korkuyorum panpalar yarım

@46 bu olayın hikaye olması için neyim var neyim yoksa vermeye razıyım...
bu düşünceleri düşünürken uykuya daldım gözümü açtığımda 8.kattaki evimin balkonunda demirlere tutunmuş şekilde buldum kendimi
rüyadamıydım gerçek hayatmıydı anlayamamıştım bi an ellerimi bırakarak herşeyden kurtulmayı düşündüm
antalyada nisan ayı olmasına rağmen hava buz gibiydi yada ben üşüyordum
deli gibi yağmur yağıyordu 8. katın balkonunda gece saat 4 civarı yağmurun altında balkon demirlerine tutunmuş bekliyordum
ne yapmalıydım herşeyi silip elleri gevşetmek veya tutunarak bu işin üstesinden gelmek ikisi arasında gidip geliyordum
gözler aklımdan gitmiyordu masum acıyarak nefret ederek utanarak bakan büyük siyah gözler...

yaşadıklarımdan kötü etkilenmiştim yine onu gördüm
karşımda bana bakıyordum masumca gülümsüyordu ne kadarda güzeldi
bi yandan acıyor bi yandan ondan nefret ediyordum sadece bakıyordu bana bakışlarıyla konuşuyordu adeta
ellerimi bırakırsam belki onun yanında olabilirim diye düşündüm. değişik duygular beynimi kemiriyordu adrenalin hat safadaydı kendimi bi yandan çok güçlü bi yandan çok çaresiz hissediyordum karşıt duygular birbirine girmişti
yavaşça ellerimi gevşettim yağmur taneleriyle birlikte hızla aşağıya doğru uçuyordum...

insanın bukadar kısa sürede bukadar çok şey düşünebileceğini bilmezdim
ölürken hayatın film şeridi gibi gözlerinin önünden geçer dediklerinde inanmazdım
beynimden yüzlerce binlerce düşünce geçiyordu
okula ilk gidişim ilk karnem ilk bigibletim arkadaşlarımla yaşadığım çokda önemli olmayan olaylar oynadığımız oyunlar lise arkadaşlarım üniversitede yaşadığımız anılar ev arkadaşlarım kavgalarım aşklarım ailem...
hayatımı o kısacık anda 3-4 saniyede tekrar yaşıyodum yağmur damlalarıyla yarışarak hızla aşağıya doğru düşüyordum garip ama delicesine mutluydum içim huzurla kaplanmıştı ölümün bukadar güzel bişey olduğunu bilmediğimi düşünüyordum...

yere çarpmak üzereyken gözlerimi açtım ter içinde kalmıştım boğazım yine kupkuru olmuş delicesine ağlamak istiyordum artık neyin rüya neyin gerçek olduğunu birbirine karıştırmaya başlamıştım herşey rüyamıydı acaba hemen telefonuma ulaşarak türkeri aradım acaba odamı rüyaydı telefon çalmaya başladı. kalbim deli gibi atıyordu türkerin "nevar lan muallak niye aradın" demesini umut ederk bekliyordum
malesef telefonu türker açmadı annesimi ablasımı anlayamadığım bi kadın açtı boğazım düğümlenmişti söyleyecek söz bulamamıştım
sesindeki hüzün olayın gerçek olduğunu anlatır gibiydi telefonu kapatarak ağlamaya başladım bi yandan ağlıyor bi yandan istifra ediyordum. rüyamı düşündüm bi an acaba uygulasam gerçekten öyle olurmuydu huzura erişirmiydim
ne yapmam gerektiğini bilmiyordum bi duş almam gerektiğini düşündüm
tabi duş alıp giyinip istanbula gidecektim tek kalmam tehlikeliydi karar verdim duş alıcam bi kot bi tişört alıp istanbula gidecektim...

