerini söylediler. teşekkür edip ayrıldım..

@139 @140 aynayim ibranice gözler manasındaymış bende sonradan öğrendim pekde şaşırmadım

tıp fakültesinde nereye gideceğimi kime soracağımı nasıl bulacağımı bilmeden sağa sola yürüyordum. herkesde bi koşuşturma bi telaş vardı en sonunda gözüme kestirdiğim bi doktorun yanına giderek geçen günlerde boğulan kızın arkadaşı olduğumu onu bulmam gerektiğini söyledim. tarih sorduğunda cevap veremedim aradan kaç gün geçmişti ne zaman bu olaylar gerçekleşmişti hatırlayamıyordum. yaşadıklarım bi hayat boyunca başıma gelmeyen türdendi. 2*3 hafta önce dedim ou bulmam gerekli lütfen yardımcı olun dedim..

beni hastane polisine yönlendirdi olayı onada anlattım şüpheli bakışlarla beni sürekli süzüyordu benim tek istediğimse ona ulaşmaktı zaman geçmek bilmiyordu.
evet öyle bi vaka var dedi gibine sallamayarak
gözlerim bi anda parlamıştı ona çok yaklaşmıştım..
ağzından cımbızla laf alıyordum ipnenin. ya anlatmıyordu yada zaman benim açımdan yavaşlamıştı..

kızı arayan kimse olmadığından kız hala tıp fakültesi morgunda dedi.
ya polise inandırıcı geldim yada kızdan kurtulmak istemiş olacakki onu görmemde sakınca bulmadı. yanıma bi görevli vererek morga gidip 145 nolu ex i teşhis ettir dedi. görevliyle birlikte hastanede yürümeye başladık. içim heyecanla dolmuştu ou görebilecektim rüya olmaması için dua ediyordum...

bi yandan korkuyor bi yandan heyecan duyuyordum mide ağrım iyiden iyiye artmıştı yürüyorduk
morga ulaştık onu görmeyi deli gibi istesemde içeri girmek istemiyordum. zorlayarakda olsa içeri girdim. onu görebilme düşüncem herşeyden önde geliyordu. soğuk nemsiz kuru bi hava vardı içerde hayatımda bu kadar nefes alamadığım bi ortam daha hatırlamıyorum görevli hergün girip çıktığı ortam olduğundan markete sigara almak için girmiş birinin rahatlığındaydı. içimden okkalı bi küfür savurarak 145 nolu rafa doğru yürümeye devm ettik..
bi an için ordan kaçmak delicesine koşup herşeyden kurtulmak istesemde kaçarak bu işin üstesinden gelemeyeceğimi biliyordum...

hızlıca rafı açtı içinde o yatıyordu çırılçıplak uzatılmış vücudu denizde kalmasından dolayı mosmor olmuştu dakikalarca izledim onu gitmek istemiyordum
balkon demirlerine tutunurken bana bakan rüyalarıma giren kaza yapmadan yolda duran kazadan sonra tarlada el ele yürüdüğümüz kızdı o hiç görmediğim birini bu kadar net tanıdığıma şaşırarak izlemeye devam etti
-tanıyomusun

diyerek böldü düşüncelerimi gibtiğimin görevlisi ne diyeceğimi bilemiyordum tanımadığım aslında çok iyi tanıdığım biriydi.
boğazım düğümlenmişti ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. gözlerimden deli gibi yaşlar boşalmaya başladı kendimi kaybetmiştim...
oydu önümde duruyordu...

onu almalıydım orda o soğuk otamda onu bırakamazdım alıp ne yapacaktım bilemiyordum.
düşünceler düşünceler amua koduğumun beynim gibilmişti sürekli beynimde farklı düşünceler birbirini kovalıyordu.
tanıyomusun dedi yine soğuk ve sert bi ifadeyle. önünde yata ölü umrunda değildi ya akşam yapacağı işleri ya maaşını ya tuttuğu takımı düşünüyordu. önündeki ölü dışında bişey düşündüğü kesindi.
üçüncü defa tanıyomusun der demez sağlam kolumla yumruğu yerleştirdim lavuğa adam istese tek kollu olduğumdan heralde karşı tepki verir ağzımı burnumu kırar diye düşünsemde, burnunu tutarak dışarıya çıktı...

başbaşa kalmıştık ellerini tuttum daha öncede tuttuğum sımsıcak yabancı olmadığım ellerini
ortamdaki soğukluk koku umrumda değildi bıraksalar bi ömür orda kalabilirdim. bu kıza neden bukadar kendimi yakın hissettiğimi, neden bukadar üzüldüğümü bilemiyordum. yanımda başka biri duruyordu hissedebiliyordum. elini bırakmadan kafafı yana doğru çevirdim...

yanımda duruyordu bana bakıp gülümsüyordu simsiyah gözleriyle bana bakıp beni izliyordu
o gibtiğimin olayından sonra onu defalarca görmüştüm ama bana bukadar sıcak içten baktığını görmemiştim kımıldamadan bana bkıyordu o sırada kapıdan iki polisle burnunu gibtiğim görevli içeri girdi...

