rez okurum sonra ldjf

Her neyse beyle tozlu yolda giderken Kubi bir anda durdu. Yolun bir tarafı uçurum ve uçurum boyunca uzanan dev çamlar vardı. Diğer tarafı ise dik bir şekilde yukarıya doğru çıkıyor, çıktıkça da çamların uzunluğu artıyordu.

Çok virajlı, tehlike barındıran bir yolu vardı köyün.

Kubi freni kökledikten sonra. Arkasını döndü ve tebessümle bana
"Ahtapot bu gece burada kamp yapalım dedi." Parmağı hemen solumuzda kalan düz ve ormana giriş sağlayan alanı gösteriyordu.

Solumuz tepe yukarı çıkarken eğimin azaldığı sanırım tek yer bizim kamp yapacağımız yerdi.

Çam ağaçları bana çok ilginç gelmişti. Daha önce hayatım boyunca gördüğüm çam ağaçların gövdeleri kahverenginin tonlarındayken burada gördüğüm ağamlar simsiyah uzanıyordu.

Hızlı yaz şunu mübarek ayda küfür ettireceksiniz 128

Arabadan indik. Çadırlar malzemelere alana zütürüldü. Çam yaprakları (dikenlerinin) kurumuş kurudukça da yeri turuncu bir renge dönüştürmüştü. Çok geçmeden Kubi çadırlarımızı kurdu.

Duha ve ben ormanın içerisinde bulabildiğimiz kuru odunları alıp kampa getirdik. Kubi palasıyla çevremizdeki ağaçların dallarını keserek bize doğada nasıl yemek pişirileceğini gösteriyor.

Ahmette Yunustan cinlerden nasıl korunabileceğini soruyordu.

Kubi 2 sapan gibi duran ağacı ateşin etrafına dikti daha sonra uzun bir sopayı sapan kısımlarının ortasına koydu ardından sa çengelli bir sopayla tenceremizin kulpunu ve uzun sopayı tutturdu. Bu şekilde tenceremiz ateşin içine düşmeden ocak misali kaynıyordu

Kubi bize doğanın içerisinde kapital markaların esiri olarak ta olsa çok güzel bir et sote yedirmişti.

Bu Kubi arada sırada vvakit buldukça kampa çıkardı kendi başına. Profesyonel fotoğraflar çekerdi. Seviyordu bin bu zart zurt doğa maceralarını.

Bana ve Duhaya klagib bir kaç numarasını göstermişti. yemeğimizi yerken Kubi çoktan. Bizim çayı koymuş demlemişti.

Gelirken bize ahşap bardaklar getirmiş onlarında çaylarımız koyduktan sonra oturmaya geçmiştik.

Duha hemen cebinde tanıdığımdan beri taşıdığı Winston softunu çıkardı.
Hatırlarsınız belki beyler kapaksız soft leş gibi kokardı ya ha ondan

Öyle tiryaki bir adam değildi. Duha hiç yoktan Yunus ve ben kadar değil.
Biz deli içerdik o sıralar bu meledi. Dudaktan düşmezdi.

Duha hemen sofrada gezdirdi paketi herkes aldı birer tane. Ahmetle Kubi oldukça nadir olsa da arada birer tane yakarlardı.

Sigaralar peşi sıra yandı
Ahmet'in sevdiği fakat Kubi'nin ne zaman duysa terörist dediği bir şarkıcıdan bir parça çalmaya başladı.

https://www.youtube.com/watch?v=34IHUxfzP_Q

Kubi sevmese de Ahmet'in hatırına bir şey demez ama hiçbir zaman da şarkıya eşlik etmezdi.

Şark çalıyor biz yemeğinde verdiği gafletle oturduğumuz yerde ayaklarımızı uzatıyor geçmişe yolculuk yapıyorduk.

Şarkı bitene kadar çaylar yudumlandı sigaralar içildi. Kısaca anlatmak gerekirse bizim Duha her ne kadar elini sallasa ellisi olan bir tip olsa da geçen sene hayatı değişti.

Bunun bir sevgilisi vardı. Adı Gül. Saf temiz güzel bir kızdı. Bunun alt devresiydi. Tanışmışlar kaynaşmışlar.

Anlayın işte beyler bunlar sevgili olurlar. Bu kıza kadarda Duhanın ağzından bir kere bile ben şunu seviyorum aşığım dediğini duymuşluğum yoktu. Kimi denk getirse giber geçerdi.

Her neyse beyler sevgili olduktan 4 ay sonra bu kız intihar ediyor. Odasında asmış kendini. Ev arkadaşı buluyor bunu 2 mektup bırakmış.

Biri ailesine biri Duha'ya

Duha o mektupta yazanları asla bize söylemedi.
Ağladı ağladı. Aylarca odasından çıkmadı sene uzattı ama bize bir şey anlatmadı.
Kimi kız tecavüze uğramış ondan diyordu kimisi ailesinin baskısına dayanamadı.

Ben onu bunu bilmem ama Duha o kızdan daha çok ölmüştü.

Rez kardo çok iyi gidiyor

Kubi ayağa fırladı.

