korkuyorum panpalar yarım

sonunda tepeye ulaşmıştım tepenin diğer sırtına baktığımda bi klübe gördüm gitmem gerektiğini biliyordum. klübeye doğru yürümeye başladımaradığım cevapları kafamı rahatlatacak olayı orda bulabileceğimi düşünüyordum.
böyle bi tepeye bağ bahçenin olmadığı dağın tepesine klübe yapan zihniyeti gibiym diye geçirdim içimden. saat sabaha yaklaşmıştı.
klübenin kapısını yavaşça açtım bikaç defa kimse yokmu diye bağırsamda herhangi bi ses karşılık vermedi korkar adımlarla içeriye girdim cebimdeki çakmağı yakıp karanlığı bi nebze olsun dağıttım tek odalı bi tuvaleti küçük bi mutfağı olan şirin bi yerdi.
normal zaman olsa burda içmenin keyfi anlatılmazdı diye düşündüm. önünde mangalı yakıp rakıyla birlikte 3-5 arkadaşla içmek gerçekten güzel olabilirdi.
ne kadar yorulduğumu klübeye girdikten sonra anladım uyku iyice bastırmıştı. salak gibi onlarca km yol yüürüyüpte bu klübeyi bulmamın açıklaması neydi bilemiyordum..

okuyan panpalar bi ses verinde ona göre devam ediym

yaz panpam sen

odada bulduğum gaz lambasını yaktm. sigarayı çıkarıp yakarak derin nefeslerle içime çektim. kaç saattir sigara içmediğimi hatırlayamıyordum.

gözlerim kendiliğinden kapanmak üzereydi son bi fırt çekip sigarayı erde söndürdüm montumu yastık yaparak uyumayı denedim. 1 hafta öncesinde başıma gelecekleri rüyamda görsem inanmazdım heralde yaklaşık 5 aydır evde takılıyor hayatı monotonlaştırmış yaşıyorken şimdi ıspartada dağın başında bilmediğim bi klübede tek başıma uyuyordum..

anlat aga ee klube

yarımdan sonrasını okumadım

okkalı küfürleri kendi kendime saydım neden ben diye sürekli soruyordum. her küfredişimde o kız aklıma geliyordu türkiyeye büyük ihtimalle tatil için gelmişti peki nası olmuştuda 30-40 metreden serin sulara gömüşmüştü intiharmı etmişti yoksa biri tarafındanmı atılmıştı. bu soruların cevabını bulmam gerekiyordu kurtuluşum bu sorulardaydı kıza ulaşmalıydım ama nasıl yapacağımı bi türlü bulamıyordum...

ölmüş eşşek kurttan korkmaz giberim kabusunu ne olacaksa olsun diyerekten uyumaya çalıştım.bu düşünceler beynimi giberken uykuya daldım.. kızı denizde bulduğumuzdan beri kabus yaşamadığım bi uyku yaşamamştım.

o gece rüya gördümmü bilmiyorum gördüysemde hatırlamıyorum...
sabah herzamankinden daha dinç uyanmıştım sanki hayata yeniden başlamıştım. kalkıp klübeden çıktım dağ havasını derince içime çektim. sanki hiçbişey olmamışta tatil için gelmişim gibi hissettim biraz etrafı dolaşman gerektiğini düşündüm. klübenin yan tarafın döndüğümde gözlerime inanamadım..

ıspartadaki arkadası benim aq

kulübenin yan tarafı alabildiğine mezarlarla kaplıydı. mezarlığın durumuna bakılırsa eski ve artık kullanılmayan bi mezarlık olduğu anlaşılıyordu. bi anda tüylerim diken diken olmuştu gece bu manzarayı görsem heralde uyumam imkansız olurdu
o anda kulübenin arka tarafından bi ses duydum
o yöne döndüğümde elinde bastonuyla yaşlı kadını gördüm.. bana doğru bişey demeden yaklaşıyordu

teyze nerdeyse ölmüş tekrar dirilmişti hayatımda bu adar yaşlı birini gördüüğümü hatırlamıyorum. bana doğru yaklaştı anlayamadığım cümleler kurmaya başladı. anlamıyorum teyze ne diyosun desemde aynı cümleleri tekrarlamaya devam etti
elime bi kağıt tutuşturdu. kağıtta daha sonra anladığım dilce
צא מכאן yazıyordu...

devam panpa

gibeyim anasını avradını böyle işin nerde bi manyak var bizi buluyo diyerek kulübeden ayrılmaya karar verdim gib varmış gibi 10-15 km yol yürümüş bi gib bulamamıştım. şehir yoluna koyuldum kabus görmemem bi nebze olsun rahatlatmıştı beni belkide pgibolojikman yaşamıştım bu olanların hiçbiri gerçek değildi istanbula gitmekte saçma bi fikirdi antalyaya dönerek hayatıma kaldığı yerden devam edebilirim diye düşündüm..

arkadaşımın evine gittiğimde lavuk hala uyuyordu kapıyı 4-5 defa çaldıktan sonra kapıyı açtı
arabanın anahtarını alarak pekde bişey konuşmadan evden ayrıldım
ısparta antalya yolunda ilerlemeye başladım müziğin sesinide son ses açmış bahar havasını cigerlerime çekerek ilerliyordum. herşey normale dönmüştü galiba neşeliydim bile denilebilirdi antalyaya 30km kala bilenler bilir virajsız uzun bi yol vardır gaza herzamankinden biraz daha yüklendim. ölsem nolacaktıki nası olsa ölümü daha önce tecrübe etmiştim arabam çok da iyi bi araba olmadığından 160-170 km hızla ilerliyoddum o an araba 300 basacak olsa basardım heralde...

yolda hızla ilerlerken ilerde yolun ortasında birinin durduğunu gördüm. hareketsizce bekliyordu selektör korna bassamda hiçbir hareket yoktu hızla ona doğru yaklaşıyor o ise korkusuzca bana bakıyordu. frene bassamda arabayı bu kadar kısa bi sürede durduramayacağımı biliyordum. hızla yaklaşıyordum yaklaştıkça yolda duran kişinin kim olduğunu anlamaya başlamıştım...

yine çok güzeldi vücudunda tek hareket eden şey rüzgarla hareketlenen saçlarıydı. upuzun simsiyah şimdiye kadar görmediğim güzellikteki saçları. gözleri gözlerime odaklanmış hareketsizce bakıyordu hızla yaklaşıyordum zaman yine yavaşlamıştı 100 km hızla ona doğru hızla ilerlesemde çarpma anı bi türlü gelmiyordu zaman saatler hayat durmuştu.. simsiyah uzun bi elbise giymişti ayakları çıplak ısparta antalya karayolunda yolun ortasında durmuş beni bekliyordu...

son anda direksiyonu kırdım olacak bişey varsada bana olmalıydı ona zarar vermemem gerektiğini düşünüyordum yoldan çıkarak yandaki tarlaya uçtum.
arabanın dışında ayakta duruyordum kendimi izliyordum. arabanın çıkardığı tozları takla atışını kendimi direksiyonun başında tepkisizce duruşumu dışardan maç izler gibi izliyordum.. yanıma doğru geliyordu. içim tekrar huzurla dolmuştu herşeyin bittiğini düşünmeye başladım. önceden duymadığım bi dilde onla anadilim gibi konuşmaya başladım. dediklerini anlıyor onla konuşabiliyordum...