muallakler terörist yakalıyo sanki dire üstüme çullandılar yüzüstü beni morgun zeminine yatırıp kelepçelemeye çalıştılar. normal bi zaman olsa kırık kolumu o şekilde arkaya cevirseler heralde inanılmaz acılar çekerdim ama hiçbişey umrumda değildi o karşımda bana bakıyordu olan biten yalandı o vardı sadece bakııyordu gözleriyle gülümsüyordu...

hastanede bi odaya zütürdüler ifade yazmam gerektiğini elemanın şikayetçi olduğunu söylediler. içlerinden bi polis halime acımış olmalıki noldu niye yaptın kardeşim diye sordu. diğer lavuğuda odaya çağırarak şikayetinden vazgeçmesi için ikna ettiler.
tanıyomusun peki dediklerinde hayır tanımıyorum dedim tanıyorum desem kim olduğuna dair onlara söyleyebileceğim hiçbişey yoktu anlatacaklarımda onlara deli zırvası geleceğinden tanımıyorum dedim.

hastanenin çevresinden ayrılmıyordum kaç gün geçtiğini hatırlamıyorum sürekli gözüm morg kapısındaydı sürekli birilerini getirip birilerini zütürüyolardı. ama o olmadığına emindim nasıl emin olduğumu bilmesemde onun hala orda olduğundan emindem. hasta ziyaretçileri 24 saat hastane çevresinde olduğundan dikkat çekmiyordum. sadece bekliyordum. ne olacağını bilmesemde bekliyordum. onu bekliyordum offfffff offfffffffffffff ulan bişey beklediğinde zaman geçmez ya ben kaç gün bekledim hatırlamıyorum ama aylardır bekliyo gibiydim zaman ddurmuştu yine günler geçmiyordu

sonunda onu kapıda gördüm yine durmuş bana bakıyordu yine simsiyah ebise uzun saçları simsiyah büyük gözleriyle bana baıyordu benden bişey ister gibi beni izliyordu. cenaze aracı morg kapısına yanaştı ve içerden bi tabut araca yüklendi..

koşarak hemen bi taksi buldum hastanenin çıkış kapısında beklemeye başladım
takip ederk nereye zütürüldüğünü biilmem gerekiyordu sonunda araç göründü şehri bilenler için akdeniz üniv tıp merkezinden çıkarak uncalıya doğru gitmeye başladık
sonunda adres belli olmuştu uncalı mezarlığı
belediyenin kimsesizleri defnettiği yer oraydı şöförler birlikte mezarlık görevlileri tabutu yüklenerek mezarlığa doğur ilerleme başladılar. onlar önde ben arkalarında. umurlarında değildim.
boş bi mezarın başında durdular tabutu açıp aynayini siyah gözlü güzel kızı şefkatten yoksun bi şekilde 2 metreliik çukura bıraktılar...

olayları bi yabancı gibi izlemeye devam ettim işleri bittikten sonra mezara kapanarak ağlamaya başladım elimde tuttuğum künyesini mezarında küçük bi çukur açarak gömdüm. acaba bitmişmiydi sonmuydu bu olan ne yapabilirdimki
gözümü açtığımda hala mezarlıktaydım karanlık çökmüş kimse kalmamıştı sağda solda gözyaşlarım hala yanaklarımda duruyordu. kendimi toplayarak ayrılmak istemesemde mezarlıktan ayrıldım

herşey bitti diye düşünüyordum
anlattığım son mezarlık olayı 4 gün önce gerçekleşti panpalar mezarlıktan eve dönerken içim huzurla kaplanmıştı yaklaşık 3 hafta süren olayla bitti diye düşünüyordum. arada bi mezarını ziyaret edecektim onu unutmayacaktım kimsesiz değildi o ben vardım oda bunu biliyordu.
ayak üstü bişeyler atıştırdıktan sonra eve doğru yol almaya başladım.
herşey bitmişti huzurluydum en azından öyle hissediyordum...

eve vardığımda herşey normaldi ne ev dağılmış ne yer ıslaktı nede kötü bi koku wardı içim huzurla kaplanmıştı. bitmişti artık bitmeliydi diye düşünürken odadan arip sesler geldi. korkmaya başlamıştım artık yeter ya yeter diye içimden geçirdim ağır adımlarla odaya doğru yürüdüm herşey normal görünüyordu bişey hariç.

künye masanın üstünde duruyordu mezara gömdüğüme emindim ama önümde duruyordu aynayi yazan altın künye

artık herşeye normal bakar oldum künyeyi cebime koydum içerdeki sesleri giblemeyerek bilgisayarımı açtım.
facebookda birazz gezindikten sonra inci sözlükte panpalarıma bunları anlatmam gerektiğini düşündüm.
iki gündür sizlere başımdan geçenleri abartısız yalansız anlattım hala evde garip olaylar olmakta eşyalarım kayboluyor anlamsız sesler duyuyorum. tek sevincim rüyalarımın normale dönmesi