uçak fobim olduğu için arabayla öğleden sonra 4 gibi antalyadann ayrıldım sanki bidaha bu şehre dönmeyecek gibi gidiyordum
ıspartaya uğrayıp 1 gün orda arkadaşda kaldıktan sonra yola devam ederim diye düşünüyordum. 2 saat sonra ıspartaya vardım merkezde yemek yedikten sonra arkadaşımı aradım. buluştuğumuzda beni gördüğünde hayalet görmüş gibi oldu bu duruma şaşırdım diyemiycem aynaya bakmasamda ne halde olduğumu üç aşağı beş yukarı tahmin edebiliyordum
olayı anlatmanın bana iyi geleceğini düşünerek kısa bi özetini geçtim sessizce dinlemişti beni. bi çözüm sunmaması şaşırtmıştı beni. gidelim hadi dedi.
12 bira alarak eve gittim içmek en iyi çözüm gibi geliyordu

yarın devam ederim

@59 sen diyince baktımda öle bi kitabı yok. daşşak geçmiyosan okumam lazım o romanı

panpalar olay bitmiş değil size hikaye gibi gelebilir ama şuandada garip şeyler yaşıyorum ve evden çıkmak en iyisi gibi yarın eve dönecek olursam devdıbını anlatıcam

tek başıma ısparta sokaklarında yürüyordum
amaçsız düşünmeden gideceğim yeri bilmeden sadece yürüyordum
hislerimle sokaklara girip hislerimle yürüyordum
arkadaşın evinde bi süre içtikten sonra kendimi sokaklara attım ne kadar evde durmamam gerektiğini bilsemde bi okadar nereye gideceğimi bilmiyordum sadece yürüyordum
saat 3 sularına gelmişti ıspartayı bilenler için çarşı polis karakolundan emre mahallesine giden yola doğru yürümeye başlamıştım...

yol olabildiğine sessizdi bi amacım olduğunu yolun sonunda bişeye ulaşabileceğimi bişey öğrenebileceğimi, bu olayların sebebini bi nebze olsun anlayabileceğimi biliyordum.
yoldaki tek ses çıkardığım ayak sesiydi binbirevler mahallesindeki mezarlığın yanından korkmadan yürüyordum.
o anda arkamdan birinin geldiğini hissettim benim ayak seslerime onun ayak sesleri eklenmişti birlikte yürüyor gibiydik
gecenin üçünde mezarlığın yanında korkmamış, arkamdan yürüyen kişinin ayak seslerinden korkmaya başlamıştım
kafamı çevirip bakacak cesareti bulamamıştım. ayak sesleri gittikçe yaklaşıyordu...

cesaretimi toplayarak kafamı arkaya çevirdim. arkamdan yürüyen adam bereli yüzü pek seçilmeyen orta yaşlı bi adamdı.
yürümeye devam ettim. beni takip edip etmediğini anlamak için yolun karşı tarafına geçtim. bikaç adımdan sonra oda karşı yola geçti. korku, adrenalin heyecanım iyice yükselmişti beynimdeki binlerce düşünce arasında en mantıklı olanı seçmem gerekliydi..

adımlar hızla yaklaştı ben adımlarımı hızlandırdıkça oda hızlanıyordu koşmalımıydım yoksa korkumla yüzleşmelimiydim bu düşünceleri geçirirken bi anda istemsiz olarak ayaklarım durdu korkumla yüzleşmeyi seçmiştim. adama dönerek aradaki
3-5adımı tamamlamasını bekledim. yanıma gelince durdu suratıma bakıp gülüyordu.
hayırdır birader dedim biraz durduktan sonra kulağındaki kulaklığı çıkardı çok güzel dinlermisin dedi..

meraktanmıdır bilmem kulaklığı tereddüt etmeden kulağıma zütürdüm
ebru gündeşin sen allahın bir lutfusun şarkısı çalıyodu ee birader napiym dedim dinle dinle dedii gülerek. adamın konuşması ve hareketlerinden deli olduğuna karar verdim. a.q bu kadar sıkıntının içinde koca caddede normal adam bulamamış şehrin delisine denk gelmiştim. şansıma bahtıma yüzlerce küfür edip yürümeye devam ettim nereye gittiğimi bilmiyor deli gibi gecenin aysız karanlığında yürüyordum.

