korkuyorum panpalar yarım

stefın king filmi olm bu adı da derin sular

yarın devam ederim

@1 halka terk ama devam et panpa güzel

yaa bırak bu stepen king ayaklarını

uçak fobim olduğu için arabayla öğleden sonra 4 gibi antalyadann ayrıldım sanki bidaha bu şehre dönmeyecek gibi gidiyordum
ıspartaya uğrayıp 1 gün orda arkadaşda kaldıktan sonra yola devam ederim diye düşünüyordum. 2 saat sonra ıspartaya vardım merkezde yemek yedikten sonra arkadaşımı aradım. buluştuğumuzda beni gördüğünde hayalet görmüş gibi oldu bu duruma şaşırdım diyemiycem aynaya bakmasamda ne halde olduğumu üç aşağı beş yukarı tahmin edebiliyordum
olayı anlatmanın bana iyi geleceğini düşünerek kısa bi özetini geçtim sessizce dinlemişti beni. bi çözüm sunmaması şaşırtmıştı beni. gidelim hadi dedi.
12 bira alarak eve gittim içmek en iyi çözüm gibi geliyordu

yere çarpmak üzereyken gözlerimi açtım ter içinde kalmıştım boğazım yine kupkuru olmuş delicesine ağlamak istiyordum artık neyin rüya neyin gerçek olduğunu birbirine karıştırmaya başlamıştım herşey rüyamıydı acaba hemen telefonuma ulaşarak türkeri aradım acaba odamı rüyaydı telefon çalmaya başladı. kalbim deli gibi atıyordu türkerin "nevar lan muallak niye aradın" demesini umut ederk bekliyordum
malesef telefonu türker açmadı annesimi ablasımı anlayamadığım bi kadın açtı boğazım düğümlenmişti söyleyecek söz bulamamıştım
sesindeki hüzün olayın gerçek olduğunu anlatır gibiydi telefonu kapatarak ağlamaya başladım bi yandan ağlıyor bi yandan istifra ediyordum. rüyamı düşündüm bi an acaba uygulasam gerçekten öyle olurmuydu huzura erişirmiydim
ne yapmam gerektiğini bilmiyordum bi duş almam gerektiğini düşündüm
tabi duş alıp giyinip istanbula gidecektim tek kalmam tehlikeliydi karar verdim duş alıcam bi kot bi tişört alıp istanbula gidecektim...

insanın bukadar kısa sürede bukadar çok şey düşünebileceğini bilmezdim
ölürken hayatın film şeridi gibi gözlerinin önünden geçer dediklerinde inanmazdım
beynimden yüzlerce binlerce düşünce geçiyordu
okula ilk gidişim ilk karnem ilk bigibletim arkadaşlarımla yaşadığım çokda önemli olmayan olaylar oynadığımız oyunlar lise arkadaşlarım üniversitede yaşadığımız anılar ev arkadaşlarım kavgalarım aşklarım ailem...
hayatımı o kısacık anda 3-4 saniyede tekrar yaşıyodum yağmur damlalarıyla yarışarak hızla aşağıya doğru düşüyordum garip ama delicesine mutluydum içim huzurla kaplanmıştı ölümün bukadar güzel bişey olduğunu bilmediğimi düşünüyordum...

amk neyin kafasındasın. öle bi yazmışın ki inancam ama çok hayal gibi geliyo. nese devam et bakalım. ilerde kendini belli eder

yaşadıklarımdan kötü etkilenmiştim yine onu gördüm
karşımda bana bakıyordum masumca gülümsüyordu ne kadarda güzeldi
bi yandan acıyor bi yandan ondan nefret ediyordum sadece bakıyordu bana bakışlarıyla konuşuyordu adeta
ellerimi bırakırsam belki onun yanında olabilirim diye düşündüm. değişik duygular beynimi kemiriyordu adrenalin hat safadaydı kendimi bi yandan çok güçlü bi yandan çok çaresiz hissediyordum karşıt duygular birbirine girmişti
yavaşça ellerimi gevşettim yağmur taneleriyle birlikte hızla aşağıya doğru uçuyordum...

