korkuyorum hemde çok

Çok yalnızım ciddi ciddi. Kimse tınmıyor artık. Korkuyorum bu hep böyle devam mı edecek? Normalde ben gidip herkesle konuşurum. Ağlayanı güldürürüm. Kimsenin morali bozuk olmaz. Ama benimki bozuk neden kimse benim için bir şey yapmıyor. Birini tek görsem giderim halini hatrını sorarım. Tek bekliyorsa bende senle bekleyim yalnız kalma derim şakayla karışık. Neden kimse yanımda değil? Ben gidiyorum da onlar niye bana küçük bir adım atmayı çok görüyorlar. Çok koyuyor cidden. insanların bencilliği sırf yalnız kalmamak için sevmediği insanlarla bile içli dışlı olma durumu. Mesela sabah sırada hiçkimse yanıma gelmedi. Biri arkada yalnız duruyordu gelsene dedim. Geldi sonra biri geldi onun yanına. Çok ezik hissediyorum kendimi. O kendine bayılan kıza noldu? Yaval yavaş kendimide kaybediyorum. Bir şey söylesem millet konuşmaya devam ediyor. Cevap yok. Görünmez oldum bildiğin. Hayallerimi bile düşünecek halde değilim. Oysaki onlar benim her şeyim. Tiyatro okumak istiyorum. Ama bunu bile 2. plana attım gibi. Oysaki bu her şeyden önemli. iç dünyamda bir savaş var. Daha 1-2 ay öncesine kadar gülüp eğleniyordum. (içim gülmesede) Ama şimdi dışta gülmeyi bile beceremiyorum. insanların yaptıkları güldükleri şeyler o kadar saçma geliyorki. Kendimi 30-40 yaşında tecrübeli biri gibi hissediyorum. Ama bu yalnızlık böyle sürüp giderse nolacağım Allah bilir. Sadece korkuyorum.