sonunda ıspartanın neresi olduğunu bilmediğim bi yerde gözümü açtım. nereye geldiğimi nasıl geldiğimi pekde bilmiyordum. asıl önemlisi buraya niye geldiğimi bilmiyordum yürümeye devam ettim evler bitmeye başladı boş bi arazide hafif bi tepeye tırmanmaya başladım. içimdeki his burdan gitmem gerektiğini söylüyordu. sadece yürüyordum
yaklaşık 2 saat yürüdükten sonra tüm şehri görebilecek bi tepeni nerdeyse tepesine tırmanmıştım. tüm şehir ayaklarımın altındaydı yürümeye devam ediyordum
bi yandan yürüyor bi yandan gözleri düşünüyordum siyah büyük gözler. ölse bile manalı bakan bişeyler anlatmaya çalışan gözler. aklımda ölen kızın gözleri beynimdeki binlerce düşünceyle yürüyordum...

sonunda tepeye ulaşmıştım tepenin diğer sırtına baktığımda bi klübe gördüm gitmem gerektiğini biliyordum. klübeye doğru yürümeye başladımaradığım cevapları kafamı rahatlatacak olayı orda bulabileceğimi düşünüyordum.
böyle bi tepeye bağ bahçenin olmadığı dağın tepesine klübe yapan zihniyeti gibiym diye geçirdim içimden. saat sabaha yaklaşmıştı.
klübenin kapısını yavaşça açtım bikaç defa kimse yokmu diye bağırsamda herhangi bi ses karşılık vermedi korkar adımlarla içeriye girdim cebimdeki çakmağı yakıp karanlığı bi nebze olsun dağıttım tek odalı bi tuvaleti küçük bi mutfağı olan şirin bi yerdi.
normal zaman olsa burda içmenin keyfi anlatılmazdı diye düşündüm. önünde mangalı yakıp rakıyla birlikte 3-5 arkadaşla içmek gerçekten güzel olabilirdi.
ne kadar yorulduğumu klübeye girdikten sonra anladım uyku iyice bastırmıştı. salak gibi onlarca km yol yüürüyüpte bu klübeyi bulmamın açıklaması neydi bilemiyordum..

okuyan panpalar bi ses verinde ona göre devam ediym

odada bulduğum gaz lambasını yaktm. sigarayı çıkarıp yakarak derin nefeslerle içime çektim. kaç saattir sigara içmediğimi hatırlayamıyordum.

gözlerim kendiliğinden kapanmak üzereydi son bi fırt çekip sigarayı erde söndürdüm montumu yastık yaparak uyumayı denedim. 1 hafta öncesinde başıma gelecekleri rüyamda görsem inanmazdım heralde yaklaşık 5 aydır evde takılıyor hayatı monotonlaştırmış yaşıyorken şimdi ıspartada dağın başında bilmediğim bi klübede tek başıma uyuyordum..

okkalı küfürleri kendi kendime saydım neden ben diye sürekli soruyordum. her küfredişimde o kız aklıma geliyordu türkiyeye büyük ihtimalle tatil için gelmişti peki nası olmuştuda 30-40 metreden serin sulara gömüşmüştü intiharmı etmişti yoksa biri tarafındanmı atılmıştı. bu soruların cevabını bulmam gerekiyordu kurtuluşum bu sorulardaydı kıza ulaşmalıydım ama nasıl yapacağımı bi türlü bulamıyordum...

ölmüş eşşek kurttan korkmaz giberim kabusunu ne olacaksa olsun diyerekten uyumaya çalıştım.bu düşünceler beynimi giberken uykuya daldım.. kızı denizde bulduğumuzdan beri kabus yaşamadığım bi uyku yaşamamştım.