"Bir tek sen mi acı çekiyorsun lan unut artık"
"Unuttum abi" dedi gözlerini yere çevirerek.

Kubi ellerini havaya kaldırarak offfladı ve

Biz öylece bakıyorduk. Çünkü hiçbirimiz onların çektiği acının onda birini bile daha önce çekmemişti.

Kubi birden sertçe yere oturdu. Bir sigara yaktı, bir bardak çay koydu.

https://www.youtube.com/watch?v=FhyCXUT_5as

Bu Kubi

O zamanlar 9 yaşında. Yne böyle gürbüz bir çocuk. Yaşıtlarına göre dev gibi bin. Her neyse
Bu muallaknin ailesi çok zengin. Para tak.

Bir gün bu annesiyle alışverişe gider. Yolda yürür koşar, her istediği olduğu için şımarıktır. Hayvanlara işkence eder böyle pislik bir çocuk anlayacağınız zerre insanlıktan nasibini almamış biri.

Bu annesiyle birlikte yürüyor kaldırımda.

Ama birden yoldan geçen bir kediyi görüyor. Bu hayvan kediden daha hayvan olduğu için yola fırlıyor kediyi yakalayıp dövecek aklı sıra.

Annesi de bunun arkasından yola fırlıyor. Araba buna çarpacakken annesi bunu itip kurtarıyor. Ama kendisi oracıkta ölüyor.

Bu bebe zamandan beri yalnız. Yalnızlıkta buna hiç koymamış.

Annesinin ölümünden hep kendini sorumlu tutuyor. Hiçbir zamanda kendini asla ve asla affetmemiş.

O zamandan beri de dev gibi olmasına rağmen kimseye haksız yere bir fiske vurmuyor. Hayvanların canını yakmıyor.

rezerve hadi yaz zumqa

korkunçlu hikaye uu beybi.

Bunlar ikisi yan yana oturdu.

Yunus gidip çantadan gelirken aldığmız biraları getirdi.

Kendi içmezdi ama bizim içmemize zerre bir şey demezdi.

Biralarımızı içiyor muhabbet ediyorduk. Dertleşiyorduk ama bizim bu bebeler kadar hiçbir zaman derdimiz olmamıştı.

Ağlamak geliyordu içimden ama ben dinlerken bu haldeysem kim bilir bu iki muallak içlerinde neler yaşıyordu.

Biralar peşi sıra yuvarlanıyor, uyku iyice bastırıyordu.

Çok geçmeden herkes cadırına geçmişti. Tulumun içine girdim. Çadırı son ke kontrol ettim. Börtü böcek var mı diye.

ReZzzzzz

Dinliyorum kanka

Ardından uykuya daldım.

ilk defa hiçbir şey düşünmeden rahatça uyuyordum. Aklım oldukça durağandı.

Birden hava aydınlandı.
Elimde otomatik bir tüfekle taşlı bir yolda koşuyordum. Ne yaptığımı anlayamamıştım. Ama yapmaya devam ediyordum. Sanki çok önemli bir olayın içerisindeydim.

Koşuyor koşuyordum. Terlemiştim. Sanırım bir dağın zirvesine doğru koşuyordum. Çevremde kimse yoktu.

Siyah postallarıma taşlar takılsa da koşuyordum
Kollarım tefeği tutmakta zorlansa da koşuyorum.

Dağın Zirvesine doğru tırmandıkça Tepede birilerini gördüm askeri üniformaları vardı. Askerler sıraya girmiş, bir mağaraya doğru namlularını doğrultmuşlardı.

Ben oları 100 metre kadar aşağıdan görüyordum. Ve sanki o askerlerin yanına yetişmeye çalışıyor gibi koşuyordum.

Sardi baya rez rez

Taşlara çarpa çarpa koşuyor sendelesem de umursamıyor tüm güçümle zirveye doğru koşuyordum.

Tepede bir hareketlilik oluyordu.

Komutanları olduğunu düşündüğüm hatta içimde hissettiğim adam askerleri sıraya dizdi ve yüksek sesle

"Ateş!" diye bağırdı.
Askerler tüm mermilerini mağaranın içerisine boşalttılar.

O an öylece kalmıştım daha önce hissetmediğim bir çaresizlik ve utanma hissediyordum. Nasıl söylesem şok olmuş öylece kalmıştım.

Mermi kovanlarının yere düşüşünü, komutanın yüzündeki nefret ifadesine bakıyordum.

Birden tanıdık bir ses dağlarda çarpa çarpa geliyordu.

"Ahtapot Ahtapot"

O duygulardan sıyrılıp birden uyandım. Başımda Yunus bağırıyormuş. Hemen doğruldum. Etrafıma bakındım.

TERDEN TULUMU SUYLA DOLDURMUŞTUM.

"Ahtapot iyi misin?" kaşlarını çatarak
"iyiyim"
"Ne oldu"
"Rüya gördüm"
"Kabus mu?"
"Hayır"
"Kahvaltı yapıyoruz kendini iyi hissedersen gel yoksa uyu"
"Yok yok sen geç geleceğim."
"Tamam"

dedi ve düşünceli bir şekilde dışarı çıktı