buna gülerim:

http://www.incicaps.com/r/123-20.png/

@46 bu olayın hikaye olması için neyim var neyim yoksa vermeye razıyım...
bu düşünceleri düşünürken uykuya daldım gözümü açtığımda 8.kattaki evimin balkonunda demirlere tutunmuş şekilde buldum kendimi
rüyadamıydım gerçek hayatmıydı anlayamamıştım bi an ellerimi bırakarak herşeyden kurtulmayı düşündüm
antalyada nisan ayı olmasına rağmen hava buz gibiydi yada ben üşüyordum
deli gibi yağmur yağıyordu 8. katın balkonunda gece saat 4 civarı yağmurun altında balkon demirlerine tutunmuş bekliyordum
ne yapmalıydım herşeyi silip elleri gevşetmek veya tutunarak bu işin üstesinden gelmek ikisi arasında gidip geliyordum
gözler aklımdan gitmiyordu masum acıyarak nefret ederek utanarak bakan büyük siyah gözler...

yataktan çıkıp salona geçtiğimde bi an eve hırsız girdiğini düşündüm herşey dağılmıştı zemin ıslaktı nolduğunu anlayamadım bilgisayar cüzdan telefon koyduğum yerdeydi peki kim neden dağıtmıştı evi ve ben nası bi uykuya yatmıştımki bu olanları duymamıştım telefonumu açmamla 17 aramanın 3 mesajın olduğunu gördüm
mesajın birinde özgür çabuk beni ara demişti evi o şekilde bırakarak bişeyler yemek için dışarı çıktım

şimdiye kadar çok kabus görsemde bu şekilde uyandığımı hatırlamıyorum boğazım kupkuru olmuştu mide ağrım hala devam ediyordu
mantıklı düşünmeye çalışıyordum olayın sadece neden bukadar beni etkilediği anlayamıyordum
uyandığımda saat gece 11 civarı olmuştu bi an önce bişeyler yiyip kendimi toplamam gerekiyordu
olanların sadece başlangıç olduğunu bilsem o rüyadan hiç uyanmak istemezdim...

rüyanın son kısımlarında bi anda herşey değişti o masum bakan gözleri bana nefret edercesine bakmaya başlamıştı hızla benden uzaklaşıyordu ne kadar koşsamda yetişemiyordum çevredeki insanlarda bana nefret eder gibi bakmaya başlamıştı
nefes nefese kalmıştım dar karanlık sokaklarda koşmaya başladım peşinden kşmayı bırakarak tanıdık bi yol iz bulmaya çalıştım heryerde daha önce hiç görmediğim insanların kötü bakışları arasında koşuyordum. sadece koşup kurtulmak istiyorddum bağırsamda sesim çıkmıyordu

reserved

saat ikibuçuk civarı 30-40 metre ileride bi karartı gördüm ilk bakışta poşet veya odun olacağını düşünsemde daha farklıydı kimseye söylemeden bi yandan balık tutup bi yandanda karartıyı kesiyodum akıntıyla birlikte bize doğru yanaşıyordu

reserved

havada kararmaya başlıyodu
laradada balık fena değildi hava kararınca bu defa mercan barbun gitmiş mırmırlar saldırmaya başlamıştı deli gibi mırmır avlıyoduk kimsenin aklına dönmek gelmiyodu. gece 12-1 olmuş biz hala bi yandan içip bi yandan balık çekiyoduk o olay olmasa hayatımın en zevkli balık avı olacaktı..

anlat hele

aramızdaki türker olacak arkadaş laranın ilerisine kayalıklara gidelim dedi. kafalarda güzel olunca hadi gidelim dedik kaptanda bana uyar diyince yöneldik lara tarafına... gitmez olaydık