korkuyorum panpalar yarım

o gece rüya gördümmü bilmiyorum gördüysemde hatırlamıyorum...
sabah herzamankinden daha dinç uyanmıştım sanki hayata yeniden başlamıştım. kalkıp klübeden çıktım dağ havasını derince içime çektim. sanki hiçbişey olmamışta tatil için gelmişim gibi hissettim biraz etrafı dolaşman gerektiğini düşündüm. klübenin yan tarafın döndüğümde gözlerime inanamadım..

kulübenin yan tarafı alabildiğine mezarlarla kaplıydı. mezarlığın durumuna bakılırsa eski ve artık kullanılmayan bi mezarlık olduğu anlaşılıyordu. bi anda tüylerim diken diken olmuştu gece bu manzarayı görsem heralde uyumam imkansız olurdu
o anda kulübenin arka tarafından bi ses duydum
o yöne döndüğümde elinde bastonuyla yaşlı kadını gördüm.. bana doğru bişey demeden yaklaşıyordu

teyze nerdeyse ölmüş tekrar dirilmişti hayatımda bu adar yaşlı birini gördüüğümü hatırlamıyorum. bana doğru yaklaştı anlayamadığım cümleler kurmaya başladı. anlamıyorum teyze ne diyosun desemde aynı cümleleri tekrarlamaya devam etti
elime bi kağıt tutuşturdu. kağıtta daha sonra anladığım dilce
צא מכאן yazıyordu...

gibeyim anasını avradını böyle işin nerde bi manyak var bizi buluyo diyerek kulübeden ayrılmaya karar verdim gib varmış gibi 10-15 km yol yürümüş bi gib bulamamıştım. şehir yoluna koyuldum kabus görmemem bi nebze olsun rahatlatmıştı beni belkide pgibolojikman yaşamıştım bu olanların hiçbiri gerçek değildi istanbula gitmekte saçma bi fikirdi antalyaya dönerek hayatıma kaldığı yerden devam edebilirim diye düşündüm..

arkadaşımın evine gittiğimde lavuk hala uyuyordu kapıyı 4-5 defa çaldıktan sonra kapıyı açtı
arabanın anahtarını alarak pekde bişey konuşmadan evden ayrıldım
ısparta antalya yolunda ilerlemeye başladım müziğin sesinide son ses açmış bahar havasını cigerlerime çekerek ilerliyordum. herşey normale dönmüştü galiba neşeliydim bile denilebilirdi antalyaya 30km kala bilenler bilir virajsız uzun bi yol vardır gaza herzamankinden biraz daha yüklendim. ölsem nolacaktıki nası olsa ölümü daha önce tecrübe etmiştim arabam çok da iyi bi araba olmadığından 160-170 km hızla ilerliyoddum o an araba 300 basacak olsa basardım heralde...

yolda hızla ilerlerken ilerde yolun ortasında birinin durduğunu gördüm. hareketsizce bekliyordu selektör korna bassamda hiçbir hareket yoktu hızla ona doğru yaklaşıyor o ise korkusuzca bana bakıyordu. frene bassamda arabayı bu kadar kısa bi sürede durduramayacağımı biliyordum. hızla yaklaşıyordum yaklaştıkça yolda duran kişinin kim olduğunu anlamaya başlamıştım...

yine çok güzeldi vücudunda tek hareket eden şey rüzgarla hareketlenen saçlarıydı. upuzun simsiyah şimdiye kadar görmediğim güzellikteki saçları. gözleri gözlerime odaklanmış hareketsizce bakıyordu hızla yaklaşıyordum zaman yine yavaşlamıştı 100 km hızla ona doğru hızla ilerlesemde çarpma anı bi türlü gelmiyordu zaman saatler hayat durmuştu.. simsiyah uzun bi elbise giymişti ayakları çıplak ısparta antalya karayolunda yolun ortasında durmuş beni bekliyordu...

son anda direksiyonu kırdım olacak bişey varsada bana olmalıydı ona zarar vermemem gerektiğini düşünüyordum yoldan çıkarak yandaki tarlaya uçtum.
arabanın dışında ayakta duruyordum kendimi izliyordum. arabanın çıkardığı tozları takla atışını kendimi direksiyonun başında tepkisizce duruşumu dışardan maç izler gibi izliyordum.. yanıma doğru geliyordu. içim tekrar huzurla dolmuştu herşeyin bittiğini düşünmeye başladım. önceden duymadığım bi dilde onla anadilim gibi konuşmaya başladım. dediklerini anlıyor onla konuşabiliyordum...

-gidiyoruz dedi.
nereye diye sordum.
-mutlu olacağın yere dedi
niye ben dedim
-ben seni değil sen beni seçtin dedi
gelmek istemiyorum dedim.
-gelmen gerekli dedi. mutlu olmam için gelmen gerekli dedi.

içim huzursuzlukla kaplanmıştı arabayı geride bırakarak el ele tutuşup kaza yaptığımız yerden uzaklaşarak tarlada yürümeye başladık. upuzun buğday başaklarını yararak, hiçbişey konuşmadan, düşünmeden yürümeye devam ediyorduk. ellerinin sıcaklığını hala hissediyorum.
sizlere bunları anlatırken bile içim bi garip oluyo panpalarım tüylerim şuandada o andaki gibi diken diken
nereye gittiğimi bilmeden elinden sıkı sıkıya tutunmuş gidiyordum..

kaybediyoruz..
kaybediyoruzzzz. son duyduğum sözlerdi..

kendime geldiğimde hastane odasındaydım. olanları çok iyi hatırlamıyordum başıma gelenleri nolduğunu nası buraya geldiğimi hiçbişeyi hatırlayamıyordum. tek unutamadığım şey oydu simsiyah büyük gözleri. gözleriyle bana herşeyi anlatan bazen masum bazen nefret eder bazen hüzünlü bazen ağlayan gözleri. tek hatırladığım gözleri ve oydu..

kaç gün kaldığımı hastanede neler yaşandığını bilmiyorum. boynumda boyunluk vardı sol kolumda alçıdaydı. yanıma gelen doktor geçmiş olsun dedikten sonra emniyet kemeri sayesinde hayattasın dedi(sosyal mesajda verelim emniyet kemeri=hayat)
kaza sırasında sol baş parmağımla işaret parmağım kopmuştu aşırı derecede kan kaybetsemde mucizevi bi şekilde hayatta kalmıştım. kazayı gören biri önce antalyaya 30 km kalsada beni arabasına alarak ıspartaya zütürmeye kalkmış daha sonra kaza şokunu atlatarak antalya istikametine dönerek tıp fakültesine yetiştirmiş beni..

ölmek istesemde istemesemde ölemiyordum
balkon demirliklerinden elimi gevşettiğimde keşke rüya değilde gerçek olsaydı. tüm bu olanlardan iyice sıkılmıştım ne olacaksa olsun bi an önce bitsin istiyordum.. daha başıma neler gelecekti neler yaşayacaktım bilemiyordum. çözümü kurtuluşumu bi türlü bulamıyordum. kafamdaki aynı soru tekrarlanıyordu.
ne yapmalıım. ne yapacağım...

bikaç gün sonra hastaneden çıktım. gidecek başka bi yerim olmadığından eve döndüm. kapıyı açtığımda hiçbişeyin bitmediğini bitmeyeceğini tekrar anladım.

kapıyı aralamamla karşımda onu gördüm beni bekliyordu. garip bi şekilde ondan korkmuyordum kapıyı kapatıp dışarı kaçmak varken eve girip kapıyı kapattım.
ne istiyorsun ne yapmam lazım diyerek bağırmaya başladım bi yandan ağlıyor bi yandan bağırıyordum. midemdeki ağrı kulübedeki günün dışında nerdeyse hiç geçmemişti. deli gibi bağırıyordum. tepkisizce bana bakıyordu. sadece bakıyordu.
küfürler etmeye başladım bırak peşimi yeter artık lanet gelsin incigiber gibi ne kadar aklımda küfür varsa ediyordum. tepkisizce bakıyordu simsiyah büyük gözleriyle bana bakıyordu saçları ıslak ayakları çıplaktı yine
dizlerimin üstüne çökerek bi yandan küfredip bi yandan yalvarıyordum..
benden ne istiyorsun...

beni bul dedi sadece beni bul
nası bulacağımı bilmiyordum seni nasıl bulacağım yardım et desemde başka bi cümle kurmadı sadece beni bul.
dışarı salondan çıkarak evin koridorunda yürüdü arkasından bikaç saniye sonra gitsemde odalara baksamda onu bulamadım
ama ne yapacağımı biliyordum onu bulmalıydım kim olduğunu ne istediğini çözmeliydim nasıl öldüğünü bile bulmam bana bişeyler anlatacaktı diye düşündüm.
evden çıktım..

sadece balık 1-2 kilo balıktı amacım aylardır evde oturmaktan sıkılmış iyi bi hafta sonu geçirmekti amacım. bunları hakedecek ne yapmıştım. ne günah işlemiştim. kızı bulduğumdaki ettiğimiz küfürlermi? bilmediğim bi suçmu ne yapmıştımda bunlar benim başıma geliyordu. düşündükçe içinden çıkamıyordum. neden ben diye defalarca öncedende sorsamda sebebini bulamıyordum.
türkeri düşündüm bi an ölümle nasılda bi anda kurtulmuştu bu sıkıntıları yaşamadan bikaç saniyede bitmişti olayı
özgürü düşündüm o neler yaşamıştı aynı şeylerimi yaşıyorduk başına neler gelmişti?
murat tabi muratt oda bizle aynı teknedeydi acaba o neler yaşamıştı onla o günden sonra hiç görüşmemiştim acaba hayattamıydı ondada bu olaylar yaşanmışmıydı.
kafamda yüzlerce soru gördüğüm ilk taksiyi durdurdum..

bişeyler bulma umuduyla laraya gittim teknenin nerde olduğunu kızın neredden atladığını tahminen hesaplayarak bişeyler bulma umuduyla lara falezlerde yürümeye başladım
nasıl atlamıştı veya nasıl atılmıştı başına neler gelmişti ölümü kendimi seçmişti bunları düşünerek lara falezlerde yürümeye devam ettim kendimi onun yerine koydum
insan ne yaşarsa yaşasın burdan atlamak cesaret ister diye düşündüm. acaba suya çarptığında ne hissetmişti atladığı anda neler düşünüyordu bu soruları çözmeliydim. hava ararana kadar yürüdüm. atlanabilecek yerlere canımı tehlikeye atarak indim ve sonunda ondan bi iz bulabilmiştim...

aynayim
bi künye altın aynayim yazan bi künye onun olduğuna emindim belki bi ipucu bırakmak istemişti belki kim olduğunu bilmemizi istemişti belkide bu künyeyi benim bulacağımı biliyordu.
aynayim bulmuştm seni en azından artık ismini biliyordum güzel gözlü kız

10dk mola